Pistolet P-64: Różnice pomiędzy wersjami
(nowy art.) |
(obrazek) |
||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
[[Grafika:P64.jpg|200px|thumb|Po wojnie od czegoś trzeba było zacząć. Od czegokolwiek...]] |
|||
'''Pistolet P-64 "Czak"''' - pierwsza powojenna atrapa broni osobistej produkcji [[Polska|polskiej]]. |
'''Pistolet P-64 "Czak"''' - pierwsza powojenna atrapa broni osobistej produkcji [[Polska|polskiej]]. |
||
==Geneza== |
==Geneza== |
||
Po [[Druga wojna światowa|drugiej wojnie światowej]] rozpoczęła się rozbudowa polskiego przemysłu zbrojeniowego, który za czasów stalinowskich z wielkim entuzjazmem produkował tony radzieckiego szmelcu. Jednak gdy do władzy doszedł [[Władysław Gomułka]], zaczęto powoli rozmyślać o stworzeniu jakiejś rodzimej broni, aby nie wszystko robić całkiem pod dyktando naszego [[ZSRR|wspaniałego sojusznika ze wschodu]]. |
Po [[Druga wojna światowa|drugiej wojnie światowej]] rozpoczęła się rozbudowa polskiego przemysłu zbrojeniowego, który za czasów stalinowskich z wielkim entuzjazmem produkował tony radzieckiego szmelcu. Jednak gdy do władzy doszedł [[Władysław Gomułka]], zaczęto powoli rozmyślać o stworzeniu jakiejś rodzimej broni, aby nie wszystko robić całkiem pod dyktando naszego [[ZSRR|wspaniałego sojusznika ze wschodu]]. Jednym z pierwszych wytworów tych dążeń był właśnie P-64. Jako że broń ta już w założeniu miała przede wszystkim być, a niekoniecznie być dobra, postanowiono wzorować się na ruskim [[Pistolet PM|pistolecie Makarowa]], nie przejmując się, że jest on absolutnym [[gówno|gównem]]. |
||
==Powstanie i budowa== |
==Powstanie i budowa== |
||
Aby broń nie była tylko produkowaną w Polsce bez licencji i ze zmienioną nazwą kopią radzieckiego pierwowzoru, trzeba było wprowadzić pewne [[modyfikacja|modyfikacje]]. Przede wszystkim zmniejszono wielkość i masę pistoletu, dzięki czemu stał się on w pewnym sensie poręczny, choć nie do końca, bo oryginalny Makarow też zbyt duży nie jest i lepiej leży w dłoni (więc w pewnym sensie ten element sknocono). Po osiągnięciu tego celu o dyskusyjnej sensowności zorientowano się, że pistolet jest za mały aby używać do niego rosyjskich magazynków o i tak śmiesznej pojemności 8 słabych nabojów. Dlatego też P-64 otrzymało będący czystą kpiną magazynek sześcionabojowy. Oczywiście przy |
Aby broń nie była tylko produkowaną w Polsce bez licencji i ze zmienioną nazwą kopią radzieckiego pierwowzoru, trzeba było wprowadzić pewne [[modyfikacja|modyfikacje]]. Przede wszystkim zmniejszono wielkość i masę pistoletu, dzięki czemu stał się on w pewnym sensie poręczny, choć nie do końca, bo oryginalny Makarow też zbyt duży nie jest i lepiej leży w dłoni (więc w pewnym sensie ten element sknocono). Po osiągnięciu tego celu o dyskusyjnej sensowności zorientowano się, że pistolet jest za mały aby używać do niego rosyjskich magazynków o i tak śmiesznej pojemności 8 słabych nabojów. Dlatego też P-64 otrzymało będący czystą kpiną magazynek sześcionabojowy. Oczywiście przy tym nie przebijał on w żaden sposób żałosnej wartości bojowej pistoletu PM, w praktyce był jeszcze mniej celny i miał jeszcze bardziej beznadziejną siłę rażenia. Ponadto miał źle wyprofilowany uchwyt i potwornie twardy spust, co dopełnia ten smutny obraz [[porażka|porażki]]. |
||
==Zastosowanie== |
==Zastosowanie== |
||
