Henryk Sienkiewicz: Różnice pomiędzy wersjami
M (Wycofano ostatnie edycje autorstwa 31.61.181.106; przywrócono ostatnią wersję autorstwa Stim.) Znacznik: rewert |
|||
(Nie pokazano 95 wersji utworzonych przez 68 użytkowników) | |||
Linia 1: | Linia 1: | ||
{{sur|polskiego pisarza|imię nazwisko|Henryk|Sienkiewicz}} |
|||
⚫ | |||
[[Plik:Pomnik Sienkiewicza w Okrzei.jpg|300px|thumb|Prawdopodobnie tak wyglądał Sienkiewicz]] |
|||
⚫ | |||
==Początki== |
== Początki == |
||
Gdy Henio się urodził, |
Gdy Henio się urodził, rodzice zapragnęli go wychować. Karmili go przeto ptasim mlekiem, podcierali pupcię i ścierali kapkę z noska, żeby najukochańszy Henio miał jak najlepsze warunki rozwoju, a w przyszłości dostał nagrodę Wedla. Nieważne w jakiej dziedzinie, ważne, żeby dostał. Skutkiem tego mały Henio siedział nad gramatyką łacińską pod okiem srogiego guwernera i tęsknym wzrokiem patrzył na dzikie wygłupy swoich rówieśników, zamiast skupiać się nad zawiłościami III deklinacji. Miało to niebagatelny wpływ na jego późniejszą twórczość. |
||
==Kariera== |
== Kariera == |
||
Henio całe życie marzył o tym, żeby dostać w/w nagrodę Jobla. Robił wszystko, żeby to osiągnąć, ku utrapieniu wszystkich dokoła. Zadebiutował wierszykiem ''Sielanka młodości'', który jednak bezlitośnie odrzucono. Potem próbował wiele razy – |
Henio całe życie marzył o tym, żeby dostać w/w nagrodę Jobla. Robił wszystko, żeby to osiągnąć, ku utrapieniu wszystkich dokoła. Zadebiutował wierszykiem ''Sielanka młodości'', który jednak bezlitośnie odrzucono. Potem próbował wiele razy – szkicował węglem, jeździł za chlebem, został latarnikiem, a nawet wykorzystywał starego sługę, co i tak mu nie pomogło, bo go olewano. Postanowił zrobić karierę w [[Stany Zjednoczone Ameryki|Ameryce]], więc urwał się z Modrzejewską, ale i to nie dało nic. W końcu wkurzył się i napisał [[Ogniem i mieczem]] – wielką powieść z gatunku fantasy, w której [[Polska|Polacy]], walczący z wszystkim i wszystkimi dokoła, nie okazują się totalnymi cieniasami, a wręcz przeciwnie. |
||
==Nagroda Jobla== |
== Nagroda Jobla == |
||
Książka odniosła sukces, więc Henio napisał drugi odcinek: [[Potop (powieść)|Potop]], a potem trzeci... Wydawca jednak przeraził się – co będzie jeśli Henio będzie długo, długo |
Książka odniosła sukces, więc Henio napisał drugi odcinek: [[Potop (powieść)|Potop]], a potem trzeci... Wydawca jednak przeraził się – co będzie jeśli Henio będzie długo, długo żył i zaproponował Heniowi jakiś inny temat. Na przykład: Krzyżaków. Henio nie dał się długo prosić i popełnił tę powieść. A potem jeszcze [[Quo vadis]] i [[W pustyni i w puszczy]]. I kilka innych. W końcu ludzie nie wytrzymali i dla świętego spokoju przyznali mu tę cholerną nagrodę Jobla, żeby się zamknął i przestał pisać. Heniu dostał nagrodę i zamknął się. Przestał pisać. Świat odetchnął z ulgą. Za długie te powieści. |
||
== |
== Heniunio prywatnie == |
||
Odchuchany i odpicowany nie nadawał się do niczego. Jak mówi wszystkowiedząca |
Odchuchany i odpicowany nie nadawał się do niczego. Lubował się w paniach o imieniu Maria – każda z jego małżonek tak się zwała. Jak mówi wszystkowiedząca plotka, druga żona zażądała z nim rozwodu po tym jak zabronił jej otworzyć okno w pociągu, którym jechali, bo mogłoby zawiać delikatne nereczki Henrysia. |
||
== |
== Twórczość == |
||
Henio, który nigdy nie rozbił sobie |
Henio, który nigdy nie rozbił sobie kolanka, nie zdarł skóry na łokciu, ani nawet nie złamał paznokcia, obdarował tym wszystkim z nawiązką (choćby – wydłubane oczy i obcięty język Juranda) swoich bohaterów. Kazał im nabijać się na pal (Azja Tuhaj-bej), wysadzać w powietrze (Wołodyjowski, Kettling), wpadać w łapy dzikich bestii (chrześcijanie w ''Quo vadis''), itp., itd. W ten sposób kompensował braki w swojej psychice, czego nie dopatrzył się nawet sam [[Sigmund Freud|Zygmunt Freud]]. |
||
Ponadto w każdej jego |
Ponadto w każdej jego książce można spotkać jakąś ckliwą dziewicę, którą porywa jakiś brutalny cham, a odbija jakiś dzielny Zbysio czy Jasio. Ten schemat stał się tak popularny, że potem naśladowały go wszystkie Harlequiny i seriale, jakie tylko napisano i nakręcono. |
||
== Przysiadłość == |
|||
Według [[Roman Giertych|Romana Giertycha]] autor [[Nasza Szkapa|Naszej Szkapy]] |
|||
== Posiadłość == |
|||
Jednak ludzie nie wiedzieli czy Henio na prawdę jeszcze czegoś nie pisze. Dlatego dla pewności z kasy społecznej kupili mu chatę w Oblęgorku, żeby naprawdę dał im spokój i miał czym poszpanować (wtedy nie było srebrnych porschaków). |
Jednak ludzie nie wiedzieli czy Henio na prawdę jeszcze czegoś nie pisze. Dlatego dla pewności z kasy społecznej kupili mu chatę w Oblęgorku, żeby naprawdę dał im spokój i miał czym poszpanować (wtedy nie było srebrnych porschaków). |
||
== Zobacz też == |
|||
* [[Lech Wałęsa]] |
|||
* [[Maria Skłodowska-Curie]] |
|||
* [[Wisława Szymborska]] |
|||
{{DEFAULTSORT:Sienkiewicz, Henryk}} |
|||
⚫ | |||
[[fi:Henryk Sienkiewicz]] |
|||
⚫ |
Aktualna wersja na dzień 10:27, 2 gru 2023
Ten artykuł dotyczy polskiego pisarza. Zobacz też hasła o innych osobach o tym imieniu oraz hasła o innych osobach o tym nazwisku. |
Henryk Sienkiewicz (ur. 5 maja 1846 w Woli Okrzejskiej, zm. 15 listopada 1916 w Vevey w Szwajcarii) – najbardziej znany polski pisarz fantasy i Harlequinów, laureat nagrody Jobla.
