Edytujesz „Breslau forever”

{{Cytaty|Breslau forever}}
{{t|Breslau forever}}fantastyczno-kryminalna powieść Andrzeja Ziemiańskiego. Wyjaśnia ona zagadkę [[Seryjny samobójca|seryjnego samobójcy]] oraz porusza tak ważne problemy jak różnice między [[PZPR|Partią]] a [[dupa|dupą]].

== Bohaterowie ==
*{{t|Richard Kuger}}przekonany o niezwykłych mocach [[Polacy|Polaków]] element defetystyczny pracujący jako podoficer policji kryminalnej w przedwojennym Breslau. Wygłasza, opinię według której zaczęcie wojny z Polską okazuje się być końcem Hitlera i Rzeszy jako takiej.
*{{t|Alexander Grunewald}}oficer niemieckiej policji kryminalnej. Zdaniem Kugera jego nazwisko ma przypominać o [[Bitwa pod Grunwaldem|największym łomocie]], jaki kiedykolwiek spuścili Polacy Niemcom.
*{{t|Milicjant Wasiak}}niezwykle rozwinięty umysłowo chłop z Polesia, który prowadzi śledztwo w związku z seryjnym samobójcą już po wojnie. Przez całą książkę nie dane jest poznać czytelnikowi jego imienia. Nie ma rodziny, gdyż bardzo troskliwie ''zajęli się'' nią Ukraińcy z UPA. Siedział kiedyś w gułagu na Syberii, gdzie przyznał się między innymi do bycia agentem ''Em Aj Fajf'' nr [[James Bond|007]]. Pracuje w budynku tej samej komendy policyjnej, co Kuger i Grunewald przed wojną.
*{{t|Milicjant Miszczuk}}kolega Wasiaka z pracy i z gułagu. Nieco bardziej rozwinięty od niego, umie między innymi rozpoznać słowo ''Hitler'' w języku niemieckim, ale w dalszym ciągu nie wie, do czego służy [[prezerwatywa]].
*{{t|Sławomir Borowicz}}przedwojenny polski policjant, później aktywny członek [[Armia Krajowa|Armii Krajowej]], gdzie pracował jako podrabiacz dokumentów. Zna biegle cztery języki obce<ref>Angielski, francuski, niemiecki, i rosyjski – a ty narzekasz, że dwa języki w szkole to za dużo...</ref>, jest też znawcą sztuki. Dorabia sobie jako handlarz [[Bimber|bimbrem]] pędzonym na końskim łajnie, dopóki nie zostaje siłą zatrudniony w milicji przez Miszczuka i Wasiaka celem poniesienia poziomu intelektualnego.
*{{t|Sławomir Staszewski}}współczesny oficer policji, rzekomo najlepszy śledczy w Polsce<ref>Grunt to skromność</ref>, pijak i złodziej, wszakże każdy pijak to złodziej. Do tego także kobieciarz i dwukrotny rozwodnik. Wpada na trop nierozwiązanej sprawy seryjnego samobójcy i stara się ją rozwiązać w przeciwieństwie do swoich poprzedników.
*{{t|Mariola}}dziewczyna Sławka, z wykształcenia doktor dendrologii, czemu jednak poświęcono relatywnie mało miejsca. Znacznie więcej autor wykorzystał na opisy jej [[piersi]] i innych przymiotów, w które była obficie wyposażona przez naturę.
*{{t|Andrzej Ziemski}}pisarz, według wszelkiego prawdopodobieństwa wyidealizowana autokreacja samego Ziemiańskiego. Wielki pijak i kobieciarz. Badał sprawę seryjnego samobójcy na potrzeby jednej ze swoich książek. Bardzo nie lubi być budzonym o nieprzyzwoitej porze<ref>Przed 14</ref> i gotów jest stosować na budzącym bardzo [[Wpierdol|dosadne środki]].

== Fabuła ==
=== Grunewald i Kuger ===
Albert Grunewald i Richard Kuger rozpoczynają na początku 1939 roku śledztwo w sprawie tajemniczego wybuchu, w wyniku którego miał zginąć majster pracujący na jednej z budów w Breslau. Według zeznań świadków wysadził się on od środka, w przeciwieństwie do [[Katastrofa smoleńska|katastrofy smoleńskiej]] nie znaleziono jednak żadnych śladów materiałów wybuchowych.

W wyniku ciągłego narzekania Kugera na nieudolność hitlerowskiej władzy, Grunewald, który ma już dość jęczenia, odsuwa podwładnego od prowadzenia śledztwa. Widząc to gosposia oficera o wdzięcznym imieniu [[Stereotyp|Helga]] nie może patrzeć jak ów męczy się ze wszystkim sam i postanawia mu pomóc w wyprawie do Wytwórni filmów. Tam powstrzymuje Grunewalda za pomocą magii swoich cycków przed popełnieniem próby samobójczej, po czym śledztwo zatrzymuje się w martwym punkcie i trwa tak aż do bombardowania Breslau pod koniec [[II wojna światowa|wojny]].

