U.D.O.: Różnice pomiędzy wersjami

Z Nonsensopedii, polskiej encyklopedii humoru
WizualnieWikikod
Linia 1: Linia 1:
[[Plik:Hansen.jpg|thumb|right|250px|Lider zespołu. Uwagę zwraca niedogolona broda, na ktorą Kai wyrywa [[dziewczyna|lachony]].]]
[[Plik:Hansen.jpg|thumb|right|250px|Lider zespołu. Uwagę zwraca niedogolona broda, na ktorą Kai wyrywa [[dziewczyna|lachony]].]]


⚫
== Dyskografia ==
'''David „Rock” Feinstein''' (...) – amerykański gitarzysta i wokalista [[metal]]owy i [[Hard rock|hardrockowy]], wzorzec wszelkich [[Emo]], znany głównie z bycia kuzynem [[Ronnie James Dio|Ronniego Jamesa Dio]]. Jego ulubionym hobby jest usuwanie z internetu wszelkich informacji o sobie, więc nie wiadomo kiedy ani gdzie facet przyszedł na świat.


==Wczesna Twórczość==
===Mk I===
*''Shades of Deep Purple'' (wrzesień 1968) – jedyny album Purpli zawierający [[cover]]y. Jak wiadomo granie coverów jest najprostszą drogą do sukcesu, więc podbili tym świat.
*''The Book of Taliesyn'' (grudzień 1968) – kontynuujemy granie coverów, utwory własne zajmują już jednak większą część płyty, co można uznać za sukces.
*''Deep Purple'' (listopad 1969) – tylko jeden cover (!). Od razu widoczny stał się spadek popularności, którego następstwem były zmiany personalne.
⚫
===Mk IIa===
*''Deep Purple in Rock'' (czerwiec 1970) – przyszedł Ian Gillan i zagonił zespół do roboty. Od tego czasu nie grają już coverów, a album ten stał się przyczynkiem wielkiej sławy.
*''Fireball'' (wrzesień 1971) – album zawiera głównie reedycje piosenek zz trzech pierwszych albumów, tyle że z Gillanem. Widocznie kompozytorski zapał zespołu wyczerpał się przy poprzednim dziele, a kasę trzeba było przecież trzepać.
*''Machine Head'' (marzec 1972) – zawiera ''Smoke on the Water''. Reszta jest milczeniem.
*''Who Do We Think We Are'' (luty 1973) – <s>''Myślimy kim jesteśmy''</s> ''Jesteśmy kim myślimy, że jesteśmy'', a jesteśmy kobietą z Tokio.
===Mk III===
*''Burn'' (luty 1974) – debiut Coverdale'a na poważnym wydawnictwie, dlatego w śpiewaniu pomaga mu Glenn Hughes. Fani rozczarowani brakiem Gillana grozili podobno masowymi samobójstwami. Wycofali się jednak z tego, gdy Blackmore powiedział: „A róbta co chceta”.
*''Stormbringer (grudzień 1974) – drugi album z Coverdalem. Blackmore był w tym czasie zajęty zakładanie [[Rainbow|Tęczy]], więc jest stosunkowo mało produktywny.
===Mk IV===
*''Come Taste the Band'' (październik 1975) – a takie byle co, wymuszone przez Coverdale'a.
===Mk IIb===
*''Perfect Strangers'' (listopad 1984) – powrót po latach spowodowany spadkiem popularności Rainbow i próbą wstrzyknięcia Gillanowi dawki heroiny przez Tony'ego Iommiego podczas Born Again Tour.
*''The House of Blue Light'' (styczeń 1987) – drugi album, po którym dziewczynki znowu się podrapały i Gillan wyleciał z zespołu.
===Mk V===
*''Slaves & Masters'' (październik 1990) – znowu brak Gillana, tym samym album wielkiej popularności nie zdobył.
===Mk IIc===
*''The Battle Rages On...'' (lipiec 1993) – powrót Iana do zespołu. Tytuł nawiązuje do zwyczajów muzyków podczas nagrywania płyty. Ian Gillan próbował na przykład zadźgać Blackmore'a nożem, a gdy zabroniono przynosić do studia ostrych narzędzi spróbował tego samego łyżką.
===Mk VII===
*''Purpendicular'' (luty 1996) – wywalono Ritchiego, ale jego styl pozostał, więc album sprzedawał się dobrze.
*''Abandon'' (maj 1998) – tu muzyka zaczęła powoli zmierzać do ukochanego przez Gillana jazz-rocka.
Mk VIII
*''Bananas'' (sierpień 2003) – wszyscy kochamy banany.
*''Rapture of the Deep'' (październik 2005) – jazz-rock. Jeśli lubisz starych Deep Purple i własne życie nie słuchaj tego pod żadnym pozorem


