Edytujesz „Bolesław Bierut”

{{sur|polskiego sekretarza KC PZPR|imię|Bolesław}}

[[Plik:Bierut1.gif|thumb|200px|A oto twarz Bolecha: oczywiście wąsio-wąsio na pierwszym planie]]

{{cytat|Co to jest '''Bierut'''? To jakieś zwierzę?|Przeciętny [[Polak]] o '''Bierucie'''}}

{{cytat|Obywatel '''BB'''!|Towarzyszki-fanki o '''Bierucie'''}}

{{cytat|Pojechał w futerku, a wrócił w kuferku|[[Rosjanie|Roześmiany naród]] o śmierci '''Bieruta'''}}

'''Bolesław Bierut''' ([[język rosyjski|ros.]] ''Болєслав Берут'', ur. [[18 kwietnia]] [[1892]], zm. [[12 marca]] [[1956]] w [[Moskwa|Moskwie]]) – komunista, prezydent RP, [[ziomek]] [[Józef Stalin|Stalina]], członek gangu The Stalin's Friends, przewodniczący <del>samorządu szkolnego</del> [[Polska Zjednoczona Partia Robotnicza|KC PZPR]], poza tym – towarzysz.

Już jako mały chłopiec Bolek miał wielkie aspiracje komunistyczne. Chciał zostać politykiem i należeć do lewicy, stąd w budzie nazywali go Lewusem bądź Lewarem. Został włączony do jednej z partii w wieku dwudziestu lat. Otrzymał jakże chlubną pracę zecera. Po zdobyciu niepodległości nastąpiła fuzja PPS-Lewicy i SDKPiL i powstała odnowiona Komunistyczna Partia Robotnicza Polski. Przeniesiono więc go do KPRP. Do [[1933]] było bajer, ale właśnie w 1933 znów namieszał. Skazano go za działalność komunistyczną, ale zwolnili go na mocy amnestii. W [[1943]] po informacji od towarzyszy z KC przybył razem z Pawłem Finderem oraz innymi ludźmi do [[Warszawa|Warszawy]]. Tam zapoznał się z [[Władysław Gomułka|Gomułką]]. Jak tylko Stalin zobaczył Bieruta, zakochał się w nim i Bolesław uzyskał jego uznanie. Jednak jak pokazała historia, jedna ze stron kochała bardziej.

5 lutego 1947 Bolesław Bierut został Prezydentem Rzeczypospolitej <del>Lubelskiej</del> Ludowej. Mieszkańcy lasów na kieleckiem, na Podkarpaciu i [[Podlasie|Podlasiu]] do początku lat pięćdziesiątych nie chcieli uznać tej decyzji. Bierut nie miał innego wyjścia, jak tylko postawić ich pod ścianą. Była to ściana egzekucyjna.

W 10 lat ukończył 5 lat podstawówki, przez 2 lata uciekał z kursów wieczorowych, chodził (rzekomo) na wyższe kursy w Warszawie i Moskwie. Znajomość języków wyraźnie wykraczała poza normę krajową. Potrafił rozmawiać w międzynarodowym [[Język rosyjski|języku rosyjskim]], a nawet mówił po [[Język polski|polsku]], co było wśród nowej władzy rzadko spotykane. Można też nadmienić, iż znał, troszkę, ale znał [[język niemiecki|niemiecki]]. Przydało mu się, gdy na terenie dzisiejszej [[Białoruś|Białorusi]] w czasie wojny współpracował z [[Gestapo]]. Zresztą, łatwo to wytłumaczyć. Słyszane za młodu słowa: ''Hände hoch! Raus!'', zapadają w [[pamięć]].

