Bloc Party

250px|right|thumb|Russell Lissack jest dosyć nieśmiały i rzadko udziela wywiadów. Te kilka słów dedykuje Nonsensopedystom. Bloc Party – angielski zespół muzyczny.

Nazwa

Powstała ze złożenia dwóch grup wyrazów: „block party” (mały, osiedlowy festiwal muzyczny) i „Soviet Bloc” (blok socjalistyczny), co świadczy o poglądach członków zespołu, niekomercjalistycznych i komunistycznych.

Skład

Kele Okerere nieusilnie starający się ugryźć mikrofon.

W głównej mierze opiera się na Kele Okerere – Murzynie, który – przez to, że wychowany był w Anglii – przybrał tak wysoki głos, że stracił całą swoją „murzyńskość” i zamiast rapować o lansie w „rolsrojsie” i wyrywaniu lasek na łańcuchy, kleci teksty o wojnie, przemijaniu i pokoju na świecie. Zupełnie jak Pink Floyd, ale nie za te same pieniądze.

Drugą ważną osobistością jest Russell Lizak. Przede wszystkim ma on emo-fryzurę, która przyciąga fanki. Reszta zespołu nie jest już tak ważna, ale na sesjach zdjęciowych wychodzą całkiem okej.

Gatunek muzyczny

Członkowie zespołu graną przez siebie muzykę określają rockiem artystycznym, bo „indie” brzmi głupio. Jest to też swego rodzaju sprytny chwyt marketingowy, bo ludzie z chęcią sprawdzą, co znaczy słowo „artystyczny”. A znaczy tyle, co właśnie „indie”. Bystre.

Single

Sprawa jest o tyle zabawna, że zdarza się, iż single Bloc Party, które mają promować daną płytę, na tej płycie się nie mieszczą. Polityka wydawania singli zespołu ogólnie mija się z celem. Piosenki zbudowane na „singlowej” zasadzie „pierwsza zwrotka – chwytliwy refren – druga zwrotka – chórek” singlem nigdy nie zostaną, ale monotonne pięciominutowe snucie przez zęby (z akompaniamentem brzdękania, of kors) – na pewno.

Jedno z niewielu odstępstw od reguły to piosenka Banquet, która pojawiła się na singlu dzięki swojej energiczności. Co więcej, grupa jest z niej tak dumna, że wydała ją dwa razy, raz opublikowała jej remix oraz nagrała do niej trzy wersje teledysku.