Swój debiut jako gitarzysta zaliczył w 1967 roku w zespole Elf, którego w owym czasie członkiem był jego kuzyn. Z Elfem wydał kilka albumów po czym nad zespołem zawisły czarne chmury. Elfem zainteresował się bowiem [[Ritchie Blackmore]], który szukał muzyków do swojego zespołu. Nie potrzebował jednak drugiego gitarzysty więc bez skrupułów wyrzucił Feinsteina, wpędzając go w ciężką depresję tymi oto słowami:
{{cytat2|Sorry, you're fucking idiot if you believe that I could tolerate other guitarist in MY OWN BAND! Gehe aus! <ref> Przepraszam, ale jesteś p[[Plik:Cenzura.png]]m idiotą, jeśli wierzysz, że mógłbym tolerować innego gitarzystę w swoim własnym zespole! Wy[[Plik:Cenzura.png]]aj! </ref> }}

Przez następne trzy lata Feinstein zajmował się więc głównie spożywaniem [[alkohol|napojów procentowych]]. W tychże procentach znalazł, niczym [[Lemmy]], oświecenie i założył, razem z Garrym Bordonaro i Carlem Canedym, zespół The Rods. Grali coś pomiędzy [[Rock and Roll (państwo)|rock'n'rollem]] i [[heavy metal|heavy metalem]], tak jak tysiąc pięćset sto dziewięćset podobnych zespołów wczesnych lat osiemdziesiątych i tak jak większość z nich nie odnieśli większego sukcesu. W 1986 roku Feinstein doszedł do wniosku, że to [[Bezsens|bez sęsu]] i rozwiązał zespół. Miał już bowiem inny pomysł na zrobienie kariery. Pożyczył trochę pieniędzy od kuzyna i założył restaurację, po czym na czternaście lat zaszył się na pustyni w [[Teksas|Teksasie]], gdzie nalewał whiskey grzechotnikom.

==Późna Kariera==
{{cytat|A wąż był bardziej przebiegły niż wszystkie zwierzęta lądowe, które Pan Bóg stworzył. On to rzekł (...) «Na pewno nie umrzecie! Ale (...) otworzą się wam oczy i (...) będziecie znali dobro i zło».|Biblia Tysiąclecia. Księga Rodzaju 3.1-3.5}}

W ciągu kilku następnych lat David nauczył się porozumiewać z otaczającymi go grzechotnikami, a czasem przygrywał im na gitarze któryś ze starych metalowych kawałków z czasów The Rods. I stwierdził wtedy jeden z węży<ref>Wąż to w końcu jedno z wcieleń [[Szatan]]a, więc nic w tym dziwnego.</ref>, że to było dobre. Feinsteinowi otworzyły się oczy i wznowił działalność, tym razem solową. Jako wokalistę zatrudnił jednak Johna Westa, który sądząc po stylu śpiewania cierpi na astmę, czego węże nie mogły przewidzieć. Razem nagrali dwa albumy i zagrali nawet parę koncertów, ale cała ich działalność przeszła bez echa, więc David na kolejnych parę lat powrócił do swoich węży. Zniesmaczony nieudolnością swojego sługi [[Szatan]] objawił się w końcu Feinsteinowi osobiście i wytłumaczył co ma dalej robić. „Rock” pokornie wysłuchał jego poleceń i ponownie przystąpił do działania. W środku mroźnej zimy roku 2008, w mrocznej karczmie na północy [[Szwecja|Szwecji]]<ref>A miała być [[Norwegia]] (przyp. Szatan).</ref> reaktywował The Rods. Od końca 2009 roku panowie męczą się z nagraniem własnego albumu. W międzyczasie Feinstein zdążył wydać własny album solowy, tym razem śpiewał sam, co wpłynęło na odbiór albumu. Wspólną cechą obu wydawnictw jest to, że na jednej z piosenek śpiewa Ronnie James Dio, co miało mieć niebagatelny wpływ na ich sprzedaż. Wystarczy tu przytoczyć słowa Carla Canedy'ego:

