Joffrey Baratheon

Powiedz mi, co jest dla Ciebie ważniejsze palce czy język?

Joffrey I Miłosierny

Joffrey zawsze był trudny. Nawet, gdy go rodziłam. Męczyłam się półtora dnia, by go wydać na świat

Matka o Joffreyu

Free love baby

Użytkownicy forum o Joffreyu

Everyone in Westeros attempts to defeat King Justin Bieber and sit on the most uncomfortable chair ever

Z oficjalnego trailera

If this fuckin' king won't die in the next season, I'm gonna fuckin' kill myself. I hate that king

Nic nie wiesz, Amerykaninie serialowcu

Szablon:Tgłówny bohater Gry o tron, król Siedmiu Królestw, owoc wolnej miłości, dręczyciel zwierząt, ale przy tym też myśliciel, kochający narzeczony. Na dodatek malarz, tynkarz, akrobata, czyli w skrócie, no ten, no, człowiek renesansu, czy tam baroku. Najbardziej lubuje się w rysowaniu zakrwawionych ciał na ławkach, wysyłaniu ludzi na pojedynki na życie i niebyt oraz w rozwijaniu sztuki, na przykład poprzez ucinaniu biednym grajkom na rynku języków. W międzyczasie jeszcze rządzi państwem, ale z racji tego, że mieszka z mamą, nie musi zawracać sobie głowy jakąś ekonomią, czy rozwiązywaniem spraw ubogich materialnie, ale bogatych umysłowo towarzyszów obywateli Królewskiej Przystani.

Dzieciństwo

Jako że mamy do czynienia z głównym bohaterem, jego historię możemy poznać od momentu zapłodnienia, włącznie ze szczegółowym opisem kwiatków i pręcików. Został poczęty pewnej nocy, kiedy księżyc świecił w oczy tak, że wszyscy musieli ubierać hipsterskie okulary przeciwsłoneczne. Królowa Cersei, prawdopodobnie daltonistka, nie przestraszyła się fosforyzujących dookoła drzew ani powodującego zmarszczki światła i siedziała ze swoim bratem, Jaimem, w komnacie. Właśnie przy kieliszku ruskiego spirytusu, zastanawiali się nad sensem życia, problemem głodu na świecie oraz powtarzalnością liczby Pi. Wkrótce zeszło na temat działek i uprawy roli. Rodzeństwo, jako zapaleni działkowcy, chciało przetestować tę metodę na sobie. Król nie wiedział, bo był zbyt inteligentny, żeby zajmować się tak przyziemnymi sprawami. A teraz wyobraźcie sobie, drodzy czytelnicy, scenę ze swojego dzieciństwa. Najpierw jest sobie kwiatek, taki różowy, bez robaków w środku, a potem przylatuje pszczółka, na skrzydłach, takich przeźroczystych... A zresztą co ja będę się z baranami, trzeba było uczęszczać na wartościowe lekcje, a nie się do kurwy jasnej szlajać po papierosach!

Ale przejdźmy do dalszej części, Joffrey był cudownym dzieckiem od samego początku, nie ślinił się, nie płakał o piątej rano, ani nie brudził za dużo pieluch. Król Robert bardzo lubił dzieci, w szczególności uważane za swoje, ale wolał te płaczące, żeby matki zajmowały się tym, czym powinny – gotowaniem, praniem skarpetek i jeszcze żeby tak jakiś szybki numerek wieczorem zrobić. Dlatego też ze swoim olbrzymem wyruszył na podbój Westeros, tylko w nieco inny sposób niż wcześniej. W czasie zwiedzania przez niego miast, a zwłaszcza oczekujących na portfele klientów przybytków, Cersei rodziła kolejne dzieci, które jej ukochany mąż uznawał za swoje. Czasem odwiedzała syna w bawialni, żeby sprawdzić co porabia, zazwyczaj pokonywał on niewątpliwą inteligencją i oczarowywał rówieśników.

Pewnego razu ciekawy świata chłopiec, opiekując się zwierzętami, zainteresował się kotką w ciąży. Widział, jak zwierzę cierpiało z powodu nudności i wahań nastroju, więc wziął szkolne nożyczki, po czym rozpoczął zabawę w doktora. Wprawnie wyciągnął płód z brzucha, zszył z powrotem kota w kupę i pokazał swojemu domniemanemu ojcu. Robert niestety nie pochwalił syna za wynalezienie tak innowacyjnego zabiegu jak aborcja, a wręcz wybił mu dwa zęby. Przeszkadzało mu zwłaszcza to, że zszyta kotka nie oddychała. Skończyło się na poważnym pobiciu przez małżonkę. Od tej pory dzielny król został typowym kanapowcem, ale zamiast siedzieć w swoim domu, wpraszał się do znajomych.

Królowanie

Rozwój Joffreya można porównać do motyla, albo lepiej nie... Nie, nie był larwą rozdeptywaną dla zabawy przez dzieciaki i nikt nie wrzucał go za koszule dziewczynom. W ramach rozrywki, po tym jak Robert zabrał mu komputer, próbował grać w LoLa na guzikach od koszuli młodszego brata, obiecując mu upragnione zwierzątko domowe. Rozczarowany Tommen się rozpłakał, widząc małego kątnika domowego na suficie i drugiego za szafą z powodu promocji. Naskarżył staremu namiestnikowi przebywającym w pierwszym stadium rozkładu, który namiętnie zaczytywał się w katalogach o modzie, głównie częściach z farbami do włosów oraz cieniami do oczu. Nie miał on tego pierwszego, więc z rozżaleniem spoglądał na prężących się rudych mężczyzn i kobiety. Ten popadł w depresję, zaczął rzucać formułkami typu „bez igrzysk nie ma bułek” czy „bez bułek nie ma rogalików”, napił się i umarł. Wobec tego wszyscy musieli udać się do budzącego reumatyzm w kościach Winterfell.

Mimo wszystko pobyt w krainie przyklejającego język lodu i żółtego przez psy śniegu spodobał się księciu. Poznał tam też swoją narzeczoną, Sansę Stark, damę inteligentną niczym słup pośrodku chodnika i przebiegłą jak świnka morska.