Warcaby

Historia gry

Pierwsze wzmianki o warcabach pochodzą z terenów dzisiejszej Hiszpanii, z 1174 roku. Wtedy to na dwór Ramona Berenguera IV i Petroneli przybyła delegacja z Afryki, z Konsulem Mokebe na czele. Przedstawiciele nieznanej, wrogiej Aragonii siły przekonali króla, że wygrana w szachy z Konsulem zyska mu szacunek. Ramon Berenguer IV uznał to za okazję do podniesienia prestiżu Królestwa Aragonii na arenie międzynarodowej, wyzwał więc Mokebe na pojedynek szachowy. Na jego korzyść działał fakt, że żaden z afrykańskich dyplomatów nie znał zasad tej gry. Gdy przeciwnicy zasiedli do stołu i król nakazał przyniesienie szachownicy, spiskowcy wcielili w życie swój plan i pochowali wszystkie pionki. To zdecydowanie doprowadziłoby do kompromitacji władcy, gdyby nie jego kolekcja starych pieczęci i zdolność wciskania kitu. Choć jego wersję szachów z oryginałem łączyła tylko święta zasada biali zaczynają, z czasem w wyniku błędu tłumaczenia odnoszona do pionków, wygrana króla zyskała mu opinię świetnego stratega.

Po powrocie do kraju Konsul Mokebe rozpowszechniał „szachy” w swojej ojczyźnie i kolejnych państwach, do których udawał się z misjami dyplomatycznymi. W 1198 roku Mokebe odwiedził Włochy, gdzie na partię szachów zaprosił go papież. Wtedy prawda o oszustwie Hiszpanów wyszła na jaw, a Aragonia stała się obiektem drwin całej zachodniej Europy. Z tego powodu wypowiedział on wojnę Królestwu Aragonii. Wojska Afrykanów miały ogromną przewagę technologiczną, strategiczną i liczebną. Hiszpanom udało się jednak utworzyć ogólnoeuropejski sojusz, który stawiał zaciekły opór najeźdźcy. W 1215 roku państwo rozpadło się, a rozproszone niedobitki ich armii były ścigane przez lokalne armię europejskie przez niemal wiek (stąd powiedzenie Sto lat za Murzynami). Ci maruderzy i dezerterzy spopularyzowali grę wśród ludności europejskiej. Na pamiątkę tych wydarzeń nadano jej nazwę warwannabe (ang. war – wojna; wannabe – chęć istnienia), z czasem zniekształconą.