Tekst źródłowy strony Alice in Chains

== Historia ==
W 1987 roku <del>było słowo</del> spotkali się [[Jerry Cantrell|Dżery Kantrel]] i ''ten wokalista Alisów''. W 1990 zaczęli wydawać płyty, zaczynając od proroczej EP ''We Die Young''. Po drodze zmienili basistę o imieniu Mike na innego o tym samym imieniu. Obaj mieli też długie kręcone włosy. Niestety, nie znamy ich rozmiarów buta.

''Ten wokalista'', znany szerzej jako [[Layne Staley]], postanowił kontynuować spuściznę [[Kurt Cobain|Kurta]] i zaczął ćpać. W roku dziewięćdziesiątym szóstym zespół zawiesił działalność… Jak się okazało, [[Nieżyjący wokalista|prawie na zawsze]].

=== Po reaktywacji ===
Na fali kompletnie bezsensownych reaktywacji starych zespołów, Alice in Chains postanowiło się zreaktywować w 2006 roku. Zainspirowani tym, że [[Pearl Jam]] wydaje pierwszy od 15 lat album, Cantrell i spółka postanowili stracić trochę fanów. Do zespołu dołączyli sobie wokalistę, reinkarnację Marleya, zwanego przez fanatyków <ref>Często zwanych „A-ten-idiota-ma-piętnaście-lat-i-udaje-fana-alisów"</ref> pieszczotliwie Willem. Tak dobrany skład nagrał płytę. Black Gives Way to <del>White</del> Blue… Nie kojarzy się to przypadkiem z zamianą wokalisty na czarnego?

Za płytą natomiast poszła prawdopodobnie jedna z najgorszych tras koncertowych w historii muzyki. Liczba bluzgów zebranych za nią w różnych mediach mogłaby być podstawą do wpisania do Księgi Rekordów Guinnessa, niestety nikomu nie chciało się tego liczyć…