Edytujesz „Artysta”

'''Artysta''' – człowiek, który nie dorósł i pozostał chory na wyobraźnię przez całe życie; zwykle niezrozumiany jest przez innych, dopóki nie skończy swojego [[ludzki żywot|żywota]]. Dzieje się tak dlatego, że dopiero po śmierci artysty zaczyna oceniać się jego dzieło, a nie samego tylko autora. Dlatego też wielu świadomych tego faktu a żądnych sławy kandydatów na artystów samodzielnie kończy swój pobyt na tym łez padole w jak najmłodszym wieku. W sumie: czym szybciej, tym lepiej ale nie należy zapominać o tym aby pozostawić jednak po sobie jakąś spuściznę, najlepiej tzw. spuściznę artystyczną. Kandydaci na wielkich artystów, którzy zbytnio się pośpieszą i zapomną o tym drobnym szczególe mogą nie do końca zostać zrozumiani, ba: nawet nie zostać rozpoznani jako artyści. A tego przecież jednak większość artystów chciałaby uniknąć.

Innym wypróbowanym sposobem aby zostać wielkim artystą jest obcięcie sobie ucha (tzw. ''sposób na [[Vincent van Gogh|Van Gogha]]''). W trakcie tej czynności twórczej (w kręgach artystycznych fachowo zwanego ''performensem'') należy zachować jednak minimum ostrożności i rozwagi ponieważ może dojść do niekontrolowanego obśliźnięcia się narzędzia i możliwości ucięcia sobie także zupełnie [[Penis|czegoś innego]] - z dużą szkodą dla przyszłych pokoleń artystycznych (ta uwaga nie dotyczy artystów płci przeciwnej, czyli artystek - te mogą spokojnie obcinać sobie uszy bez większych konsekwencji rozrodczych, najwyżej trzeba będzie wynająć dobrą [[mamka|mamkę]]).

Czasami jednak ten drugi sposób nie skutkuje i kandydat na wielkiego artystę musi jednak z sobą własnoręcznie skończyć. Tak bywa i należy serio brać to pod uwagę.

Należy też zauważyć, że oba te niezawodne sposoby zostania wielkim artystą są już dość oklepane i (co tu dużo ''owijać w bawełnę'') raczej bolesne. Tak więc część mniej radykalnych artystów próbuje różnych innych dróg ale zwykle bez większego powodzenia. Sztuka musi boleć. W tej dziedzinie ''lekko nie ma'' i pójście na jakikolwiek kompromis kończy się fatalnie (jeśli chodzi o rozwój drogi artystycznej kandydata na artystę i uznania go przez [[krytyka|krytykę]] za wielkiego artystę).

{{osoba styl}}

Jesteśmy twórczy o tyle, o ile pozwalają nam na to [[Krytyka|panowie w czarnych i grafitowych garniturach]]. Te osoby każą nam odtwarzać [[Klasyka|to, co już było]], a to wszystko po to, by to, co robimy, mogło być zrozumiałe dla każdego z ich grona. Teoretycznie walczą z [[kicz]]em, lecz czy oni przypadkiem sami chcą nie być jego odbiorcami?

Szczerze mówiąc, wielu z nas ma tych panów w [[Dupa|głębokim poważaniu]] i dokonuje dzieł niezwykłych, takich, jak na ten przykład ''[[Czarny kwadrat na białym tle]]''. Z drugiej strony jednak, w dzisiejszym świecie [[Tłum|motłoch]] może byle [[Gówno|fekalia]] uznać za sztukę, co zostało [[NonNews:Eugeniusz_P._wrzucił_gówno_w_wentylator|dosłownie zilustrowane]] przez jednego z nas.

W wolnym czasie robimy wiele rzeczy uznawanych za ekscentryczne i niemoralne; spotykamy się z paniami lekkich obyczajów, pijemy [[Absynt|niecodzienne trunki]], a czasami zapoznajemy się z darami natury, takimi, jak [[Marihuana|zioła]], [[Pejotl|kaktusy]] lub [[grzyby]].

Nie wińcie nas o [[hedonizm]]; my po prostu szukamy inspiracji nawet w najciemniejszych stronach życia, dlatego uznajcie nas raczej za [[Mesjanizm|mesjaszy]], którzy zatracają swe dusze w imieniu Waszych dusz. Niektórzy z nas [[Vincent van Gogh|tracą uszy, a nawet i życie]], po to, abyście Wy mogli powiedzieć chociaż krótkie: „och”, panowie w ciemnych garniturach zachowali swoją pracę, zaś w domach aukcyjnych mogły nadal krążyć pieniądze.

{{Stublud}}

[[Kategoria:Ludzie]]