Chałtura: Różnice pomiędzy wersjami
(int., linkfix., estet.) |
|||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
'''Chałtura''' – przejaw działalności artystycznej, cechujący się wysoką dozą przypadkowości. |
'''Chałtura''' – przejaw działalności artystycznej, cechujący się wysoką dozą przypadkowości. |
||
Chałtura polega na wykonywaniu przez przypadkowego [[artysta|artystę]] przypadkowych czynności artystycznych |
Chałtura polega na wykonywaniu przez przypadkowego [[artysta|artystę]] przypadkowych czynności artystycznych w zupełnie przypadkowym miejscu przy udziale przypadkowej publiczności. Rzeczona publiczność jest bardzo często zaskoczona napotkanym chałturnictwem, gdyż przyszła do [[supermarket]]u kupić musztardę, a nie posłuchać [[Alicja Janosz|Ali Janosz]] czy powąchać [[Olivier Janiak|Oliviera Janiaka]]. |
||
Na percepcję chałtury przez publiczność |
Na percepcję chałtury przez publiczność niewątpliwy wpływ ma postać chałturzącego. Najczęściej jest to [[Ludzie znani z tego, że są znani|ktoś znany]], najlepiej z [[telewizja|telewizji]], który ma niewiele do zaoferowania poza uśmiechem nr 5, okraszonym garniturem wybielonych [[zęby|zębów]]. Znajomość chałturzącego kończy się zazwyczaj w momencie, kiedy zaczyna on np. wykonywać utwory [[muzyka|muzyczne]] nieznane nikomu, poza sobą. |
||
Wyższą formą chałtury jest udział w tzw. „imprezach zamkniętych”. Chałturzący ma się tam doskonale wkomponować w produkt sponsora imprezy (np. w środki na wzdęcia) i ma mu być z nim do twarzy. Może wykonać kilka swoich utworów, ale dopiero w momencie, kiedy wszyscy będą na tyle [[ |
Wyższą formą chałtury jest udział w tzw. „imprezach zamkniętych”. Chałturzący ma się tam doskonale wkomponować w produkt sponsora imprezy (np. w środki na wzdęcia) i ma mu być z nim do twarzy. Może wykonać kilka swoich utworów, ale dopiero w momencie, kiedy wszyscy będą na tyle [[pijaństwo|pijani]], że nikt nie będzie się nim przejmował. Generalnie powinien się ładnie uśmiechać i pozować do zdjęć. Za wszystko dostaje grubą kasę. |
||
Chałturę zazwyczaj kończy rozdanie kilkudziesięciu autografów na przypadkowych rzeczach |
Chałturę zazwyczaj kończy rozdanie kilkudziesięciu autografów na przypadkowych rzeczach, jak weksle, rachunki z [[Biedronka|Biedronki]] czy kości podudzia. |
||
Pomimo |
Pomimo że chałtura nie należy do [[lans]]u, pozwala się utrzymać znacznej rzeszy polskich artystów. |
||
{{stubkul}} |
{{stubkul}} |
||
Wersja z 20:05, 12 kwi 2012
Chałtura – przejaw działalności artystycznej, cechujący się wysoką dozą przypadkowości.
Chałtura polega na wykonywaniu przez przypadkowego artystę przypadkowych czynności artystycznych w zupełnie przypadkowym miejscu przy udziale przypadkowej publiczności. Rzeczona publiczność jest bardzo często zaskoczona napotkanym chałturnictwem, gdyż przyszła do supermarketu kupić musztardę, a nie posłuchać Ali Janosz czy powąchać Oliviera Janiaka.
Na percepcję chałtury przez publiczność niewątpliwy wpływ ma postać chałturzącego. Najczęściej jest to ktoś znany, najlepiej z telewizji, który ma niewiele do zaoferowania poza uśmiechem nr 5, okraszonym garniturem wybielonych zębów. Znajomość chałturzącego kończy się zazwyczaj w momencie, kiedy zaczyna on np. wykonywać utwory muzyczne nieznane nikomu, poza sobą.
Wyższą formą chałtury jest udział w tzw. „imprezach zamkniętych”. Chałturzący ma się tam doskonale wkomponować w produkt sponsora imprezy (np. w środki na wzdęcia) i ma mu być z nim do twarzy. Może wykonać kilka swoich utworów, ale dopiero w momencie, kiedy wszyscy będą na tyle pijani, że nikt nie będzie się nim przejmował. Generalnie powinien się ładnie uśmiechać i pozować do zdjęć. Za wszystko dostaje grubą kasę.
Chałturę zazwyczaj kończy rozdanie kilkudziesięciu autografów na przypadkowych rzeczach, jak weksle, rachunki z Biedronki czy kości podudzia.
Pomimo że chałtura nie należy do lansu, pozwala się utrzymać znacznej rzeszy polskich artystów.
