Stadium Arcadium: Różnice pomiędzy wersjami
M (interpunkcja) |
M (dodano link do artykułu Mieszane uczucia) |
||
| (Nie pokazano 1 wersji utworzonej przez jednego użytkownika) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{sur|albumu|skrót|SA}} |
|||
{{Album Infobox |
{{Album Infobox |
||
|tytuł = Stadium Arcadium |
|tytuł = Stadium Arcadium |
||
| Linia 22: | Linia 22: | ||
Zebrani do kupy po fali krytyki, jaką wywołała płytka ''By The Way'' z [[2002]] roku, Peppersi, wyciągnięci za uszy do studia przez [[Rick Rubin|Ricka Rubina]], poczęli nagrywać kawałki. Zaczął [[John Frusciante|Frusciante]], od lżejszych partii gitarowych, a że wychodziło to wcale nie najgorzej, postanowiono całe wydawnictwo utrzymać w atmosferze smutku i depresji, nostalgii i bólu pięt. Na koniec dodano wokal, też już nie tak młodzieńczy jak przed laty, i zaczęto produkcję. |
Zebrani do kupy po fali krytyki, jaką wywołała płytka ''By The Way'' z [[2002]] roku, Peppersi, wyciągnięci za uszy do studia przez [[Rick Rubin|Ricka Rubina]], poczęli nagrywać kawałki. Zaczął [[John Frusciante|Frusciante]], od lżejszych partii gitarowych, a że wychodziło to wcale nie najgorzej, postanowiono całe wydawnictwo utrzymać w atmosferze smutku i depresji, nostalgii i bólu pięt. Na koniec dodano wokal, też już nie tak młodzieńczy jak przed laty, i zaczęto produkcję. |
||
Początkowo ogrom kompozycji, jakie dostarczyli do zmontowania, wywoływał mieszane uczucia. Postanowiono więc okroić całość, co też nic nie dało. Planowano wydać parę krótkich albumów w jednym roku – również był to słaby pomysł. Koniec końców wydano dwupłytówkę i Paprykarze mogli już tylko na niej zarabiać. |
Początkowo ogrom kompozycji, jakie dostarczyli do zmontowania, wywoływał [[mieszane uczucia]]. Postanowiono więc okroić całość, co też nic nie dało. Planowano wydać parę krótkich albumów w jednym roku – również był to słaby pomysł. Koniec końców wydano dwupłytówkę i Paprykarze mogli już tylko na niej zarabiać. |
||
== Zawartość == |
== Zawartość == |
||
Aktualna wersja na dzień 13:03, 27 mar 2020
|
Ten artykuł dotyczy albumu. Zobacz też hasła o tym samym skrócie. |
| Stadium Arcadium | |
|---|---|
 | |
| Okładka płyty, wersja pokemon | |
| Wykonawca | Czerwone Gorące Papryczki Chili |
| Wydany | 8 maja 2006 |
| Nagrywany | marzec 2005–grudzień 2005 |
| Gatunek | rock |
| Długość | za długi |
| Wytwórnia | ci od Królika Bugsa |
| Producent | Rick Rubin |
| Następny Album | Jestem z Tobą |
| Poprzedni Album | Po Drodze |
Stadium Arcadium – album muzyczny Red Hot Chili Peppers, podany fanom na dwóch płytach. Według opinii publicznej dość słabo przyprawiony, ale jednak jadalny, a momentami całkiem smaczny.
Wydany został 8 maja 2006, po wielomiesięcznym nagrywaniu pobrzdąkiwań i po wieloletnich terapiach odwykowych. Sprzedany w wielomilionowych nakładach, nie tylko ze względu na jego zawartość, ale i dołączone do niego gadżety – między innymi niezbędny do życia aksamitny woreczek z kulkami do gry czy notes.
Zawiera 28 kompozycji. Zapytasz się pewnie, czytelniku: więcej się nie dało? – owszem, dało, zostały one wybrane spośród trzydziestu ośmiu.
Powstanie[edytuj • edytuj kod]
Zebrani do kupy po fali krytyki, jaką wywołała płytka By The Way z 2002 roku, Peppersi, wyciągnięci za uszy do studia przez Ricka Rubina, poczęli nagrywać kawałki. Zaczął Frusciante, od lżejszych partii gitarowych, a że wychodziło to wcale nie najgorzej, postanowiono całe wydawnictwo utrzymać w atmosferze smutku i depresji, nostalgii i bólu pięt. Na koniec dodano wokal, też już nie tak młodzieńczy jak przed laty, i zaczęto produkcję.
Początkowo ogrom kompozycji, jakie dostarczyli do zmontowania, wywoływał mieszane uczucia. Postanowiono więc okroić całość, co też nic nie dało. Planowano wydać parę krótkich albumów w jednym roku – również był to słaby pomysł. Koniec końców wydano dwupłytówkę i Paprykarze mogli już tylko na niej zarabiać.
Zawartość[edytuj • edytuj kod]
Dwie płyty mieszczą w sobie po 14 piosenek. Większość z nich zostało wydane na singlach, gdy i tak zarabiający spore sumki zespół ciężko było odciągnąć od koryta.
Teledyski[edytuj • edytuj kod]
Płytę wypromowano „skazanym na sprzedaż” Dani California, by później móc zjechać po kawałkach lżejszych, ale granych nie dla wszystkich uszu. O ile jeszcze drugi teledysk, Tell Me Baby, przebrzmiewa chęcią sprzedania (por. komercja), o tyle piosenką Desecration Smile Kalifornijczycy pokazali swoją niezależność i awangardowość. Utwór długi i szablonowy okraszono arcyciekawym teledyskiem, którego reżyser wykazał się nadludzką inwencją twórczą.
Teksty[edytuj • edytuj kod]
Grupa, która słynie z oryginalnych tekstów, i tym razem dała radę. Zaczęto od opowieści o dziewczynie ze związku hippiski z milicjantem, by przejść do ważnych przemyśleń nad sensem życia, czyli ballad: o mokrym piachu, o powolnym gepardzie czy burzy w filiżance. Zdecydowanie najtrudniejszym z podjętych tematów jest śmierć psa Flea – Martiana, opisana w ostatniej piosence na ostatniej (drugiej) płycie.
