Tekst źródłowy strony Cesarstwo Rzymskie

=== Początki ===
Po podbiciu ostatniej wioski w Galii Oktawian August zdecydował się stworzyć nowe państwo niemające nic wspólnego z republiką, która była za [[Juliusz Cezar|Cezara]]. Jedną z jego pierwszych decyzji było stworzenie aktywnego społeczeństwa, które będzie samo decydować o wielu sprawach. Oktawian wyraził swoja zaufanie do ludności poprzez zalegalizowanie noży jako broni białej niewymagającej zezwolenia. Jedynym ograniczeniem było ograniczenie długości ostrza do 44 palmusów<ref>Wzbudziło to oczywiście protesty wśród ludności, a zwłaszcza kucharzy, dla których ograniczenie do 3,25 m było poważnym ograniczeniem swobód obywatelskich</ref>.
[[Plik:Bitwa warus copy.png|thumb|250px|Klęska Warusa w Lesie Teutoburskim (wizja artystyczna)]]
[[Plik:TIBERIUS - RIC 81.jpg|thumb|250px|Moneta z wizerunkiem Tyberiusza i reklamą banku Provident]]
Cesarstwo Rzymskie od początku mierzyło się z problemami gospodarczymi. W celu zdobycia pieniędzy Oktawian August pobierał pożyczki. Program opracowany przez senatora [[Edward Gierek|Egiercusa]] polegał na zainwestowaniu pożyczek w produkcję, a długi miały zostać spłacone po sprzedaży wyprodukowanych towarów. Plan nie wypalił, gdyż cesarz zainwestował wszystkie pieniądze w produkcję rydwanów na wynajem. Pierwszą osobą, która wypożyczyła rydwany został [[wikipedia:pl:Publiusz_Kwinktyliusz_Warus|Publiusz Kwinktyliusz Warus]]. Niestety Warus podczas zbierania grzybów w Lesie Teutoburskim padł ofiarą złodziei rydwanów z Germanii, którzy kradzione wozy sprzedawali Lechitom znad [[Wisła|Wisły]]. Aby móc spłacić zadłużenie, właściciel Providentu zgodził się na umorzenie długu w zamian za stuletnią reklamę banku na rzymskich monetach.

Pomysł prowadzenia polityki wraz ze społeczeństwem zaniechano w 33 roku naszej ery, kiedy to w [[Jerozolima|Jerozolimie]] Żydzi (podżegani przez populistów z frakcji faryzeuszy) postanowili opowiedzieć się za uwolnieniem kryminalisty [[Barabasz]]a kosztem [[Jezus Chrystus|lokalnego producenta wina bezalkoholowego marki Kana Galilejska]]. Podczas przerwy w latach 33–64 władzę sprawowali cesarz i senatorowie. Rozkwit tej formy rządu był za [[Kaligula|Kaliguli]], za jego panowania wprowadzono parytety – każdy senator mógł na obrady wziąć jedną kobietę. Wszystkie rozmowy odbywały się w gmachu nazywanym ''[[Bunga bunga|bungius bungius]]''.

Po latach do dawnego pomysłu wrócił [[Neron]], gdy okazało się, że decyzja z 33 roku okazała się dobra. Cesarz zauważył jednak, że gdyby zachowano to prawo, to dzisiaj nie męczyłby się z [[Sekta|sektą]] zagrażającą istnieniu Cesarstwa. W przerwach od dyskusji na temat kształtu państwa pisał pierwszą na świecie ustawę o krajobrazie przestrzennym we współpracy z nadwornym pisarzem [[Henryk Sienkiewicz|Henricusem Sencevicusem]]. Przez wieloletnie zaniedbania Neron tak intensywnie pracował, że robota paliła mu się w rękach. Ustawę przetestowano w 64 roku w Rzymie. Dzięki uporządkowaniu ulic ocieplono wizerunek miasta. Jedną ze zmian było zastąpienie kwadratowych płyt chodnikowych okrągłymi (tzw. ''Burning''). Lepiej prezentujące się drogi sprawiły, że Nerona zaczęto nazywać [[Nero Burning Rom|Burning ROM-em]].

Neron inwestujący w rozwój Rzymu zaniedbał inwestycje w pozostałych prowincjach. W Galii praprawnuk Asteriksa, Windeks, zawiązał z Hiszpanami Koalicję Europejską, która miała obalić autorytarne rządy cesarza. 9 czerwca 68 roku Neron popełnił [[samobójstwo]], choć według rzymskiego historyka Swetoniusza, cesarz sfingował swoją śmierć i uciekł do miasteczka [[Kalisz|Calisia]]. Tam przyjął imię [[Jan Kulczyk|Ianius Culcicos]] i budował drogę wzdłuż rzeki [[Warta|Varta]].

Despotyczne rządy Nerona doprowadziły do pojedynku wśród niektórych senatorów. Każdy za cel miał przywrócenie tradycyjnego modelu rządzenia, znanego jeszcze sprzed czasów Oktawiana Augusta. Stale pogarszająca się sytuacja polityczna i gospodarcza doprowadziła do kryzysu społecznego. Aby odreagować niezadowolenie społeczne, senatorowie zaczęli zwalać winę na [[Żyd]]ów, którzy pod przywództwem mitycznego Mesjasza mieli obalić cały ustrój. Nagonka doprowadziła do podpalenia Jerozolimy w 70 roku, w której zginęło 8814 osób.

W okolicach 72 roku kryzys zażegnał Wespazjan, który od trzech lat z powodzeniem bronił swojego tronu od uzurpatorów. W ramach zadośćuczynienia za uczestnictwo w sporach politycznych obniżył podatki, a także obiecał ograniczyć inwestycje państwa w kulturę (na przykład rezygnując z odbudowy zabytkowej Świątyni Jerozolimskiej). Wespazjan nie cieszył się popularnością wśród Żydów, którzy mieli mu za złe chronienie swojego syna, Tytusa. Mieszkańcy Palestyny mieli do cesarza pretensje, że w 70 roku jego syn krzyczał po pijaku, że Neron to frajer i że nie potrafi tak rozpalić ognia jak on sam. W przeciwieństwie do Tytusa Wespazjan bał się Żydów jak ognia, dlatego nie przyjął tytułu ''władcy Judei''.