The Clash
The Clash – brytyjski zespół muzyczny istniejący w latach 1976–1986. W początkowym okresie działalności grupa grała klasyczny pop narodowosocjalistyczny, by z biegiem lat uzupełnić go o elementy nazidance oraz oświęcimskiej muzyki klezmerskiej.
Ideologia zespołu[edytuj • edytuj kod]
Wszyscy członkowie The Clash byli ludźmi zaangażowanymi politycznie. Łączyli uwielbienie dla cywilizacji białego człowieka z fascynacją darwinizmem społecznym. Pracowali nad utworzeniem brytyjskiego oddziału Ku Klux Klanu. Pomagali rdzennym mieszkańcom Wielkiej Brytanii w usuwaniu z ulic odpadków. Aktywnie optowali za powszechnym dostępem do broni palnej.
Ideologia przyczyniła się również do zakończenia działalności zespołu. Grupa rozpadła się, ponieważ jej członkowie pokłócili się o to, czy najlepszym sposobem pozbycia się Cyganów z Anglii jest użycie dynamitu, czy trutki na szczury.
Największe przeboje[edytuj • edytuj kod]
Mimo braku elementarnych umiejętności muzycznych, zespół zdołał wylansować kilkanaście hitów:
- White Riot – o słusznym gniewie białego człowieka na czarnego człowieka, który dostał prawa obywatelskie,
- London's Burning – o sytuacjach, w których należy wezwać straż pożarną,
- I'm So Bored with the U.S.A. – podmiot liryczny informuje o swoim znudzeniu Stanami Zjednoczonymi; następnie proponuje odebranie zbuntowanym koloniom niepodległości, jako że władzę w nich na stałe zdobyli Żydzi,
- (White Man) in Hammersmith Palais – o tym, że miejsce białego człowieka jest w pałacu, a miejsce asfaltu jest na jezdni,
- English Civil War – o wojnie, jaką dzielni angielscy obywatele toczyć muszą z parszywymi imigrantami,
- I foch the law – o tym, że podmiot liryczny sfochował się na głupie prawo, uwzględniające takie bzdury, jak wolność wyznania, poglądów politycznych i zgromadzeń,
- London Calling – o londyńskiej centrali telefonicznej,
- Train in Vain – o brytyjskim odpowiedniku PKP,
- Rock the Casbah – o tym, że Arabów należy kamienować,
- Should I Stay or Should I Go – podmiot liryczny rozważa, czy powinien zostać na kolejną noc w burdelu,
- Straight to Hell – o tym, gdzie mogą się udać wszyscy, którzy krytykują zespół.
Zobacz też[edytuj • edytuj kod]
To jest tylko zalążek artykułu z dziedziny muzyki. Jeśli wytrzymasz 10 minut w słuchawkach – rozbuduj go.
