Wolfschanze 1944

To najgorsza gra FPS pod słońcem.

Pierwsza lepsza osoba

Wolfschanze 1944, właściwie Wolfscheiße (Wilczy Szczaniec) - gra FPS uważana za najgorszą w galaktyce, wyprodukowana przez polskie studio Calaris.

Fabuła

Musisz zabić Hitlera. Wcielasz się w nijakiego hrabię Clausa Stauffenberga, wehrmachtowskiego pułkownika biorącego udział w spisku. Podkładasz teczkę z jakimiś ładunkami pod Hitlera i uciekasz. Potem dowiadujesz się o tym, że Opatrzność ratuje Adka. Gonisz go więc po całej Trzeciej Rzeszy, a po zabiciu kilkuset takich samych Niemców (wszyscy znają cię z widzenia tak dobrze, że poznają cię mimo niemieckiego munduru na kilometr) – dopadasz go w sterowcu, rozwalasz autopilota, wyskakujesz przez okno i giniesz. Nie ma żadnych napisów gratulujących zakończenie gry. Przecież zginąłeś.

Uzbrojenie

Jedyną zaletą tej gry jest duży arsenał, czyli:

• p38 (no wiesz, Pistolet),
• empe40,
• Kar98k (W tej grze odtylcowy, mimo, że Mauser był karabinem powtarzalnym),
• Gew43 z lunetą, a la snajperka,
• granaty (Nie działają, jeśli nie trafisz nimi prosto wroga),
• emgie42,
• miotacz ognia,
• Panzerfaust (rakiety lecą w linii idealnie prostej, nigdy nie spadają na ziemię).

A ponadto:

• Szablon:T tak! Kiełbasa. Można ją dość często znaleźć na śmietnikach. Jak mocno rzucisz, to możesz kogoś zabić.
• Szablon:T Jest najskuteczniejszą, niszczącą drewniane skrzynie, detonującą beczki z piwem paliwem, zabijającą wrogów jednym kopnięciem bronią. Amunicja nigdy się nie kończy.

Nie ma noża. Oryginalne.

Ciekawostki

• Można się przejechać czołgiem.
• Czołg ma tylko 200 HP, żołnierz 100 HP. Warto dodać, że czołg nie ma pancerza. WTF?
• Steruje się jednocześnie czołgiem i wieżyczką.
• Możliwe jest rozwalenie metrowej grubości ściany Panzerfaustem, ale tylko w wyznaczonych miejscach.
• Muzyki praktycznie nie ma, jest tylko ciche rąbanie smyczkiem po rozstrojonym kontrabasie.
• Sterowcem wbrew pozorom nie da się sterować.
• Wszystkie głosy podkłada jeden męski syntezator mowy, nawet głos sekretarki Rommla. Ponadto brzmi on, jakby lektor miał poderżnięte gardło.
• Ragdolle przeciwników są cholernie realistyczne.
• Nie ma trójwymiarowego rozchodzenia się dźwięku. W pewnym momencie gry wchodzimy do pokoju z radiem na stole. Słyszymy przemówienie Führera o tym, jak przeżył zamach. Możemy wybiec z pokoju, wyskoczyć z balkonu, a i tak słyszymy jego bełkot. Ba, możemy rozwalić radio z karabinu, a nic się nie zmieni.
• Za każdym razem, gdy ktoś nas atakuje, słyszymy prawie szeptem: „To ty, Claus?” albo „Skąd się tu wziąłeś, Claus?” lub trochę głośniej „Panie pułkowniku!” lub „Odłóż broń!”, „Stój, bo strzelam!”
• Przeciwnicy są tak głupi, że do opisania ich głupoty potrzebna była osobna sekcja.
• Można znaleźć aż trzy rodzaje tej gry: Wolfschanze: Wilczy Szaniec – ze Staufenbergiem mierzącym ze snajperki na pudełku, Wolfschanze – z grupą Niemców siedzących w okopach, ostrzeliwanych przez aliancki myśliwiec oraz Wolfschanze: Final attempt – z Hitlerem.

Głupota Przeciwników

• Zdarza się, że uzbrojony szkop biegnie na Ciebie, byś rozwalił go kopnięciem.
• Sami się wykańczają.
• Jeżeli zrespi się koło murka, nie ukryje się za nim – będzie sterczał jak widły w gnoju.
• Jeżeli któryś z nich nie ma w kodzie zapisanej ścieżki, będzie stał cały czas w tym samym miejscu, np. strażnik bramy, choćbyś 20 razy z niej wyskoczył i 20 razy się się w niej schował, nie ruszy się.
• Kolesie z emgiekami mają nieskończony zapas granatów, jednak zawsze rzucają na 10 metrów, jakkolwiek daleko od nich stoisz.
• Możesz stanąć 10 cm od przeciwnika z Mauserem, a on i tak wymierzy ci w łeb i strzeli, mimo że Mauser jest o wiele za długi, żeby zmieścić się pomiędzy nami i nie wpadnie na to, żeby cię kopnąć.
• Strzelają z pistoletu w czołg.
• Nie potrafią Cię trafić, jeżeli biegniesz.
• Jeżeli kucniesz, to też jesteś nie do zabicia.