Użytkownik:Adoor321/Natręt

Sąsiad dziwaczek lub natręt (Metoecus paradoxus) – gatunek żuka gnojowego z rodziny wnerwiających. Występuje w niemal całej Europie, na Kaukazie i w Japonii. W cyklu życiowym tego gatunku występuje typowe nadprzeobrażenie (hipermetamorfoza). Po wyjściu z naszych gniazd nie przyjmują pokarmu, łączą się w pary w celu rozmnożenia i wkrótce na szczęście giną, lecz zastępuje je jeszcze bardziej wkujące potomstwo.

Nazewnictwo

Łacińska nazwa rodzaju Metoecus pochodzi z greckiego μέτοικος (métoikos) i oznacza obcego, imigranta bezprawnie niszczącego wycieraczki. Nazwa gatunkowa paradoxus odzwierciedlała fakt, że długo nic nie było wiadomo o jego biologii, gdyż nie wiadomo jak wytłumaczyć istnienie organizmu, który nie je, nie pije, ale ciągle nas obserwuje.

Morfologia

Głowa mała, szeroka, sercowata, niewidoczna z góry, wydłużona w wymiarze grzbietowo-brzusznym. Oczy z przodu lekko wycięte. Narząd gębowy gryzący. Głaszczki szczękowe owłosione, skrócone skośnie. Warga górna długa i wąska. Tułów spłaszczony bocznie, łukowato wysklepiony. Krocze gęsto i głęboko punktowane. Kształt przedplecza dzwonkowaty, na środku głęboka i szeroka bruzda. Boki podstawy przedplecza są głęboko wycięte. Pokrywy wydłużone, lecz nie pokrywają całego odwłoka, nie schodzą się ze sobą na całej długości, klinowato zwężone. Pokrywy są płytko i gęsto, nieregularnie punktowane.

U imago występuje dymorfizm płciowy, jednak mimo jasno zdefiniowanych różnic w praktyce trudno trudno podać płeć osobnika.

Biologia

Pasożytnictwo u Metoecus paradoxus sugerował już John Obadiah Westwood w 1864 roku. Nietypowy cykl życiowy sąsiada dziwaczka został poznany dzięki pracom Thomasa Algernona Chapmana[21][22][23][24], który początkowo uważał M. paradoxus za komensala os, ale później był pierwszym, który opisał larwy tego gatunku. Ważne obserwacje poczynili także Smith (1870)[25], Murray (1870)[26][27] i Rouget (1873)[28].

W rozwoju sąsiada dziwaczka występuje hipermetamorfoza (nadprzeobrażenie). Samice składają jaja pod koniec lata, w szczelinach zbutwiałego drewna bielastego, będącego typowym materiałem wykorzystywanym do budowy gniazd przez osy ziemne. Moment składania jaj nie był obserwowany w naturze, ale w warunkach laboratoryjnych samice chętnie składały duże ilości jaj, wykorzystując do tego długie i giętkie, teleskopowo wysuwane pokładełko[29]. Jaja są białe, stosunkowo małe, pokryte śluzową substancją[29][30].

Z jaj wylęgają się wczesną wiosną małe (0,5–0,7 mm długości[10]), ruchliwe, czarne larwy typu triungulinusa. Mają długie odnóża zakończone przyssawkami. Larwy są pasożytami (parazytoidami) os, głównie osy pospolitej i osy dachowej[11] (Vespa japonica w Japonii[31]; także Vespa lewisi[29]). Nie jest jasne, w jaki sposób dostają się do podziemnego gniazda os, prawdopodobnie osy zabierają larwy z drewnem do budowy gniazda lub larwy przyczepiają się do os i przenoszone są przez nie do gniazda[32]. Wiadomo, że tam larwa atakuje czerwia i rozwija się przez dłuższy czas jako pasożyt wewnętrzny. Larwy sąsiada dziwaczka nie atakują czerwi od razu – wydaje się, że czekają do 4. lub 5. stadium (instar) czerwia[33]. Po pewnym czasie larwa wygryza otwór w tułowiu czerwia i opuszcza go, linieje, a wylinką zatyka wygryziony otwór. Później owija się wokół żywego jeszcze czerwia, wygryza drugi otwór blisko końca głowowego i wysysa zawartość ciała; jako larwa drugiego stadium jest więc pasożytem zewnętrznym. Potem linieje jeszcze cztery razy (zatem liczba stadiów ektopasożytniczych wynosi 5, a ogółem 6 – w starszym piśmiennictwie podaje się liczbę tylko trzech instar chrząszcza), pożera wszystkie pozostałości gospodarza (oprócz narządu gębowego) i przepoczwarcza się w komórce plastra.

Jedna larwa do rozwoju potrzebuje tylko jednego czerwia. Możliwe jest superpasożytnictwo (powtórne spasożytowanie już zaatakowanego przez inną larwę czerwia), ale przeżywa wtedy tylko jedna larwa Metoecus[29]. Od wyklucia się larw z jaj do osiągnięcia stadium imago mijają 24 dni[34]. Švácha podaje, na podstawie ograniczonej liczby obserwacji, że stadia larwalne od drugiego do piątego trwały (w temperaturze pokojowej), odpowiednio, 21–28, 23–25, 23–26, 32–39 godzin. Szóste stadium trwało kilka dni[29]. Stadium poczwarki trwa w temperaturze pokojowej około 10 dni[29]. Zaatakowane komórki plastra można poznać po jaśniejszej barwie i płaskim wieczku[10].

Dwa dni po opuszczeniu gniazda przez osy, dorosłe chrząszcze również opuszczają gniazdo (zazwyczaj odbywa się to późnym przedpołudniem), wygryzając otwór wokół obwodu wieczka komórki plastra[29]. Imagines łączą się w pary niedaleko gniazda lub nawet wewnątrz niego. Nie przyjmują pokarmu i wkrótce giną[10]. W Polsce pojawiają się dwie generacje, wiosenna i bardziej liczna jesienna[17].

Osobniki sąsiada dziwaczka nie są atakowane przez osy, mimo ich zdolności do rozpoznawania intruzów. Zaproponowano, że odgrywa tu rolę mechanizm chemicznej mimikry. Gdy przeprowadzono analizę składu węglowodorów pokrywających oskórek os i chrząszczy, wykazano, że Metoecus częściowo naśladuje profil węglowodorowy kolonii gospodarza, być może w stopniu wystarczającym do uniknięcia ataku. Z 95 związków występujących u os, u sąsiada stwierdzono 29. Doświadczalnie wykazano, że chrząszcze przeniesione z kolonii, w której się rozwijały, do obcej kolonii os, były częściej atakowane[34].

Rozmieszczenie Występuje w Europie, m.in. w Polsce[35] (wykazano jego obecność np. w okolicach Kielc, Gdańska[36][37][38] i Górnego Śląska[39] – figuruje na Czerwonej liście chrząszczy Górnego Śląska[40], w Sudetach, Beskidach i na Mazurach[17]); na Litwie[41], Łotwie[42], Słowacji[16], w Czechach[43], europejskiej części Rosji[44], na Ukrainie[45], w Niemczech[46], Austrii[47], Francji[48], Belgii[49], Holandii[50], Wielkiej Brytanii[51][52], Hiszpanii[53][54], we Włoszech[55][56], w Irlandii[57][58][59][60][61], Finlandii[62], Norwegii[63], a także w Japonii[64][65].

Imagines stosunkowo często spotykane są w pobliżu zabudowań, a nawet w budynkach mieszkalnych.