Manic Street Preachers
Z Nonsensopedii, polskiej encyklopedii humoru
 |
Ten artykuł został umieszczony na liście stron do usunięcia. Aby poznać dokładniejsze powody umieszczenia go na tej liście i ewentualnie podjąć dyskusję nad pozostawieniem go na Nonsensopedii, przejdź do tej strony. |
Granie na powiększonym, ułamanym kursorze? Czemu nie!
Manic Street Preachers (ang. Maniakalni Ulicowi Pastorzy) – walijski zespół rockowy założony w Blackwood. Początkowo był czworokątem, po tajemniczym zaginięciu Richeya Edwardsa w 1995 funkcjonuje jako trójkąt aż do dzisiaj. Znani są właściwie z tego, że głośno pokazują swoje socjalistyczne poglądy. Wspólnie z The Clash i Public Enemy należą więc do kategorii „zespołów politycznie zaangażowanych, które zaskakują Polaków posiadaniem własnego zdania”.
Członki
- James Dean Bradfield – wokalista, najważniejszy z zespołu. Znany głównie z tego, że ma (miał?) ładną klatę i głos nie pasuje mu za bardzo do twarzy. Jest względnie normalny, w przeciwieństwie do pozostałych dwóch.
- Nicky Wire – komuch do kwadratu, niezrównoważony psychicznie, kryptogej i mało tego – basista.
- Sean Moore – ten, co wali w gary. Zapewne jakiś krewny Maty.
Byłe członki
- Richey Edwards – był od początków zespołu, aż do jego zniknięcia w 1995 roku. Nikt tak naprawdę nie wie, na czym grał, ale chociaż pisał teksty. Prawdopodobnie uciekł z domu, gdy mama i tata dowiedzieli się o jego romansie z basistą zespołu.
To jest tylko zalążek artykułu z dziedziny muzyki. Jeśli wytrzymasz 10 minut w słuchawkach – rozbuduj go.
