Język francuski

Język francuski (fr. la langue française lub prościej le français) – język pochodzenia indoeuropejskiego z grupy języków romańskich. Jako językiem ojczystym posługuje się nim ok. 65 mln ludzi – mieszkańców Francji, ok. 42% Belgów, czyli 4,7 mln, 13% mieszkańców Szwajcarii ok. 1 mln osób oraz mieszkańcy kanadyjskiej prowincji[1] Québec oraz Ontario, Nouveau-Brunswick, – ok. 8 mln osób. Ok. 201 milionów używa francuskiego na całym świecie jako języka głównego (oszacowanie z r. 2009 wg Organisation mondiale de la Francophonie) a 72 miliony jako drugiego języka codziennego (w tym krajach Maghrebu). Wiele z tych osób mieszka w krajach, gdzie francuski jest jednym z języków urzędowych bądź powszechnie używanych (54 kraje). Paradoksalnie, w Algierii, Maroku, i Tunezji, gdzie nie ma statusu języka urzędowego jest bardziej rozpowszechniony niż w wielu krajach Czarnej Afryki, gdzie jest jedynym językiem urzędowym i używa go 96 milionów ludzi.

Język francuski jest używany także w Stanach Zjednoczonych przez potomków osadników z Francji (ok. 2 mln), głównie w stanach Luizjana (Cajunowie) i Maine oraz we Włoszech (100 tys.). Ponadto posługują się nim mieszkańcy dawnych kolonii francuskich w Azji (Wietnam, Laos, Kambodża) i Libanu na Bliskim Wschodzie[2].

Obecnie francuski jest oficjalnym językiem Europejskiej Agencji Kosmicznej, Europejskiej Unii Nadawczej, FIA, FIFA, FINA, Interpolu, Międzynarodowego Biura Miar i Wag, Międzynarodowej Organizacji Hydrograficznej, Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego, Międzynarodowego Towarzystwa Nauk Politycznych, Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości, NATO, Organizacji Narodów Zjednoczonych, OECD[3], Światowej Agencji Antydopingowej, Światowej Organizacji Handlu, UCI, Unii Afrykańskiej oraz Unii Europejskiej.

Spis treści [ukryj] 1 Pochodzenie i historia 2 Akademia Francuska 3 Alfabet 3.1 Wymowa w języku francuskim 4 Gramatyka języka francuskiego 5 Oficjalny status we Francji 5.1 Zobacz też 6 Przypisy 6.1 Linki zewnętrzne

Pochodzenie i historia  [edytuj]

Francuski wywodzi się z łaciny i jest obecnie, obok sardyńskiego, włoskiego i rumuńskiego, najbardziej do niej zbliżony pod względem gramatyki i słownictwa. Na język ten wpłynęły także, zwłaszcza w wymowie, języki celtyckie używane przez Galów, oraz języki germańskie. Wiele słów zostało także zapożyczonych z języka starogreckiego.

Francuski od XVIII wieku był językiem międzynarodowym, przede wszystkim dyplomacji i kultury. Międzynarodową karierę języka francuskiego potwierdza już w r. 1789 Akademia Berlińska, przyznając nagrodę dziełu Antoine'a de Rivarola De l'Universalité de la langue française (O uniwersalizmie języka francuskiego). Po francusku pisał m.in. niemiecki filozof Gottfried Wilhelm Leibniz i polski, Jan Nepomucen Potocki (Rękopis znaleziony w Saragossie). Znajomość tego języka była postrzegana jako obowiązkowa dla każdej lepiej wykształconej osoby na świecie aż do lat 70. XX wieku[potrzebne źródło]. W powieściach Lwa Tołstoja, Tomasza Manna bardzo wiele dialogów napisanych jest po francusku, również Fryderyk Nietzsche w swoich pismach posługiwał się terminami francuskimi. Francuski był bardzo popularny w Polsce, szczególnie wśród arystokracji. W całej Europie wykształceni ludzie posługiwali się na co dzień francuskim, na przykład arystokracja rosyjska. W języku polskim do niedawna bardzo popularne było jeszcze francuskie "par excellence" (w całym tego słowa znaczeniu). Dzięki temu dziedzictwu oraz nieustającej promocji języka przez rząd francuski, nadal posiada on ogromne znaczenie mimo wyparcia go w wielu sytuacjach przez język angielski.

W średniowieczu francuski był językiem dworu angielskiego. Dzisiejsze motto brytyjskie (Dieu et mon droit) nadal jest zdaniem francuskim, podobnie jak dewiza Holandii (Je maintiendrai). Francuski jest również najpopularniejszym językiem obcym, jakiego uczą się wykształceni Brytyjczycy, na drugim, czasem na pierwszym miejscu jest w Niemczech[potrzebne źródło].