P-64 z założenia miał być pistoletem dla Wojska Polskiego, więc jako że od początku chodziło o propagandę, a nie o efekty, to zaczęto go masowo produkować przyjmować na wyposażenie jako podstawową broń osobistą. Zastąpił on na tym nieobliczalną [[Pistolet TT|TT-etkę]], wobec której miał tą przewagę, że trudno się było nim zabić. Jakkolwiek przy żałosnej wartości bojowej można śmiało rzecz, że jedyną rzeczą jaką mógł zrobić oficer za pomocą P-64 było honorowe palnięcie sobie w łeb (a i to przy dość dokładnym nacelowaniu, jeśli chciało się osiągnąć pełny efekt). Gdy opracowano [[pistolet P-83]], który teoretycznie do czegoś już się tam nadawał, P-64 zaczęto z wojska masowo eksportować do [[Policja|policji]], która ma nieszczęście używać tych pistoletów nawet dziś. |
P-64 z założenia miał być pistoletem dla Ludowego Wojska Polskiego, więc jako że od początku chodziło o propagandę, a nie o efekty, to zaczęto go masowo produkować i przyjmować na wyposażenie jako podstawową broń osobistą. Zastąpił on na tym nieobliczalną [[Pistolet TT|TT-etkę]], wobec której miał tą przewagę, że trudno się było nim zabić. Jakkolwiek przy żałosnej wartości bojowej można śmiało rzecz, że jedyną rzeczą jaką mógł zrobić oficer za pomocą P-64 było honorowe palnięcie sobie w łeb (a i to przy dość dokładnym nacelowaniu, jeśli chciało się osiągnąć pełny efekt). Gdy opracowano [[pistolet P-83]], który teoretycznie do czegoś już się tam nadawał, P-64 zaczęto z wojska masowo eksportować do [[Policja|policji]], która ma nieszczęście używać tych pistoletów nawet dziś. |
||
[[Kategoria:Broń]] |
|||
Wersja z 12:16, 15 kwi 2008
Pistolet P-64 "Czak" - pierwsza powojenna atrapa broni osobistej produkcji polskiej.
Geneza
Po drugiej wojnie światowej rozpoczęła się rozbudowa polskiego przemysłu zbrojeniowego, który za czasów stalinowskich z wielkim entuzjazmem produkował tony radzieckiego szmelcu. Jednak gdy do władzy doszedł Władysław Gomułka, zaczęto powoli rozmyślać o stworzeniu jakiejś rodzimej broni, aby nie wszystko robić całkiem pod dyktando naszego wspaniałego sojusznika ze wschodu. Jednym z pierwszych wytworów tych dążeń był właśnie P-64. Jako że broń ta już w założeniu miała przede wszystkim być, a niekoniecznie być dobra, postanowiono wzorować się na ruskim pistolecie Makarowa, nie przejmując się, że jest on absolutnym gównem.
Powstanie i budowa
Aby broń nie była tylko produkowaną w Polsce bez licencji i ze zmienioną nazwą kopią radzieckiego pierwowzoru, trzeba było wprowadzić pewne modyfikacje. Przede wszystkim zmniejszono wielkość i masę pistoletu, dzięki czemu stał się on w pewnym sensie poręczny, choć nie do końca, bo oryginalny Makarow też zbyt duży nie jest i lepiej leży w dłoni (więc w pewnym sensie ten element sknocono). Po osiągnięciu tego celu o dyskusyjnej sensowności zorientowano się, że pistolet jest za mały aby używać do niego rosyjskich magazynków o i tak śmiesznej pojemności 8 słabych nabojów. Dlatego też P-64 otrzymało będący czystą kpiną magazynek sześcionabojowy. Oczywiście przy tym nie przebijał on w żaden sposób żałosnej wartości bojowej pistoletu PM, w praktyce był jeszcze mniej celny i miał jeszcze bardziej beznadziejną siłę rażenia. Ponadto miał źle wyprofilowany uchwyt i potwornie twardy spust, co dopełnia ten smutny obraz porażki.
Zastosowanie
P-64 z założenia miał być pistoletem dla Ludowego Wojska Polskiego, więc jako że od początku chodziło o propagandę, a nie o efekty, to zaczęto go masowo produkować i przyjmować na wyposażenie jako podstawową broń osobistą. Zastąpił on na tym nieobliczalną TT-etkę, wobec której miał tą przewagę, że trudno się było nim zabić. Jakkolwiek przy żałosnej wartości bojowej można śmiało rzecz, że jedyną rzeczą jaką mógł zrobić oficer za pomocą P-64 było honorowe palnięcie sobie w łeb (a i to przy dość dokładnym nacelowaniu, jeśli chciało się osiągnąć pełny efekt). Gdy opracowano pistolet P-83, który teoretycznie do czegoś już się tam nadawał, P-64 zaczęto z wojska masowo eksportować do policji, która ma nieszczęście używać tych pistoletów nawet dziś.
