Zapasy w oleju

Totalnie z niczym się to nie kojarzy

Gaaaaaay!

Recep Tayyip Erdoğan o zapasach w oleju

Erdoğan musi odejść!

10 milionów Turków na spontanicznej demonstracji godzinę później

Zapasy w oleju (tur. Yağlı güreş, w tłumaczeniu sponsorowanym przez amerykańskie Google Zapasy ropy) – totalnie nie mający nic wspólnego z homoseksualizmem narodowy sport turecki. Polega na tym, że dwóch wysmarowanych olejem facetów w skórzanych portkach siłuje się do momentu, w którym jeden będzie w stanie włożyć drugiemu rękę w spodnie. Uznawany jest za jeden z najstarszych sposobów promocji homoseksualizmu sportów znanych ludzkości, a zawody zapaśnicze we wsi Kırkpınar są najstarszym nieprzerwanie odbywającym się wydarzeniem erotycznym sportowym. W 2018 roku odbyła się 650 edycja konkursu.

Jak doszło do tej abominacji?

Ludzkość zna zasadniczo pięć szkół zapaśniczych, z czego wszystkie pochodzą z czasów poprzedzających mroki średniowiecza, a cztery są dziełem ludów tureckich. Jednakże to szkole greckiej zawdzięczamy najważniejszą innowację czyli zwyczaj smarowania ciała oliwą. Do dzisiaj nie wyjaśniono, czemu ten dziwny zwyczaj ma służyć, obowiązują jednak dwie teorie. Jednak zakłada, że chodziło o ochronę ciał zawodników przed słońcem, druga zaś, że olej miał podkreślać mięśnie zawodników, dzięki czemu były widoczne także dla słabiej widzących. Druga teoria ma więcej zwolenników, zwłaszcza że greccy zawodnicy nie kryli się za skórzanymi portkami

Do pierwszego spotkania greckiej i tureckich szkół zapaśniczych doszło w Persji. Turcy zamieszkujący ten kraj natychmiast podchwycili pomysł i zaczęli uprawiać zapasy w stylu greckim, porzucając własne, a sport szybko trafił na salony perskich satrapów. Sytuacja zmieniła się w okolicach X wieku, kiedy to szach zislamizowanej Persji zauważył, że dwóch przepychających się gołych facetów o skórze błyszczącej od oliwy jest trochę mało islamskich. Aby temu zaradzić, zapytano o radę mistrzów mniej popularnych tureckich szkół wrestlingu. Ci zaś szybko znaleźli odpowiedź i rzekli daj im skórzane porty, panie. Szach jednakże obawiał się, że to nie spodoba sie to perskim możnym, którzy lubili oglądać gołych facetów. Jednakże i z rozwiązaniem tego problemu poradzili sobie tureccy mistrzowie informując szachinszacha, że w jednej z ich odmian zapasów nieznana jest koncepcja ringów zapaśniczych, a za zwycięzcę pojedynku uznaje się tego, kto wsadzi przeciwnikowi rękę w spodnie. Zadowolony z osiągniętego kompromisu szach wprowadził w życie nowe zasady i tak zrodził się ten wspaniały sport.

Sport rozprzestrzenił się następnie wraz z Turkami do Anatolii i na Bałkany. Zawody za czasów Imperium Osmańskiego zaczęto organizować w miejscowości Kırkpınar w 1346. W 1590 podpisany został traktat między osmańskim sułtanem Ahmedem, a szachem Persji, który ujednolicił zasady sportu jak również budowę, kształt i długość skórzanych portek. Dzięki trójwarstwowej konstrukcji po naoliwieniu osiągały od teraz masę powyżej 10 kg.

W trakcie wojen bałkańskich Turcy stracili Kırkpınar na rzecz podłych Bułgarów, więc po wojnach bałkańskich zapaśnicy przenieśli się do ruin pałacu sułtana w Edırne. Obecnie zawody odbywają się w szczerym polu pod miastem, gdyż pałac służy teraz jako kolejny zabytek, w którym turyści mogą dołożyć swoją cegiełkę do budowy tureckiego PKB.

Przebieg zawodów

Historycznie rzecz biorąc każde zawody mają swojego sponsora, który dożywotnio zyskuje tytuł agi, który zapewnia kawałek pola i nagrody. Zwyczajowo na zawodach, tak samo jak w wypadku każdego ważnego wydarzenia w Turcji, umieszcza sie także wielki portret Atatürka i kilka tureckich flag o skromnych wymiarach 6 na 9 metrów. Następnie skrzykuje się publiczność, za co tradycyjnie odpowiada grupa dbająca o tzw. oprawę artystyczną. Najczęściej jest to kilku ludzi w strojach z epoki wczesnoosmańskiej uzbrojonych w bębny, którzy chodzą po okolicznych wsiach robiąc dużo hałasu i drąc ryja o szóstej rano, najczęściej w niedzielę. Czasem na zawodach mniejszej rangi pomija się stroje ludowe, a bębny zastępuje patelnią i łyżką.

Gdy już lud się zbierze, następuje otwarcie ceremonii, na które składa się część artystyczna, która polega na dalszym waleniu w bęben lub patelnię oraz grze na flecie. Dopiero po tym wszystkim rozpoczynają się pojedynki zapaśnicze, toczone przy akompaniamencie jednostajnego walenia w bęben. Zawodnicy zapowiadani są krótkimi wierszami tworzonymi na żywca przez najlepszego poetę w całej wsi, więc często są działami sztuki. W polskich warunkach mogłyby wyglądać choćby tak:

Arka Gdynia ku<cenzura>a świnia
Zenek bić się zaczyna

Pojedynek trwa zazwyczaj do momentu, w którym zawodnik wymaca przeciwnikowi jaja, jednakże w 1975 wprowadzono zasadę, że walka nie może trwać dłużej niż 40 minut. Zwycięzca otrzymuje tytuł Başpehlivan (Wielki macacz jaj) oraz zgarnia nagrodę. Tytuł utrzymuje swoją ważność przez rok, jedynie zawodnicy, którzy wygrali zawody trzy razy z rzędu mogą zachować go dożywotnio.

Obecnie nagrodą są głównie pieniądze, dawniej zdarzały się też kury, owce lub krowy. Nagroda wręczana jest najczęściej przez gościa specjalnego zaproszonego przez agę. W Edırne jest to najczęściej ważna polityczna figura, np. prezydent, premier lub lider partii, a odmowa czynienia honorów jest odbierana przez naród jako wielka zniewaga. Gdy Erdoğan na początku swojego panowania jako młody i niedoświadczony premier odmówił gościny, a przy okazji nazwał zawodników homoseksualistami, wszakże kto inny chciałby macać drugiego faceta po jajach, ewentualnie tyłku… chyba tylko Grecy, wybuchły masowe protesty społeczne w całym kraju. Premier przeprosił i natychmiaat pojechał uścisnąć jaja dłoń Wielkiemu Macaczowi Jaj.