Pafawag: Różnice pomiędzy wersjami
(Stworzono zarys strony) Znacznik: edytor źródłowy |
M Znacznik: edytor źródłowy |
||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
'''Pafawag''' (''Państwowa Fabryka Wagonów'') – największa fabryka taboru kolejowego, słynąca z seryjnych produkcji wybranych [[EN57|EZT]] i [[ET22|lokomotyw]], która zmonopolizowała produkcje [[Elektrowóz|elektrowozów]] na skalę kraju. Ma swoją siedzibę we [[Wrocław]]iu przy ulicy Fabrycznej 12. Produkty Pafawagu odznaczały się konstrukcją tak prostą, że nie trzeba było długo się uczyć ich obsługi i jednocześnie były tak zaawansowane technologicznie, że wystarczyło podeprzeć stycznik lub użyć [[Młotek|młotka]], aby pojechać dalej. |
|||
== Produkty Pafawagu == |
== Produkty Pafawagu == |
||
Fabrykę opuściły tak znane składy jak król polskich torów [[EN57|kibel]] w liczbie 1412 egzemplarzy produkowanych w latach 1962 |
Fabrykę opuściły tak znane składy jak król polskich torów, [[EN57|kibel]], w liczbie 1412 egzemplarzy produkowanych w latach [[1962]]–[[1994]], co czyni go najdłużej produkowanym pojazdem kolejowym i jednocześnie najdłużej używanym na świecie<ref>Polak potrafi…</ref>, i [[ET22|byczek]] – król polskich składów towarowych, w liczbie 1184 egzemplarzy, w latach [[1969]]–[[1989]]. Tak samo znane, acz w mniejszych ilościach, były: [[EU07|siódemka]] – 240 egzemplarzy w latach [[1964]]–[[1974]], [[ET21|sputnik]] – 658 egzemplarzy w latach [[1957]]–[[1971]], i [[EP09|dziewiątka]] – 47 egzemplarzy w latach [[1986]]–[[1997]]. Były także inne, ale już niegodne uwagi. |
||
== Jak Pafawag przerodził się w potęgę |
== Jak Pafawag przerodził się w potęgę == |
||
Fabryka ma swoje korzenie w 1832 roku. Początkowo była małym tworem produkującym części maszyn i wagony. Szybko się jednak rozwijała. Za czasów [[Adolf Hitler|Adolfa]] produkowano tam oprócz wagonów i taboru kolejowego także części pocisków [[ |
Fabryka ma swoje korzenie w [[1832]] roku. Początkowo była małym tworem produkującym części maszyn i wagony. Szybko się jednak rozwijała. Za czasów [[Adolf Hitler|Adolfa]] produkowano tam oprócz wagonów i taboru kolejowego także części pocisków [[V2]]. Gdy nastąpił upadek Adolfa, nadeszły czasy [[komunizm|jedynego słusznego ustroju]], w którym fabrykę skolektywizowano i rozbudowano. Największe apogeum przypadło na lata 80., wtedy to była największym dostawcą taboru kolejowego w Europie. |
||
== Czasy wrednego kapitalizmu == |
== Czasy wrednego kapitalizmu == |
||
Wraz z upadkiem komunizmu następował spadek jej potęgi, a w roku 1997 fabrykę kupił Adtranz (dzisiaj Bombardier Transportation Polska). Wtedy wszystko co było produkowane do tej pory przestało być produkowane, a z gigantycznego kompleksu o powierzchni kilku hektarów, dziś jest używanych zaledwie kilka hal produkcyjnych. Obecnie są tam tłuczone [[EU45|Traxxy]], tramwaje i wagony kolejowe. Jak widać za komuny wszystko się opłacało, a teraz nic |
Wraz z upadkiem komunizmu następował spadek jej potęgi, a w roku [[1997]] fabrykę kupił Adtranz (dzisiaj Bombardier Transportation Polska). Wtedy wszystko, co było produkowane do tej pory, przestało być produkowane, a z gigantycznego kompleksu o powierzchni kilku hektarów, dziś jest używanych zaledwie kilka hal produkcyjnych. Obecnie są tam tłuczone [[EU45|Traxxy]], tramwaje i wagony kolejowe. Jak widać, za komuny wszystko się opłacało, a teraz nic – ciekawe, nieprawdaż? |
||
{{przypisy}} |
|||
== Przypisy == |
|||
{{ciężarówki}} |
|||
<references/> |
|||
[[Kategoria:Przedsiębiorstwa komunikacyjne]] |
|||
[[Kategoria:Kolejnictwo]] |
|||
Wersja z 00:52, 23 gru 2015
Pafawag (Państwowa Fabryka Wagonów) – największa fabryka taboru kolejowego, słynąca z seryjnych produkcji wybranych EZT i lokomotyw, która zmonopolizowała produkcje elektrowozów na skalę kraju. Ma swoją siedzibę we Wrocławiu przy ulicy Fabrycznej 12. Produkty Pafawagu odznaczały się konstrukcją tak prostą, że nie trzeba było długo się uczyć ich obsługi i jednocześnie były tak zaawansowane technologicznie, że wystarczyło podeprzeć stycznik lub użyć młotka, aby pojechać dalej.
Produkty Pafawagu
Fabrykę opuściły tak znane składy jak król polskich torów, kibel, w liczbie 1412 egzemplarzy produkowanych w latach 1962–1994, co czyni go najdłużej produkowanym pojazdem kolejowym i jednocześnie najdłużej używanym na świecie[1], i byczek – król polskich składów towarowych, w liczbie 1184 egzemplarzy, w latach 1969–1989. Tak samo znane, acz w mniejszych ilościach, były: siódemka – 240 egzemplarzy w latach 1964–1974, sputnik – 658 egzemplarzy w latach 1957–1971, i dziewiątka – 47 egzemplarzy w latach 1986–1997. Były także inne, ale już niegodne uwagi.
Jak Pafawag przerodził się w potęgę
Fabryka ma swoje korzenie w 1832 roku. Początkowo była małym tworem produkującym części maszyn i wagony. Szybko się jednak rozwijała. Za czasów Adolfa produkowano tam oprócz wagonów i taboru kolejowego także części pocisków V2. Gdy nastąpił upadek Adolfa, nadeszły czasy jedynego słusznego ustroju, w którym fabrykę skolektywizowano i rozbudowano. Największe apogeum przypadło na lata 80., wtedy to była największym dostawcą taboru kolejowego w Europie.
Czasy wrednego kapitalizmu
Wraz z upadkiem komunizmu następował spadek jej potęgi, a w roku 1997 fabrykę kupił Adtranz (dzisiaj Bombardier Transportation Polska). Wtedy wszystko, co było produkowane do tej pory, przestało być produkowane, a z gigantycznego kompleksu o powierzchni kilku hektarów, dziś jest używanych zaledwie kilka hal produkcyjnych. Obecnie są tam tłuczone Traxxy, tramwaje i wagony kolejowe. Jak widać, za komuny wszystko się opłacało, a teraz nic – ciekawe, nieprawdaż?
Przypisy
- ↑ Polak potrafi…
