Długopis

Ej, pożycz długopis.

Najczęściej wypowiadana fraza związana z długopisem

Długopis – urządzenie szkolno-biurowe marnujące tusz, używane przez nauczycieli, uczniów i wszelkiej maści nędznych urzędniczyn i księgowych. Dla uczniów jest to narzędzie tortur, które zmusza ich do pisania, a pisanie zmusza ich do nauki, a bez nauki to lipa a nie szkoła. Natomiast dla urzędniczyn i księgowych jest to kolejna rzecz, którą mogą po kryjomu zabrać do domu (czyt. ukraść) i używać jak swojej.

Nazwa

Etymologia nazwy długopis jest banalnie prosta. Długopis oznacza rzecz, która pisze tak długo aż się wypisze w najmniej odpowiednim dla piszącego momencie. Długopisy mają też zwyczaj wypisywania się stadami, jeśli piszący używa naprzemiennie dwóch lub trzech długopisów, istnieje niemal 100% szans na to, iż wszystkie wypiszą się jednego dnia lub podczas jednego sprawdzianu.

Rodzaje długopisów

• Jednorazowe – beznadziejne, zazwyczaj darmowe długopisy które wypisują się zanim je użyjesz. Na prawie każdym jest reklama ofiarodawcy.
• Z wymiennym wkładem – płacisz 3 złote żeby co 2 dni płacić 5 złotych za wkład.
• Ścieralne – długopisy piszące tuszem, który można wytrzeć gumką. Żeby zetrzeć taki długopis, trzeba przy okazji zrobić dziurę w kartce.
• Żelowe – długopisy z wkładem żelowym, który się rozmazuje, przydatny dla uczniów którzy nic nie wiedzą na klasówce, ponieważ mogą wtedy nauczyciele ich nie rozczytać i będą się pytać co tam jest napisane, a oni udzielą poprawnej odpowiedzi. Przekleństwo leworęcznych.
• Doustne – pierwotnie służyły do pisania, jednak ich końcówki przekształciły się w trawione przez uczniowski żołądek gryzaki, pomagające w ścieraniu rosnących zębów.

Główny użytek

Głównie się nim pstryka, bawi itp. Rzadziej spotykane jest pisanie.