Stadium Arcadium: Różnice pomiędzy wersjami
M (→top: bot wprowadza drobne poprawki) Znacznik: przez API |
M (dr.) |
||
| Linia 9: | Linia 9: | ||
|gatunek = [[rock]] |
|gatunek = [[rock]] |
||
|długość = za długi |
|długość = za długi |
||
|wytwórnia = |
|wytwórnia = ci od [[Królik Bugs|Królika Bugsa]] |
||
|producent = Rick Rubin |
|producent = Rick Rubin |
||
|następny = Jestem z Tobą |
|następny = Jestem z Tobą |
||
| Linia 17: | Linia 17: | ||
Wydany został [[8 maja]] [[2006]], po wielomiesięcznym nagrywaniu pobrzdąkiwań i po wieloletnich terapiach odwykowych. Sprzedany w wielomilionowych nakładach, nie tylko ze względu na jego zawartość, ale i dołączone do niego gadżety – między innymi niezbędny do życia aksamitny woreczek z kulkami do gry, czy notes. |
Wydany został [[8 maja]] [[2006]], po wielomiesięcznym nagrywaniu pobrzdąkiwań i po wieloletnich terapiach odwykowych. Sprzedany w wielomilionowych nakładach, nie tylko ze względu na jego zawartość, ale i dołączone do niego gadżety – między innymi niezbędny do życia aksamitny woreczek z kulkami do gry, czy notes. |
||
Zawiera 28 kompozycji. Zapytasz się pewnie, czytelniku |
Zawiera 28 kompozycji. Zapytasz się pewnie, czytelniku: ''więcej się nie dało?'' – owszem, dało, zostały one wybrane spośród trzydziestu ośmiu. |
||
== Powstanie == |
== Powstanie == |
||
Zebrani do kupy po fali krytyki, jaką wywołała płytka ''By The Way'' z 2002 roku, Peppersi, wyciągnięci za uszy do studia przez [[Rick Rubin|Ricka Rubina]], poczęli nagrywać kawałki. Zaczął [[John Frusciante|Frusciante]], od lżejszych partii gitarowych, a że wychodziło to wcale nie najgorzej, postanowiono całe wydawnictwo utrzymać w atmosferze smutku i depresji, nostalgii i bólu pięt. Na koniec dodano wokal, też już nie tak młodzieńczy jak przed laty, i zaczęto produkcję. |
Zebrani do kupy po fali krytyki, jaką wywołała płytka ''By The Way'' z [[2002]] roku, Peppersi, wyciągnięci za uszy do studia przez [[Rick Rubin|Ricka Rubina]], poczęli nagrywać kawałki. Zaczął [[John Frusciante|Frusciante]], od lżejszych partii gitarowych, a że wychodziło to wcale nie najgorzej, postanowiono całe wydawnictwo utrzymać w atmosferze smutku i depresji, nostalgii i bólu pięt. Na koniec dodano wokal, też już nie tak młodzieńczy jak przed laty, i zaczęto produkcję. |
||
Początkowo ogrom kompozycji, jakie dostarczyli do zmontowania wywoływał mieszane uczucia. Postanowiono więc okroić całość, co też nic nie dało. Planowano wydać parę krótkich albumów w jednym roku – również był to słaby pomysł. Koniec końców wydano dwupłytówkę i Paprykarze mogli już tylko na niej zarabiać. |
Początkowo ogrom kompozycji, jakie dostarczyli do zmontowania wywoływał mieszane uczucia. Postanowiono więc okroić całość, co też nic nie dało. Planowano wydać parę krótkich albumów w jednym roku – również był to słaby pomysł. Koniec końców wydano dwupłytówkę i Paprykarze mogli już tylko na niej zarabiać. |
||
Wersja z 22:25, 27 paź 2017
|
Ten artykuł dotyczy albumu. Zobacz też hasła o tym samym skrócie. |
| Stadium Arcadium | |
|---|---|
 | |
| Okładka płyty, wersja pokemon | |
| Wykonawca | Czerwone Gorące Papryczki Chili |
| Wydany | 8 maja 2006 |
| Nagrywany | marzec 2005–grudzień 2005 |
| Gatunek | rock |
| Długość | za długi |
| Wytwórnia | ci od Królika Bugsa |
| Producent | Rick Rubin |
| Następny Album | Jestem z Tobą |
| Poprzedni Album | Po Drodze |
Stadium Arcadium – album muzyczny Red Hot Chili Peppers, podany fanom na dwóch płytach. Według opinii publicznej dość słabo przyprawiony, ale jednak jadalny, a momentami całkiem smaczny.
Wydany został 8 maja 2006, po wielomiesięcznym nagrywaniu pobrzdąkiwań i po wieloletnich terapiach odwykowych. Sprzedany w wielomilionowych nakładach, nie tylko ze względu na jego zawartość, ale i dołączone do niego gadżety – między innymi niezbędny do życia aksamitny woreczek z kulkami do gry, czy notes.
Zawiera 28 kompozycji. Zapytasz się pewnie, czytelniku: więcej się nie dało? – owszem, dało, zostały one wybrane spośród trzydziestu ośmiu.
Powstanie
Zebrani do kupy po fali krytyki, jaką wywołała płytka By The Way z 2002 roku, Peppersi, wyciągnięci za uszy do studia przez Ricka Rubina, poczęli nagrywać kawałki. Zaczął Frusciante, od lżejszych partii gitarowych, a że wychodziło to wcale nie najgorzej, postanowiono całe wydawnictwo utrzymać w atmosferze smutku i depresji, nostalgii i bólu pięt. Na koniec dodano wokal, też już nie tak młodzieńczy jak przed laty, i zaczęto produkcję.
Początkowo ogrom kompozycji, jakie dostarczyli do zmontowania wywoływał mieszane uczucia. Postanowiono więc okroić całość, co też nic nie dało. Planowano wydać parę krótkich albumów w jednym roku – również był to słaby pomysł. Koniec końców wydano dwupłytówkę i Paprykarze mogli już tylko na niej zarabiać.
Zawartość
Dwie płyty mieszczą w sobie po 14 piosenek. Większość z nich zostało wydane na singlach, gdy i tak zarabiający spore sumki zespół ciężko było odciągnąć od koryta.
Teledyski
Płytę wypromowano „skazanym na sprzedaż” Dani California, by później móc zjechać po kawałkach lżejszych, ale granych nie dla wszystkich uszu. O ile jeszcze drugi teledysk, Tell Me Baby, przebrzmiewa chęcią sprzedania (por. komercja), o tyle piosenką Desecration Smile Kalifornijczycy pokazali swoją niezależność i awangardowość. Utwór długi i szablonowy okraszono arcyciekawym teledyskiem, którego reżyser wykazał się nadludzką inwencją twórczą.
Teksty
Grupa, która słynie z oryginalnych tekstów, i tym razem dała radę. Zaczęto od opowieści o dziewczynie ze związku hippiski z milicjantem, by przejść do ważnych przemyśleń nad sensem życia, czyli ballad: o mokrym piachu, o powolnym gepardzie lub burzy w filiżance. Zdecydowanie najtrudniejszym z podjętych tematów jest śmierć psa Flea – Martiana, opisana w ostatniej piosence na ostatniej (drugiej) płycie.