{{cytat2|Zdajemy sobie sprawę z tego, że to było totalne sk[[Plik:Cenzura.png]]stwo wyciągać Ronniego ze szpitala, ale David się uparł, że to świetny chwyt marketingowy, który miał napędzić nam rzesze jego nawiedzonych fanów. A mamy z tego tyle, że Wendy<ref>Żona Dio, wydawca albumu.</ref> kazała przesunąć premierę ''Vengeance'' o ponad rok.}}

⚫
==Dyskografia==
===Albumy Studyjne===
'''Elf'''
*''Elf''(1972) – gitara została maksymalnie wyciszona, jedynym momentem, gdzie ją słychać jest kaleczenie coveru ''[[Led Zeppelin]]''.

'''The Rods'''
*''Rock Hard''(1980) – teksty na tym albumie dotyczą głównie snów o potędze Feinsteina i seksu. Beznadziejna jakość.
*''Full Throttle''(1981) – to samo co wyżej, tyle że w skróconej wersji.
*''The Rods''(1981) – kolejna wersja pierwszego albumu, z tylko trzema nowymi piosenkami, ale przynajmniej w lepszej jakości.
*''Wild Dogs''(1982) – nowy materiał, znacznie ciekawszy niż pierwszy.
*''In The Raw''(1983) – zawiera szczytowe osiągnięcie gitarowe i wokalne Feinsteina wczesnego okresu – ''Hurricane''.
*''Let Them Eat Metal!''(1984) – jedynym na co warto zwrócić uwagę na tym albumie jest [[goła baba]] na okładce.
*''Heavier Than You''(1986) – tu z kolei łaskawie oszczędzono słuchaczom wycia Feinsteina, ale zastąpiono je gorszym.
*''Vengeance''(2011) – wielki, rodzący się w bólach powrót zespołu, w którym sprzęt doskonale maskuje niedostatki techniczne gry Feinsteina. Niestety przez dwadzieścia pięć lat nie wymyślono czegoś na poprawę głosu.

'''Solowe'''
*''One Night in the Jungle''(2000) – pierwsza solowa płyta zawiera próbę odreagowania depresji spowodowanej oświadczeniem Blackmora – utwory brzmią bliźniaczo do [[Deep Purple]].
*''Third Wish''(2003) – znacznie lepsza płyta, w cięższym, heavymetalowym stylu. Wokalista nie dawał rady.
*''Bitten by the Beast''(2010) – niezwykle rozbudowany gitarowo album, na którym Feinstein śpiewa i gra też na basie. W piosence ''Metal Will Never <s>Dio</s>Die'' zaśpiewał Ronnie James Dio, i umarł.
===Albumy koncertowe===
'''Elf'''
*''Live At The Beacon''(1971, jako The Elves)([[bootleg]]) – jak w przypadku pozostałych dość kijowa jakość, jak na bootlegi przystało, więc nie wiadomo nawet do końca jakie piosenki grają.
*''Live At The Bank'' (1972)(bootleg)
*''Live! And My Soul Shall Be Lifted''(1973) (bootleg)

'''The Rods'''
*''Live''(1983) – album zawiera dwunastominutowy medley piosenek Led Zeppelin.

⚫
===Single===
'''Elf'''
*''Hey, Look Me Over / It Pays To Advertise 7” (1967, jako The Elecctric Elves) – coverujemy Zeppelinów.
*''Walking In Different Circles / She's Not The Same 7''(1969, jako The Elves) – jak wyżej.
*''Amber Velvet / West Virginia 7”''(1970, jako The Elves) – a tu dla odmiany Black Sabbath - ''War Pigs''. Nic dziwnego, że Ronnie śpiewał potem czasem tę piosenkę na koncertach.