Akademia Francuska  [edytuj]

Nad czystością języka czuwa od 1665 roku Akademia Francuska, która dba by używano terminów pochodzenia francuskiego i systematycznie tworzy nowe słowa zastępujące nazewnictwo przejęte w innych krajach z angielskiego, np.

ordinateur a nie computer = 'komputer' SIDA a nie AIDS OTAN a nie NATO ADN a nie DNA courriel a nie mail itd.

Promowaniem języka francuskiego w świecie zajmuje się Międzynarodowa Organizacja Frankofonii.

Alfabet  [edytuj]
Osobny artykuł: Alfabet francuski.

Alfabet składa się z 26 liter: a, b, c, d, e, f, g, h, i, j, k, l, m, n, o, p, q, r, s, t, u, v, w, x, y, z. We francuskim istnieją dwie ligatury: œ, æ Niektóre litery mogą być opatrzone znakami diakrytycznymi: à, â, ç, é, è, ê, ë, î, ï, ô, û, ù, ü, ÿ.

Wymowa w języku francuskim  [edytuj]

Do przedstawiania wymowy stosuje się znaki transkrypcji według międzynarodowego alfabetu fonetycznego (polski skrót MAF, angielski IPA, francuski API).

Osobny artykuł: Wymowa i transkrypcja języka francuskiego.
Gramatyka języka francuskiego  [edytuj]
Osobny artykuł: Gramatyka języka francuskiego.

Jedną z cech charakterystycznych gramatyki języka francuskiego w porównaniu z innymi językami współczesnymi jest różnorodność czasów i trybów. W trybie orzekającym istnieje osiem czasów, ale dwa z nich nie są używane w mowie: passé simple (czas przeszły prosty) i passé antérieur (czas przeszły złożony). Występują one wyłącznie w narracji literackiej. Także nie wszystkie formy czasów w innych trybach używane są w języku mówionym, np. subjonctif imparfait (tryb łączny czasu przeszłego niedokonanego) i subjonctif plus-que-parfait (tryb łączny czasu pozaprzeszłego), czy wreszcie druga forma trybu warunkowego[4].

Cechą wyróżniającą francuski jest też zjawisko nieodróżniania w mowie wielu form gramatycznych, które występują w piśmie (np. większość wyróżników liczby mnogiej rzeczowników i czasowników, większość form rodzaju żeńskiego w odmianie czasowników).

Gramatyka francuska została opracowana w sposób całościowy już w pierwszej połowie XVII w. przez Claude'a Favre'a de Vaugelas. Maurice Grevisse (1895-1980), belgijski gramatyk, jest autorem książki do dziś będącej dziełem odniesienia: Le Bon Usage (gramatyka opisowa, "prawidłowe stosowanie języka francuskiego" – pierwsze wydanie z roku 1936, które jest systematycznie uaktualniane, ostatnio w r. 2007).

Oficjalny status we Francji  [edytuj]
Osobny artykuł: Prawo Toubona.

Według konstytucji Francji, język francuski jest od 1992 roku urzędowym językiem tego kraju. Język jest używany w oficjalnych publikacjach rządowych i publicznych szkołach. Reklamy zawierające zwroty obcojęzyczne we francuskiej telewizji bądź publikowane w prasie muszą zawierać ich tłumaczenie na francuski.

Oprócz francuskiego w kraju używa się również innych języków, jednak nie są one oficjalnie uznane przez rząd francuski.

Zobacz też  [edytuj]

Romanistyka Langues d'oïl język oksytański język franko-prowansalski verlan, louchebem Frankofonia, Frankofoni język piemoncki w porównaniu z włoskim i francuskim Przypisy 1.↑ http://en.wikipedia.org/wiki/Province 2.↑ Organisation internationale de la Francophonie 3.↑ Konwencja o Organizacji Współpracy Gospodarczej i Rozwoju 4.↑ Claude Hagège, Combat pour le français : Au nom de la diversité des langues et des cultures, wyd. Odile Jacob, 2006 Zobacz hasło francuski w WikisłownikuZobacz publikację na Wikibooks: Francuski Linki zewnętrzne [edytuj] http://www.leconjugueur.com/ – Odmiana wszystkich czasowników Portal Onet: [1] – Słownik polsko-francuski i francusko-polski [2] [3] [4] Słownik francuski-polski, zawiera słownictwo podstawowe