Skra Bełchatów

Skra Hooligans. Fikasz?

Kto ma Wlazłego, ten ma Mistrzostwo Polski

Paweł Papke o przyczynie sukcesów Skry

Gdzie tu był blok? Gdzie tu był ku*wa blok?

Jacek Nawrocki podczas meczu finałowego z Asseco Resovią Rzeszów w sezonie 2011-2012

I co sie ku*wa gapisz?

Daniel Pliński do Paula Lotmana podczas meczu finałowego z Asseco Resovią Rzeszów w sezonie 2011-2012

PGE Skra Bełchatów – polski klub uprawiających siatkówkę, dobro narodowe, pierwsza miłość większości bełchatowskich nastolatek. Jedyna drużyna, o której słyszeli sezonowi najlepsi kibice na świecie. Team znany z podkupywania graczy innych drużyn oraz organizowania (czyt. kupowania) finałów imprez siatkarskich. Celem Skry jest wknie kibiców innych drużyn przez coroczne wygrywanie ligi (obecnie 7x combo). Do największych osiągnięć dobra narodowego należy oczywiście dodać dwa kupione turnieje finałowe Ligi Mistrzów, bo jak wiadomo sportowy awans zdecydowanie przerasta siatkarski "Real Madryt".

Ważni Zawodnicy

Mariusz Wlazły – ps. Szampon, Skarpetkowy Potwór, Challenger. Atakujący, bożyszcze nastolatek, usilnie walczy o miano pierwszego celebryty polskiej siatkówki. Lubi poudawać kontuzje, szczególnie gdy zbliżają się ważne mecze w reprezentacji. Przydomek Skarpetkowy Potwór nadany mu został po tym, jak uskarżał się na braki świeżej, markowej bielizny od sponsora... No bo przecież on prać nie będzie, Panowie... Od tego sezonu zwany również Mariusz Challenger przez swoje zamiłowanie do dyskutowania z sędziami (wszak Mariush ma ma zawsze rację, a nawet jak jej nie ma to i tak ma!) w siatkarskim światku pojawiło się również powiedzenie, zagadka : "Kto rozwija większą szybkość na krótkich dystansach? Dodge challenger czy Mariusz w drodze do słupka sędziego? " odpowiedź jest jasna - Mariusz !

Jakub Novotny – zmiennik Wlazłego z Czech. Ściągnięty tylko po to, aby konkurencyjna Zaksa Kędzierzyn straciła swojego najlepszego zawodnika. Pożegnał się z klubem, zawodnikami i prezesem w bardzo nowoczesny sposób - jednym SMSem.

Bartosz Kurek – ps. Kuraś złote (choć jego fanki powiedziałyby raczej: rooshoffe, poochate i słitaśne) dziecko polskiej siatkówki. Wspomniane fanki stanowią jedynie połowę populacji Polek w wieku 14+, przez pozostałą połowę jest wprost nienawidzony. Bowiem Bartek zwykł do noszenia szczelnie zakrywającej go, od kolan do szyi, sportowej bielizny (o!!). W czasie treningów zamiast ćwiczyć robi za iluzjonistę.

Marcin Możdżonek – ps. Magneto jedyny siatkarz na świecie, który nauczył się atakować i blokować nie potrafiąc odbijać górą.

Daniel Pliński - ps. Papa mistrz ciętej riposty w Skrze. Na boisku trochę poblokuje, trochę pozagrywa ,o i tyle!

Michał Winiarski - ps. Winiar zapalony fan piłeczek golfowych i innych podobnych urządzeń. W bełchatowskim klubie robi za żartownisia. Wycina różne numery kolegom z zespołu.

Trener

Jacek Nawrocki – trener (?), którego największym sukcesem jest znajomość prezesa. Były nauczyciel wf-u, skąd to czerpie metody szkoleniowe. Zatrudniony po to, aby sprawdzić, czy Skra może wygrać w lidze mając nawet tak niepełnosprytnego szkoleniowca.

Ciekawostki

• Budżet klubu z Bełchatowa jako jedyny w Polsce jest nieograniczony dzięki "Polskiej Grupie Energetycznej" (czyt. marka mistrzów).
• "Jak Skra nie może, to sędzie zawsze pomoże"- hymn siatkarskiej drużyny z Bełchatowa.
• Drużyna z Bełchatowa jak jedyna w całej Polsce gra na boisku w siódemkę (owy siódmy zawodnik siedzi na słupku i wymachuje rękoma w stronę boiska bełchatowian "sędziuje mecz").
• Wszelkie próby sprzeciwienia się Skrze są natychmiast neutralizowane i kulturalnie kwitowane przez działaczy i zawodników Skry:
• Daniel Pliński: kur.. mać! (po nieudanej akcji).
• Konrad "Napoleon" Piechocki- prezes PGE Skry: "w pizdu kur.. w pizdu kur.. wypierdal.. kur.. (kulturalnie po odpadnięciu zespołu z krajowego pucharu).
• Polityka transferowa Skry polega w dużej mierze na natychmiastowym wykupowaniu siatkarzy mogących stanowić potencjalne zagrożenie dla środowiska bełchatowskiego;
• Ostatnio w finałowym meczu PlusLigi z Asseco Resovią przejebali przegrali, po czym po meczu (a nawet w jego trakcie) nawrzucali sędziemu.