'''The Rods'''
*''You'd Better Run''(1980)
*''Nothing Going in the City''(1981)
*''Too hot to stop''(1982)
*''Power Lover''(1982)
*''You Keep Me Hanging On''(1982)
'''Inne'''
*''Midnight Lady''(1978, z Joeyem DeMaio ([[Manowar]]))

{{Przypisy}}


[[Kategoria:Gitarzyści|{{PAGENAME}}]]
[[Kategoria:Gitarzyści|{{PAGENAME}}]]

Wersja z 10:36, 16 maj 2011

Lider zespołu. Uwagę zwraca niedogolona broda, na ktorą Kai wyrywa lachony.

Dyskografia

Mk I

  • Shades of Deep Purple (wrzesień 1968) – jedyny album Purpli zawierający covery. Jak wiadomo granie coverów jest najprostszą drogą do sukcesu, więc podbili tym świat.
  • The Book of Taliesyn (grudzień 1968) – kontynuujemy granie coverów, utwory własne zajmują już jednak większą część płyty, co można uznać za sukces.
  • Deep Purple (listopad 1969) – tylko jeden cover (!). Od razu widoczny stał się spadek popularności, którego następstwem były zmiany personalne.

Mk IIa

  • Deep Purple in Rock (czerwiec 1970) – przyszedł Ian Gillan i zagonił zespół do roboty. Od tego czasu nie grają już coverów, a album ten stał się przyczynkiem wielkiej sławy.
  • Fireball (wrzesień 1971) – album zawiera głównie reedycje piosenek zz trzech pierwszych albumów, tyle że z Gillanem. Widocznie kompozytorski zapał zespołu wyczerpał się przy poprzednim dziele, a kasę trzeba było przecież trzepać.
  • Machine Head (marzec 1972) – zawiera Smoke on the Water. Reszta jest milczeniem.
  • Who Do We Think We Are (luty 1973) – Myślimy kim jesteśmy Jesteśmy kim myślimy, że jesteśmy, a jesteśmy kobietą z Tokio.

Mk III

  • Burn (luty 1974) – debiut Coverdale'a na poważnym wydawnictwie, dlatego w śpiewaniu pomaga mu Glenn Hughes. Fani rozczarowani brakiem Gillana grozili podobno masowymi samobójstwami. Wycofali się jednak z tego, gdy Blackmore powiedział: „A róbta co chceta”.
  • Stormbringer (grudzień 1974) – drugi album z Coverdalem. Blackmore był w tym czasie zajęty zakładanie Tęczy, więc jest stosunkowo mało produktywny.

Mk IV

  • Come Taste the Band (październik 1975) – a takie byle co, wymuszone przez Coverdale'a.

Mk IIb

  • Perfect Strangers (listopad 1984) – powrót po latach spowodowany spadkiem popularności Rainbow i próbą wstrzyknięcia Gillanowi dawki heroiny przez Tony'ego Iommiego podczas Born Again Tour.
  • The House of Blue Light (styczeń 1987) – drugi album, po którym dziewczynki znowu się podrapały i Gillan wyleciał z zespołu.

Mk V

  • Slaves & Masters (październik 1990) – znowu brak Gillana, tym samym album wielkiej popularności nie zdobył.

Mk IIc

  • The Battle Rages On... (lipiec 1993) – powrót Iana do zespołu. Tytuł nawiązuje do zwyczajów muzyków podczas nagrywania płyty. Ian Gillan próbował na przykład zadźgać Blackmore'a nożem, a gdy zabroniono przynosić do studia ostrych narzędzi spróbował tego samego łyżką.

Mk VII

  • Purpendicular (luty 1996) – wywalono Ritchiego, ale jego styl pozostał, więc album sprzedawał się dobrze.
  • Abandon (maj 1998) – tu muzyka zaczęła powoli zmierzać do ukochanego przez Gillana jazz-rocka.

Mk VIII

  • Bananas (sierpień 2003) – wszyscy kochamy banany.
  • Rapture of the Deep (październik 2005) – jazz-rock. Jeśli lubisz starych Deep Purple i własne życie nie słuchaj tego pod żadnym pozorem
Źródło: „https://nonsa.pl/index.php?title=U.D.O.&oldid=959493”