Po niezbędnej legitymizacji władzy na sowieckich bagnetach przystąpił do rządzenia nową Polską. Co prawda bez wzrostu gospodarczego, połowy inteligencji, Mikołajczyka i jeszcze innych rzeczy, na które mało kto będąc zecerem zwraca uwagę, ale za to z wielkim klocem, który upiększył panoramę i bez tego pięknej jak kupa Warszawy, którego widok posłużył wkrótce mieszkańcom stolicy do przyśpieszenia decyzji o samobójstwie.

Miał dwójkę zaufanych współpracowników. Pierwszym z nich był [[Jakub Berman]], de facto nr 2 w państwie (po Stalinie), oficjalnie tylko sekretarz stanu w Radzie Ministrów i jeden z najprzystojniejszych zbrodniarzy w historii. Ostatnią część tercetu tworzył [[Hilary Minc]], specjalista ds. gospodarczych, patron kariery politycznej [[Leszek Balcerowicz|Leszka Balcerowicza]]

* '''Klement Gottwald''' – prezydent Socjalistycznego Związku Czechosłowackiego. Zmarł krótko po Stalinie, ponieważ nie mógł dłużej bez niego żyć.

* '''Mátyás Rákosi''' – sekretarz Madziarskiej Partii Robotniczej, nie pomogła mu później nawet [[łysina|fryzura „na Chruszczowa”]]. Węgrzy woleli inną odwilż.

* '''Gheorghe Numanuma-Jej''', właśc. '''Gheorghe Gheorghiu-Dej''' – przywódca [[Rumunia|Rumunii]].

* '''Todor Ż<del>n</del>iwkow''' – komunista, z zamiłowania [[Bułgaria|Bułgar]].

* '''[[Enver Hodża]]''' – a ten nigdy nie istniał. Tak naprawdę Hodża to pseudonim artystyczny Stalina, chcącego anonimowo wydawać single w Radiu Wolny Mijal.

== Kiedy to Stalin zasnął na wieki… ==

Śmierć Józia wstrząsnęła Bierutem. Płakał dniami i nocami. Przecież to był jego mentor. Podczas XX Zjazdu KPZR nagle stan prezydenta się pogorszył. W tym momencie pomyślał sobie: ''Jeżeli i Wielki Wódz zmarł, to czemu ja nie mogę?''. I zmarł. Wszystko pod kontrolą niezawodnych radzieckich lekarzy, którzy choć dokonywali cudów, ateiście nie pozwolili zmartwychwstać.

Bierut wprowadził tzw. normy produkcyjne, zwane stachanowskimi czyli pracę przez 48 godzin na dobę. Wyznaczało się 100% normy, które należało przekroczyć, by dostać potem druciany medal na pamiątkę i soczystego buziaka od przewodniczącego Partii w danym regionie. Absolutnym hardkorem pracy okazał się rębacz dołowy [[Wincenty Pstrowski]]. W lutym [[1947]] roku wyrąbał 25 km dołu w sztolni, z którego wydostawał się przez cały marzec, w kwietniu wyrąbał światłowód do Moskwy, robiąc 200 % normy, zaś w maju… w maju zaczął boleć go ząb.

Interwencja [[dentysta|dentysty]] nie należała do udanych, szczególnie w skutkach. Stomatolog wyrąbał Pstrowskiemu trzy zęby zamiast jednego, ustanawiając 300 procent normy. Do rany wdało się śmiertelne zakażenie i Pstrowski gwałtownie spadł z normy. Jednak zadaniom wyznaczonym przez Bieruta dzielnie w sukurs przyszedł [[grabarz]], który nie tylko złożył robactwu nieustraszonego rębacza dołowego w ofierze, ale sam codziennie na skutek działań nieznanych sprawców i prokuratorów wojskowych po tygodniowym przeszkoleniu wyrabiał normy, o jakich Pstrowski mógł tylko pomarzyć…

== Zobacz też ==

* [[Józef Cyrankiewicz]]

* [[Władysław Gomułka]]

{{premierzy Polski}}{{Tyrani}}{{stopka}}

[[Kategoria:Politycy Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej]]