Rap

Hip hop (tzw. hop siup, hip hłop) - rodzaj muzyki polegający na poddaniu się rytmowi owej muzyki i robieniu w rytmie przysiadów. Preferują to tzw. skejci, ci którzy dymają skręty na osiedlu (blokersi) oraz na przystankach (przystankersi) i goście co lubią se popakować na siłce i podrywać chłopaków na osiedlu (przedstawiając im swoje racje bejsbolem). Ogólnie nie wiedzą co to dobra muzyka dlatego sie tak zachowują

Rozróżniamy parę rodzajów tej muzy:

• hip-hop;
• hip-hop;
• hip-hop;
• hip-hopolo;
• yo, elo, pod blokiem ciężko jest - typowo polska odmiana;
• łańcuchy, bling-bling, szampan, spinnery, laseczki i futra z norek - popularny wśród czarnych braci z USA;
• rzuciłaś mnie, a było tak pięknieeee - tzw. hiphopolo, kolejny polski folklor;
• jazz-hip-hop/abstrakcyjny/alternatywny/bacpackerski - ten gatunek istnieje tylko po to, żeby odpierać ataki krytyków odnośnie brutalności tekstów;
• "true G'z straight from da streetz ov QB nigga" - Total Madafakin Hardcore; jedyna rzecz która demoralizuje Twoje dzieci bardziej niż TVN;

Polska odmiana

Muzyka czarnych madafaków gangstaziomów z USA podpasowała nieokreślonej grupce wykonawców pochodzących z Kraju Kwitnącej Wisły, którzy postanowili całkowicie skopiować pomysły w/w madafaków i przenieść je na nasze rodzime zadupie. Typowy polski kawałek charakteryzuje się boleśnie, analnie zerżniętą linią bitu pochodzącą najczęściej ze strony www.dobryrap.pl, tekstem o tym jak tu w tym bloku mi źle, se nie moge zajarać zielska, jak mnie opuściła moja ławeczka, w którym jako przerywnik stosuje się słowo o o, tak tak, kurwa, elo lub joł joł oraz skreczów, czyli tego, co nastukany kolo w fikuśnej czapce i kozackich słuchawkach wybębni na starej płycie winylowej. Wszystkie cepy występujące w teledyskach hip-hopowych, niekoniecznie nawet wykonawcy, miotają łapami przed kamerą bez wyraźnego powodu, zachowujc się jednocześnie bardzo agresywnie wobec Bogu ducha winnego pana kamerzysty Henia (jeden jedyny kręci wszystkie teledyski H-H, z resztą widać jego kunszt, bo żaden teledysk nie różni się od drugiego praktycznie niczym, no może dupami).

Słuchacze tego gatunku "muzyki"

Wielbiciela hip-hopu spotkać można każdego dnia na niemalże każdym rogu tego splugawionego przez nich kraju. Standardowym ich ubiorem są jak najszersze spodnie z krokiem spuszczonym jak najniżej (dżins albo dres), pognieciona kolorowa i obszerna bluza (marna bawełna albo dres) z jakimś tępym wzorkiem, czapka z daszkiem na której wymalowano równie tępy wzorek. Ubiory ich nawiązują od motywów marihuany, graffiti, deskorolek, złotych łańcuchów po uwielbianych "artystów" i wulgarne przekazy. Cechami charakterystycznymi są:

• ogolony na łyso, pusty jak kosz PCK łeb
• ich karki są szersze niż opony w beemkach
• krzywy wyraz twarzy
• zabójczy wzrok
• zabójcza twarz
• zabójcza pięść
• nadmiar przekleństw
• oraz odór różnego rodzaju używek

Nie można zapomnieć o ulubionym sposobie chodzenia, popularnie nazywanym "falowaniem". W tym specyficznym chodzie, należy odpowiednio układać stopy, poruszać biodrami oraz ramionami i ewentualnie rękoma. Stopy podczas chodu mają układać się po ukosie na zewnątrz stopy, towarzyszyć temu ma wysuwanie raz lewego (równocześnie z lewą noga) raz prawego (z prawą) biodra oraz równomierne do tego kołysanie ramionami na boki. Występują też odmiany z wiszącymi rękoma (swobodnie poruszane przez ramiona) oraz wykonywanie tułowiem rotacyjnych ruchów.

Równie popularne jest noszenie telewizorów pod pachami, która to czynność powtarzana wielokrotnie prowadzi do złudnego odczucia bycia napakowanym, czytaj bycie fajnym.