Początki[edytuj • edytuj kod]
Gdy Henio się urodził, rodzice zapragnęli go wychować. Karmili go przeto ptasim mlekiem, podcierali pupcię i ścierali kapkę z noska, żeby najukochańszy Henio miał jak najlepsze warunki rozwoju, a w przyszłości dostał nagrodę Wedla. Nieważne w jakiej dziedzinie, ważne, żeby dostał. Skutkiem tego mały Henio siedział nad gramatyką łacińską pod okiem srogiego guwernera i tęsknym wzrokiem patrzył na dzikie wygłupy swoich rówieśników, zamiast skupiać się nad zawiłościami III deklinacji. Miało to niebagatelny wpływ na jego późniejszą twórczość.
Kariera[edytuj • edytuj kod]
Henio całe życie marzył o tym, żeby dostać w/w nagrodę Jobla. Robił wszystko, żeby to osiągnąć, ku utrapieniu wszystkich dokoła. Zadebiutował wierszykiem Sielanka młodości, który jednak bezlitośnie odrzucono. Potem próbował wiele razy – szkicował węglem, jeździł za chlebem, został latarnikiem, a nawet wykorzystywał starego sługę, co i tak mu nie pomogło, bo go olewano. Postanowił zrobić karierę w Ameryce, więc urwał się z Modrzejewską, ale i to nie dało nic. W końcu wkurzył się i napisał Ogniem i mieczem – wielką powieść z gatunku fantasy, w której Polacy, walczący z wszystkim i wszystkimi dokoła, nie okazują się totalnymi cieniasami, a wręcz przeciwnie.
Nagroda Jobla[edytuj • edytuj kod]
Książka odniosła sukces, więc Henio napisał drugi odcinek: Potop, a potem trzeci... Wydawca jednak przeraził się – co będzie jeśli Henio będzie długo, długo żył i zaproponował Heniowi jakiś inny temat. Na przykład: Krzyżaków. Henio nie dał się długo prosić i popełnił tę powieść. A potem jeszcze Quo vadis i W pustyni i w puszczy. I kilka innych. W końcu ludzie nie wytrzymali i dla świętego spokoju przyznali mu tę cholerną nagrodę Jobla, żeby się zamknął i przestał pisać. Heniu dostał nagrodę i zamknął się. Przestał pisać. Świat odetchnął z ulgą. Za długie te powieści.
Heniunio prywatnie[edytuj • edytuj kod]
Odchuchany i odpicowany nie nadawał się do niczego. Lubował się w paniach o imieniu Maria – każda z jego małżonek tak się zwała. Jak mówi wszystkowiedząca plotka, druga żona zażądała z nim rozwodu po tym jak zabronił jej otworzyć okno w pociągu, którym jechali, bo mogłoby zawiać delikatne nereczki Henrysia.
Twórczość[edytuj • edytuj kod]
Henio, który nigdy nie rozbił sobie kolanka, nie zdarł skóry na łokciu, ani nawet nie złamał paznokcia, obdarował tym wszystkim z nawiązką (choćby – wydłubane oczy i obcięty język Juranda) swoich bohaterów. Kazał im nabijać się na pal (Azja Tuhaj-bej), wysadzać w powietrze (Wołodyjowski, Kettling), wpadać w łapy dzikich bestii (chrześcijanie w Quo vadis), itp., itd. W ten sposób kompensował braki w swojej psychice, czego nie dopatrzył się nawet sam Zygmunt Freud.
Ponadto w każdej jego książce można spotkać jakąś ckliwą dziewicę, którą porywa jakiś brutalny cham, a odbija jakiś dzielny Zbysio czy Jasio. Ten schemat stał się tak popularny, że potem naśladowały go wszystkie Harlequiny i seriale, jakie tylko napisano i nakręcono.
Przysiadłość[edytuj • edytuj kod]
Jednak ludzie nie wiedzieli czy Henio na prawdę jeszcze czegoś nie pisze. Dlatego dla pewności z kasy społecznej kupili mu chatę w Oblęgorku, żeby naprawdę dał im spokój i miał czym poszpanować (wtedy nie było srebrnych porschaków).