Lektura: Różnice pomiędzy wersjami
M (Przywrócono przedostatnią wersję, jej autor to Ełek. Autor wycofanej wersji to 85.14.114.27.) |
|||
Linia 15: | Linia 15: | ||
[[Kategoria:Literatura]] |
[[Kategoria:Literatura]] |
||
[[Kategoria:Lektury szkolne| ]] |
[[Kategoria:Lektury szkolne| ]] |
||
a szymon to leszcz jest O ! houhohuhou |
Wersja z 19:33, 11 lis 2008
Lektura (łac. lecturus – do przeczytania) – książka, której przeczytanie warunkuje zdanie do następnej klasy, a w konsekwencji zdanie matury. O tym, co ma być lekturą, decyduje Ministerstwo Edukacji. W efekcie lista lektur zmienia się przy każdej zmianie rządu i zależy od tego co czyta i co lubi konkretny minister. Wbrew swojej łacińskiej nazwie, są to najczęściej książki nie do czytania; jest to o tyle zrozumiałe, że gdyby były ciekawsze, nie byłyby obowiązkowe, bo i tak każdy by je przeczytał.
Lektura ma ukazać uczniowi nie tylko piękno języka polskiego – co w przypadku książek starych jest dość ryzykowne, ale również pokazać wartości, niezbędne młodemu człowiekowi w życiu. Polskie lektury lansują zatem następujące wartości:
- niedbalstwo i bumelanctwo – Latarnik Sienkiewicza
- tendencje samobójcze i emo – Cierpienia młodego Wertera Goethego
- awanturnictwo, nieodpowiedzialność i brak kultury – Potop Henryka Sienkiewicza
- puszczalstwo – Chłopi W. S. Reymonta
- niezrównoważenie psychiczne – Dziady A. Mickiewicza, Kordian J. Słowackiego
- pogardę dla cudzych uczuć – Ludzie bezdomni S. Żeromskiego
- hochsztaplerkę i lawirowanie – Lalka B. Prusa
- wygodne życie bez pracy – większość z powyższych
a szymon to leszcz jest O ! houhohuhou