Obrus

Obrus – wynalazek, który zrewolucjonizował świat. Początki obrusu widać już w epoce kamienia łupanego, gdzie kobiety dla swoich mężów przygotowywały posiłki na płaskich kamieniach położonych na usypanym piasku. Wadą tego pierwotnego obrusu była jego masa, często dochodząca do 700 kg. Kobiety w epoce kamienia łupanego znane były z czystości, dlatego po każdym posiłku zmieniały obrus. Czasami musiały ćwiczyć wiele lat, żeby móc bez trudu to robić. Trwało to do do czasów Homera. Jego kolega, Sofokles, patrząc na powiewającą suknie Antygony zauważył, że wcale nie trzeba jako obrusa używać kamienia, a wystarczy zwykłe płótno. Wtedy nastały ciężkie czasy dla kobiet, bo zabierano im suknie, żeby przerobić je na obrusy. Wówczas też powstała bikini, ponieważ, tylko na taki strój pozwalały resztki materiałów, które zostały kobietom. Następnym przełomem w historii obrusa był okres rozwoju licznych wynalazków – ok. 1800 roku. Kiedy naukowcy głowili się nad takimi wynalazkami, jak telefon, żarówka, zamek błyskawiczny bądź karteczki samoprzylepne, jedna z przewodniczek partyjnych KRRiTV, pani Maria z Na Wspólnej ogłosiła swój tryumf nad rozlanym mlekiem, przedstawiając nowy obrus – ceratę. Cały świat ogarnął szał. Wszyscy luzie kupowali ceraty do domu. Ludziska wykładali nimi nie tylko stoły, ale także inne meble, w tym stołki. Ceraty idealnie chroniły przed brudem i plamami. Do dziś w każdym polskim domu na stole znajduje się piękna, lśniąca cerata – ten jakże nowoczesny obrus.