The Offspring: Różnice pomiędzy wersjami
| Linia 4: | Linia 4: | ||
Ci przystojni młodzianie twierdzili, wierząc w swe możliwości palcowe, że potrafią grać punk rocka / skate punka / neo punka / pop punka (jak kto woli) tylko jedną gitarą i tylko jednym basem, ale zostali przekonani przez Matkę Melodię, że to niewykonalne. |
Ci przystojni młodzianie twierdzili, wierząc w swe możliwości palcowe, że potrafią grać punk rocka / skate punka / neo punka / pop punka (jak kto woli) tylko jedną gitarą i tylko jednym basem, ale zostali przekonani przez Matkę Melodię, że to niewykonalne. |
||
Mimo idealnego brzmienia (idealnego w mniemaniu członków zespoły) wciąż czegoś brakowało. Na wiele lat przed wydaniem pierwszego albumu nieletni członkowie zespołu (nie posiadający niestety daru kreatywnego kupowania [[Alkohol|alkoholu]] bez dowodu) potrzebowali starszego kolegi na posyłki do [[Sklep monopolowy|monopolowego]], więc dołączył do nich wysoko wykwalifikowany szkolny [[Woźny|woźny]] Kevin „Noodles” Watermelon<ref>Również pod nazwiskiem Wasserman, prawie jak [[Zbigniew Wassermann|Wassermann]].</ref>. Miał on ogromny wpływ na zespół ponieważ nie tylko dobrze kupował on [[Piwo|piwo]] i donosił nie wypite na próby, ale także mógł pochwalić się rekordem świata w popełnianiu największej ilości błędów w czasie nagrań w studio (stąd ksywka Noodles). Kevin mimo niemożności okazania wydrukowanego samodzielnie dyplomu [[uczelnia|wyższej uczelni]] (jakie w przyszłości podrukują sobie wszyscy inni członkowie tego zespołu) nadrabiał to niedociągnięcie okularami wykonanymi własnoręcznie z denek po opróżnionych samodzielnie butelkach po piwie (w których wygląda na intylygentneyszego). Po nowych dostawach browaru dzięki którym brzmienie stało się wręcz perfekcyjne wciąż czegoś brakowało. I stało się – znaleźli pierwszego [[Perkusista|pałkarza]], Jima Bentona. |
Mimo idealnego brzmienia (idealnego w mniemaniu członków zespoły) wciąż czegoś brakowało. Na wiele lat przed wydaniem pierwszego albumu nieletni członkowie zespołu (nie posiadający niestety daru kreatywnego kupowania [[Alkohol|alkoholu]] bez dowodu) potrzebowali starszego kolegi na posyłki do [[Sklep monopolowy|monopolowego]], więc dołączył do nich wysoko wykwalifikowany szkolny [[Woźny|woźny]] Kevin „Noodles” Watermelon<ref>Również pod nazwiskiem Wasserman, prawie jak [[Zbigniew Wassermann|Wassermann]].</ref>. Miał on ogromny wpływ na zespół ponieważ nie tylko dobrze kupował on [[Piwo|piwo]] i donosił nie wypite na próby, ale także mógł pochwalić się rekordem świata w popełnianiu największej ilości błędów w czasie nagrań w studio (stąd ksywka Noodles). Kevin mimo niemożności okazania wydrukowanego samodzielnie dyplomu [[uczelnia|wyższej uczelni]] (jakie w przyszłości podrukują sobie wszyscy inni członkowie tego zespołu) nadrabiał to niedociągnięcie okularami wykonanymi własnoręcznie z denek po opróżnionych samodzielnie butelkach po piwie (w których wygląda na intylygentneyszego). Po nowych dostawach browaru dzięki którym brzmienie stało się wręcz perfekcyjne wciąż czegoś brakowało. I stało się – znaleźli pierwszego [[Perkusista|pałkarza]], Jima Bentona. |
||
Próbowali też ukraść [[Axl Rose|Axlowi]] [[Chinese Democracy|Chińszczyznę]], ale ten furiat załatwił im sprawę w sądzie, więc dali se siana i swój album nazwali [[Splinter|Splinter]]. Tak naprawdę to był to żart [[Prima aprilis|primaaprilisowy]. |
Próbowali też ukraść [[Axl Rose|Axlowi]] [[Chinese Democracy|Chińszczyznę]], ale ten furiat załatwił im sprawę w sądzie, więc dali se siana i swój album nazwali [[Splinter|Splinter]]. Tak naprawdę to był to żart [[Prima aprilis|primaaprilisowy]]. |
||
== Ciekawostki == |
== Ciekawostki == |
||
Wersja z 16:55, 4 paź 2010
The Offspring – zespół muzyczny założony dawno temu w trawie przez naukowca Dextera „Briana” Hollanda (fałszywe źródła, jak Wikipedia, podają, że Dexter to pseudonim, ale to zmyłka) i Grega „Kisiela” Kriesela.
Historia
Ci przystojni młodzianie twierdzili, wierząc w swe możliwości palcowe, że potrafią grać punk rocka / skate punka / neo punka / pop punka (jak kto woli) tylko jedną gitarą i tylko jednym basem, ale zostali przekonani przez Matkę Melodię, że to niewykonalne. Mimo idealnego brzmienia (idealnego w mniemaniu członków zespoły) wciąż czegoś brakowało. Na wiele lat przed wydaniem pierwszego albumu nieletni członkowie zespołu (nie posiadający niestety daru kreatywnego kupowania alkoholu bez dowodu) potrzebowali starszego kolegi na posyłki do monopolowego, więc dołączył do nich wysoko wykwalifikowany szkolny woźny Kevin „Noodles” Watermelon[1]. Miał on ogromny wpływ na zespół ponieważ nie tylko dobrze kupował on piwo i donosił nie wypite na próby, ale także mógł pochwalić się rekordem świata w popełnianiu największej ilości błędów w czasie nagrań w studio (stąd ksywka Noodles). Kevin mimo niemożności okazania wydrukowanego samodzielnie dyplomu wyższej uczelni (jakie w przyszłości podrukują sobie wszyscy inni członkowie tego zespołu) nadrabiał to niedociągnięcie okularami wykonanymi własnoręcznie z denek po opróżnionych samodzielnie butelkach po piwie (w których wygląda na intylygentneyszego). Po nowych dostawach browaru dzięki którym brzmienie stało się wręcz perfekcyjne wciąż czegoś brakowało. I stało się – znaleźli pierwszego pałkarza, Jima Bentona. Próbowali też ukraść Axlowi Chińszczyznę, ale ten furiat załatwił im sprawę w sądzie, więc dali se siana i swój album nazwali Splinter. Tak naprawdę to był to żart primaaprilisowy.
Ciekawostki
- Chłopaki wcale, ale to wcale nie skserowali American Idiot na kawałek Rise and Fall.
- A Fix You wcale nie przypomina Wake Me Up When September Ends.
- I wcale, ale to wcale nie konkurują z Green Dayem.
- W ogóle nie są starzy.
- I „nie grają skate punka, tylko kalifornijski punk”.
Przypisy
- ↑ Również pod nazwiskiem Wasserman, prawie jak Wassermann.
