Ę, Ą

O take Polske walczyliśmy.

Przykład nieprawidłowego wymawiania samogłosek nosowych

Ę, Ą – tak zwane samogłoski nosowe, wystempujonce w niektórych jenzykach, m.in. w polskim. Samogłoski te som wyznacznikiem osobniczego statusu społecznego.

Status społeczny

Samogłoski ę i ą można wymawiać na dwa sposoby, charakterystyczne dla dwóch podstawowych klas społecznych.

• wymowa klasyczna (czyli ę, ą), zgodna z normami jenzykowymi charakteryzuje ludzi kulturalnych, oczytanych, miłych w obejściu, o szerokich zainteresowaniach, zwłaszcza sztukami plastycznymi (wielu z nich posiada bogate kolekcje dzieł mistrzów).
• wymowa wulgarna (czyli takie wymawianie, gdzie wyraźnie słychać em, om, bonć en, on, w skrajnych wypadkach – bez unosowienia – e, o), niezgodna z normami jenzykowymi, charakteryzuje kompletnych chamów, buraków i bencwałów. Każdy, kto w ten sposób pisze lub wymawia samogłoski nosowe jest skończonym idiotom, sierotom umysłowym; powinien siem leczyć na rence, bo na głowem już za późno.

A zatem – ażeby nas nie posondzono o głupotem, lepiej trzymajmy siem mondrych i pienknych ludzi z klasom, którzy prawidłowo wymawiają ę i ą, nawet wtedy, gdy nie trzeba nic mówić.

Ę i Ą w innych jenzykach

Samogłoski nosowe ę, ą wystempujom również w innych jenzykach, na przykład:

• francuskim
• portugalskim
• ozorkach pod beszamelem

W tych jenzykach ich rola kulturotwórcza jest spotengowana, bo to jest EUROPA, a nie ten nasz śmierdzoncy kont.

Zobacz też

• samogłoski nosowe
• kultura