Grunewald, Kuger i Helga chronią się przed nalotem w pobliskim klasztorze, gdzie ten pierwszy zaczyna mieć dziwne halucynacje, na które nie pomagają nawet cycki Helgi. Na dodatek budynek okazuje się celem bombardowania, przez co wszyscy muszą uciekać. W ogólnym zamieszaniu Kuger dostaje odłamkiem muru i traci przytomność. Po przebudzeniu dowiaduje się, że stracił nogę, Grunewald wybuchł tak jak wcześniej majster, a miastem rządzą Polacy. Niedługo potem podoficer ląduje w celi komisariatu, w którym do niedawna pracował.

=== Wasiak i Miszczuk ===
W 1947 roku dwóch milicjantów podejmuje się{{fakt}} śledztwa w sprawie tajemniczych samowybuchów, przytrafiających się prominentnym działaczom partyjnym. Wkrótce docierają do przetrzymywanego w celi ich komisariatu Kugera<ref>Prawie im się zagotowały od tego mózgi</ref>, którego przesłuchują. Kuger nie mówi o tym jednak niczego konkretnego, wspomina tylko o wybuchu, jakiego dokonał majster na budowie. W dodatku przesłuchanie jest utrudnione z uwagi na wyższy czynnik ludzki – tłumaczkę, mającą trudności z wyartykułowaniem najprostszych zdań po niemiecku.

Milicjanci postanawiają rozejrzeć się po ruinach fabryki, w której doszło do wspomnianego przez Kugera wypadku. Tam napotykają Borowicza, którego werbują do milicji pod groźbą wydania byłego AK-owca [[Służba Bezpieczeństwa PRL|UB]], każąc mu przysiąc wierność <s>dupie</s> Partii. Borowicz przesłuchuje ponownie Kugera, który zdradza, że doszło do autodestrukcji Grunewalda w klasztorze. Wasiak i Miszczuk postanawiają to sprawdzić. Tym razem rządzą samozniszczenia zaczyna pałać Miszczuk i wybucha.

Po ty wydarzeniu Wasiak i Miszczuk udają się do [[USA]], gdzie żyją sobie w związku homoseksualnym i dorabiają się majątku, restaurując podupadające farmy.

=== Staszewski i Mariola ===
Staszewski przegląda stare milicyjne akta, w wyniku czego dowiaduje się o problemie wybuchów, który postanawia rozwiązać. Jego narzeczona, miłośniczka fantastyki, dochodzi do wniosku, że podobne zjawisko opisał, w oparciu te same akta milicyjne, pisarz Andrzej Ziemski. Aranżuje ona spotkanie Staszewskiego i autora, na którym oficer dowiaduje się, że Ziemski również doświadczył owego dziwnego zjawiska, ale udało mu się przeżyć.

Z czasem Staszewski zaczyna cierpieć na dziwne halucynacje, prześladuje go liczba [[13 (liczba)|13]], a także traci poczucie czasu. Podczas kolejnego spotkania z Ziemskim dowiaduje się, że pisarz pewnych faktów dowiedział się od wciąż żyjącego jeszcze Wasiaka. Po rozmowie telefonicznej z byłym milicjantem Staszewski dochodzi do wniosku, że rozwiązanie zagadki znajduje się w klasztorze. Tam pada ofiarą halucynacji na temat zakonnicy w biskupiej szacie. Jego cycata doktor dendrologii rozpoznaje w tym dziwnym widoku nienaturalnie silne zatrucie pyłkami kwiatowymi.

Okazuje się, że działanie alergenów z kwiatów z klasztoru wzmacniała farba, którą pomalowane były drzwi w pokoju Grunewalda/Miszczuka/Staszewskiego na komisariacie. Te dwie rzeczy miały być pozostałością pozostawioną przez [[spisek]] antynazistowski zawiązany przez lokalnych profesorów, z których jeden był wybitnym genetykiem, a drugi chemikiem. Założyli oni organizację, która miała być odpowiedzialna za morderstwo na Olofie Palme, małżeństwie Jaroszewiczów, generale Papale <s>czy [[Jan Obrębski|Janie Obrębskim]]</s>.

Okazuje się jednak, że na komisariacie [[nikogo to nie obchodzi]], a Staszewski może zdać odznakę. Oficer niewiele się tym przejmuje i udaje się do Niemiec, gdzie ma już zapewnioną robotę w biurze detektywistycznym.
{{Przypisy}}
[[Kategoria:Polskie utwory literackie]]
[[Kategoria:Fantastyka]]