Królowa Potępionych

Królowa Potępionych – hitowy (za przeproszeniem) horror Łornerów z 2002 roku, który zasłynął wyłącznie ze względu na wypasioną ścieżkę dźwiękową. Jego grupą docelową jest młodzież od 12 do 17 lat, ale oficjalnie oglądać go można dopiero od 18. Efekty specjalnie, głównie spowolnienie scen, wykonywane były w Windows Movie Makerze. Tam, gdzie potrzeba było krwi lub ognia, dodawano wstawki z Painta. Film nie różni się niczym od reszty wyprodukowanych w XXI wieku produkcji o wampirach. Tuż po premierze filmu, producenci pozwani zostali do sądu za znieważenie wizerunku wampira.

Fabuła w skrócie

Metroseksualny wampirek budzi się po dłuższej drzemce i zachciewa mu się sławy. Nie podoba się to jego przełożonemu, ale Lestat i tak ma go w dupie. Podczas gdy zabawia się dziwkami, zaczyna śledzić go mroczna, londyńska gotka. Szukając go pakuje się do baru ludzkich zwierząt, przed którymi to właśnie on ją dzielnie ratuje. Jesse oczywiście się w nim zakochuje, bo horror bez wątku miłosnego byłby nieważny. On niestety nie chce jej ugryźć, bo by było już po filmie i zmniejszyłyby się zyski. Gdy Akasha wybudza się ze stanu kamiennego, pragnie dorwać tego, który bezczelnie zasrał wizerunek wampirów nu metalem. Zakochuje się w nim jednak i chce mu dać władzę nad światem. Nie podoba się to reszcie wampirów, które boją się o własny tyłek. Po niezbyt widowiskowej scenie walki końcowej, Akasha ginie z powodu braku krwi. W imię tego poświęca się ciotka Jesse, która nie chce, żeby tak młody i utalentowany Lestat zamieniał się w kamień. W związku z tym, zmienia się ona sama, a jej zwampirzała siostrzenica żyje wiecznie i szczęśliwie ze swoim nu metalowym kochasiem. Reszta najprawdopodobniej jest zadowolona.

Bohaterowie

• Lestat – cyniczny, zarozumiały i pedałkowaty wampir, nie mniej żenujący pierwowzór Edwarda Cullena. Po dość długiej sjeście znudził mu się underground i postanowił się skomercjalizować. W tym celu wybrał sobie jeden z najbardziej ambitnych gatunków, czyli nu metal. Nic dziwnego, że zawojował scenę, skoro na płytkę zrzucili mu się najsłynniejsi muzycy tego gatunku. Lestat pisał też mhroczny pamiętnik, dzięki któremu Jesse mogła się w nim zakochać. Przez pewien czas prowadzał się ze swoją prapra(...)babcią, ale nie powodowało to u niego uczucia odrzucenia.
• Jesse Reeves – ambitna bibliotekarka pragnąca za wszelką cenę dowiedzieć się wszystkich pikantnych szczegółów z życia Lestata. Jej owiana tajemnicą przeszłość związana była z jakąś wampirką, ale mimo to, Jesse nie miała zupełnie żadnego obeznania z tym środowiskiem. Pchając się pomiędzy swoich krewnych uchodziła za drugie danie. Bardzo chciała, żeby owy, rockowy wampir zatopił w niej swoje nie myte od stuleci zęby. Nic dziwnego, że gdy już to nastąpiło zbladła i zaświeciły jej się oczy. Po filmie najprawdopodobniej zmarła na wściekliznę.
• Marius – przełożony Lestata, jeden z nielicznych wampirów w filmie, który miał klasę. Lubił Elvisa. Od samego początku uchodził za nieudolnego mądralę, który wiedział wszystko, a nie umiał nic zrobić z karierą swojego rzekomego podwładnego. Podczas gdy Akasha chciała się hajtać ze swoim [pra]ⁿwnukiem i zrobić kuku reszcie bezwartościowych krwiopijców, raz był za jednymi, raz za drugimi, a trzeci raz on sam chyba nie wiedział za kim jest, choć mimo to panoszył się w centrum uwagi i można go było stale oglądać.
• Akasha – do czasu nieco sztywna i skostniała matka rodu wampirów. W starożytności beztrosko zabawiała się ze swoim kochasiem konsumując egipskich wieśniaków. Wkrótce skonsumowała też i jego. Mogła sobie pozwalać do woli, gdyż inne wampiry nie mogły jej zajebać bez poświęcenia własnego życia. Zakochała się w jednym ze swoich prawnuków, Lestacie, choć producenci zaprzeczają jakoby ten motyw zapożyczony był z Mody na Sukces.
• Oprócz tego, w filmie pojawiło się wiele innych postaci jak na przykład chmara wypicowanych, gotyckich kurewek, chcących przelecieć wampira oraz menadżer Lestata, którego zadaniem była selekcja owych pań według ilości składników odżywczych we krwi.

Ciekawostki

• Gdyby nie muzyka, mało kto by się w ogóle brał za ten film.
• Lestat nie posunął żadnej dziewczyny, ponieważ wampiry nie mają krążenia, a co za tym idzie wzwodu.
• Krwawe sceny powtarzane były wielokrotnie, ponieważ używany w tym celu sok wiśniowy smakował aktorom.
• To nie Lestat, lecz Jonathan Davis śpiewa wszystkie (w dodatku swoje) piosenki w filmie. Tym mniej dziwna jest popularność filmowego zespołu.
• Aaliyah grająca Akashę nie zdążyła już podłożyć głosu do filmu, ponieważ była za ciężka i samolot jej spadł. Podkładał go później jej brat. Niezbyt to męskie.