U.D.O.

Lider zespołu. Uwagę zwraca niedogolona broda, na ktorą Kai wyrywa lachony.

Dyskografia

Mk I

• Shades of Deep Purple (wrzesień 1968) – jedyny album Purpli zawierający covery. Jak wiadomo granie coverów jest najprostszą drogą do sukcesu, więc podbili tym świat.
• The Book of Taliesyn (grudzień 1968) – kontynuujemy granie coverów, utwory własne zajmują już jednak większą część płyty, co można uznać za sukces.
• Deep Purple (listopad 1969) – tylko jeden cover (!). Od razu widoczny stał się spadek popularności, którego następstwem były zmiany personalne.

Mk IIa

• Deep Purple in Rock (czerwiec 1970) – przyszedł Ian Gillan i zagonił zespół do roboty. Od tego czasu nie grają już coverów, a album ten stał się przyczynkiem wielkiej sławy.
• Fireball (wrzesień 1971) – album zawiera głównie reedycje piosenek zz trzech pierwszych albumów, tyle że z Gillanem. Widocznie kompozytorski zapał zespołu wyczerpał się przy poprzednim dziele, a kasę trzeba było przecież trzepać.
• Machine Head (marzec 1972) – zawiera Smoke on the Water. Reszta jest milczeniem.
• Who Do We Think We Are (luty 1973) – Myślimy kim jesteśmy Jesteśmy kim myślimy, że jesteśmy, a jesteśmy kobietą z Tokio.

Mk III

• Burn (luty 1974) – debiut Coverdale'a na poważnym wydawnictwie, dlatego w śpiewaniu pomaga mu Glenn Hughes. Fani rozczarowani brakiem Gillana grozili podobno masowymi samobójstwami. Wycofali się jednak z tego, gdy Blackmore powiedział: „A róbta co chceta”.
• Stormbringer (grudzień 1974) – drugi album z Coverdalem. Blackmore był w tym czasie zajęty zakładanie Tęczy, więc jest stosunkowo mało produktywny.

Mk IV

• Come Taste the Band (październik 1975) – a takie byle co, wymuszone przez Coverdale'a.

Mk IIb

• Perfect Strangers (listopad 1984) – powrót po latach spowodowany spadkiem popularności Rainbow i próbą wstrzyknięcia Gillanowi dawki heroiny przez Tony'ego Iommiego podczas Born Again Tour.
• The House of Blue Light (styczeń 1987) – drugi album, po którym dziewczynki znowu się podrapały i Gillan wyleciał z zespołu.

Mk V

• Slaves & Masters (październik 1990) – znowu brak Gillana, tym samym album wielkiej popularności nie zdobył.

Mk IIc

• The Battle Rages On... (lipiec 1993) – powrót Iana do zespołu. Tytuł nawiązuje do zwyczajów muzyków podczas nagrywania płyty. Ian Gillan próbował na przykład zadźgać Blackmore'a nożem, a gdy zabroniono przynosić do studia ostrych narzędzi spróbował tego samego łyżką.

Mk VII

• Purpendicular (luty 1996) – wywalono Ritchiego, ale jego styl pozostał, więc album sprzedawał się dobrze.
• Abandon (maj 1998) – tu muzyka zaczęła powoli zmierzać do ukochanego przez Gillana jazz-rocka.

Mk VIII

• Bananas (sierpień 2003) – wszyscy kochamy banany.
• Rapture of the Deep (październik 2005) – jazz-rock. Jeśli lubisz starych Deep Purple i własne życie nie słuchaj tego pod żadnym pozorem