Wiek rębny: Różnice pomiędzy wersjami
M (Przywrócono przedostatnią wersję, jej autor to Szoferka. Autor wycofanej wersji to 83.8.105.28.) |
|||
Linia 9: | Linia 9: | ||
<code>''Ciało rzucone na łoże traci na oporze.''</code><br> |
<code>''Ciało rzucone na łoże traci na oporze.''</code><br> |
||
<code>''Ciało w ciemności traci na oporności.''</code> |
<code>''Ciało w ciemności traci na oporności.''</code> |
||
<code>''Ciało puszczone raz, puszcza się cały czas''</code> |
|||
[[Kategoria:Życie codzienne]] |
[[Kategoria:Życie codzienne]] |
Wersja z 20:01, 17 sie 2007
Wiek rębny – wiek kobiety upoważniający do nagabywania jej celem wykonania na niej ruchów. Wspomniane ruchy wykonuje się celem uzyskania zaszczytnego tytułu szybkie biodra. Uzyskanie tego tytułu upoważnia do odczuwania samozadowolenia i podwyższa status jego posiadacza w gromadzie.
Oczywiście samo przeprowadzenie procesu nagabywania kobiety w wieku rębnym nie gwarantuje sukcesu. W świetle ostatnich badań przyczyną tego stanu rzeczy jest fakt, że wiek rębny jest jednowymiarowy (jest tensorem rzędu zerowego), a wymieniona już wcześniej, wielce skomplikowana, struktura o nazwie kobieta nie podlega dostępnym prawom logiki, ponieważ jest systemem składającym się w dużej części z elementów wzajemnie sprzecznych.
Wg doktryny intuicjonistycznej, (która neguje obiektywny proporcjonalizm intensywności nagabywania do wzrostu, wartości wyznacznika szansy sukcesu, rozpakowania obiektu nagabywania będącego w wieku rębnym) prawdopodobieństwo skutecznego wykonania śmiesznych ruchów niegodnych dżentelmena na obiekcie, podlega jedynie empirycznemu rozkładowi hipergeometrycznemu, determinowanemu wymiarem przestrzeni liniowej tensora wieku rębnego. Co jest bardzo ciekawe, żadnemu badaczowi nie udało się wyprowadzić równania wspomnianego rozkładu prawdopodobieństwa, obecnie znane jest tylko przybliżone rozwiązanie tego zagadnienia.
Doktryna intuicjonistyczna w chwili obecnej najlepiej modeluje wpływ osiągnięcia wieku rębnego na intensywność i częstotliwość wykonywania śmiesznych ruchów niegodnych dżentelmena. Wynika z niej bardzo cenna, potwierdzona empirycznie hipoteza:
Ciało rzucone na łoże traci na oporze.
Ciało w ciemności traci na oporności.
Ciało puszczone raz, puszcza się cały czas