Twoja wieś

Pręgowo (niem. Prangenau)- wieś będąca enklawą województwa Pomorskiego. Protektorat i kolonia Rzeczypospolitej. Miejsce znane z braku jakiejkolwiek cywilizacji czy oznak inteligentnego życia. Prawdopodobnie ostatnie siedlisko ludojadów w Europie.

Historia

Pierwsza wzmianka na temat Pręgowa pochodzi z 2137 roku przed naszą erą, kiedy to Juliusz Cezar, podczas najazdu na Wielką Lechię, próbował dotrzeć ze swoją armią do Morza Bałtyckiego i napotkał na swojej drodze tę osadę. W swoich pamiętnikach pisał, że nigdy jeszcze nie zetknął się z ludem tak dzikim, brudnym i brutalnym.

Mieszko I w swoich pamiętnikach pisał, że pod wpływem tego, co widział na wsi nieopodal wybrzeża nawrócił się na chrześcijaństwo, mając nadzieję, że Bóg zlituje się nad nim i jego ludem.

Jeden z generałów Napoleona Bonapartego pisał w liście do cesarza, że połowę oddziałów stracił próbując przedrzeć się przez wioskę zamieszkaną przez dzikich tubylców na południe od Gdańska (stracił wtedy ok. 30.000 ludzi).

Podczas konferencji pokojowej w Paryżu, po I wojnie światowej, Ignacy Mościcki postulował włączenie w skład odrodzonego państwa polskiego obszaru całego Pomorza Gdańskiego bez Pręgowa, które miałoby pozostać w niemieckim władaniu jako kara za rozpoczęcie Wielkiej Wojny.

W 1957 władze Związku Radzieckiego rozważały wykorzystanie broni atomowej w celu oczyszczenia wsi, jednak ostatecznie postanowiono, by nadzór nad nią przekazać Polsce, by długofalowo zaburzać jej rozwój.

W 1991 prezydent Rzeczypospolitej Lech Wałęsa zaproponował kanclerzowi Republiki Federalnej Niemiec zwrot Pręgowa, jednak temu na wieść o tej wsi zaczęła płynąć krew z uszu i został przewieziony do szpitala.

W 1997 wojownicy pręgowscy wyparli niewielki oddział żołnierzy polskich z pobliskiego przystanku kolejowego, wykorzystywanego do transportu wojsk i zaopatrzenia. Ciał żołnierzy nigdy nie odnaleziono.

Przystanek kolejowy wykorzystywany przez Wojsko Polskie, zajęty w 1997 przez pręgowskich wojowników

W 2003, wedle ustaleń badaczy, nowo mianowany miejscowy szaman o imieniu YYyyUUo Aaeare Pfpfpf ogłosił, że rozwinie cywilizacyjnie wieś, wprowadzając ogień i koło. Następnego dnia widziano, jak objąwszy nowego szamana, miejscowa ludność składała poprzedniego w ofierze.

Status prawny i administracja

Pręgowo oficjalnie znajduje się pod protekcją rządu polskiego, jednak wszelkie dokumenty w tej sprawie są utajnione, bo nikt nie chce się przyznać do styczności z tym miejscem. Kontrola nad obszarem wsi sprowadza się do regularnych przelotów helikopterów bojowych w celach patrolowych. Wieś jest otoczona kordonem wojskowym, który uniemożliwia migrację z i do wsi, a żołnierze, którzy służyli w ochronie, zostają poddani eutanazji, celem utrzymania tajemnicy państwowej i z litości dla ich zdrowia psychicznego.

Ludność i język

Mimo że dokładnej liczby ludności Pręgowa nie da się ustalić, badacze szacują, że wieś zamieszkuje około 1000 osób. Nie da się określić ich przynależności narodowościowej, ponieważ żadna osoba próbująca ją ustalić nie przeżyła.

Ludność Pręgowa posługuje się skomplikowanym i niezrozumiałym językiem nazywanym językiem pręgowskim. Nie wykazuje on żadnych podobieństw do języków indoeuropejskich, ani żadnego języka ludzkiego. Dzieli się na 948 rozpoznanych dialektów (po jednym na każdego mieszkańca wsi). Potocznie nazywany jest bełkotem.

Jedyne ocalałe zdjęcie z Pręgowa, wykonane przy pomocy drona, przedstawiające pręgowskiego wojownika stojącego obok szamana

We wsi obowiązuje silna hierarchia społeczna: na czele wioski stoi starszyzna, z której najważniejszą osobą jest szaman. Niżej w hierarchii stoją wojownicy, potem tzw. ludzie wolni, a najniżej niewolnicy.

Architektura

Architektura wsi sprowadza się do lepianek i ziemianek, zaś bogatsze jednostki zamieszkują szałasy. W centrum wsi stoi monumentalna świątynia, wybudowana ku czci nieznanego badaczom bóstwa, która stanowi centrum kulturowe wsi. Składani są w niej ofierze niewolnicy i osoby próbujące przekroczyć granice.

Transport i kultura

Podstawę komunikacji stanowi szereg wydeptanych ścieżek łączących większość szałasów i lepianek. Najszybszym środkiem transportu mieszkańców Pręgowa jest dzik.

Liczba dzików, podobnie jak liczba żon, jest wskaźnikiem prestiżu. Niewolnik nie może posiadać żony ani dzika. Wolny obywatel - może posiadać jedną żonę i jednego dzika. Wojownik - dwie żony i dwa dziki. Członek starszyzny - trzy żony i trzy dziki, zaś szaman - nieograniczoną liczbę żon i dzików. Niektórzy badacze twierdzą, że Pręgowianie potrafią porozumiewać się z dzikami.

Pręgowianie nie jedzą dzików, gdyż uważają je za święte stworzenia.

Siły zbrojne

Pręgowskie siły zbrojne pełnią funkcję zarówno wojska jak i policji. Składają się z nieokreślonej liczby wojowników wyposażonych w drewniane dzidy lub maczugi oraz drewniane tarcze. Ubrani są, podobnie jak cała społeczność Pręgowa, w liściaste przepaski, a od cywilów odróżniają je charakterystyczne barwy wojenne w kształcie męskiego przyrodzenia na całym ciele.

W ostatnich latach, w związku z coraz częstszymi przelotami śmigłowców i użytkowaniem dronów, Pręgowianie wytworzyli swoiste siły przeciwlotnicze.

Gospodarka

Podstawę wyżywienia ludności pręgowskiej stanowią szyszki. Nie uprawiają żadnych owoców, warzyw, czy zbóż, ani nie hodują żadnych zwierząt - nie znają upraw ani hodowli, mimo to prowadzą osiadły tryb życia. Gospodarka wsi opiera się o zbieractwo i łowiectwo. Dziczyznę mają prawo spożywać tylko wojownicy i starszyzna, a osoby wolne - w święta (niewolnicy nigdy). Dieta Pręgowian uzupełniana jest o grzyby, korzonki, trawę i sporadycznie gówno.