Edytujesz „Cyprian Kamil Norwid”

{{Cytat|Więc to mi smutno – aż do kości smutno –<br />I to – że nie wiem, czy ten ludzi stek<br />Ma już tak zostać komedią-okrutną<br />I spać, i nucić śpiąc: „To, taki wiek!”|Wiersz '''Norwida''' – AERUMNARUM PLENUS, opowiadający o problemach dojrzewania|}}

'''Cyprian Ksawery Gerard Walenty Kamil Norwid''' – właściciel najdłuższego imienia w [[Polska|Polsce]], niedoceniony twórca [[bełkot pseudopoetycki|bełkotu pseudopoetyckiego]]. Znany głównie z niebycia [[Adam Mickiewicz|Mickiewiczem]] czy [[Juliusz Słowacki|Słowackim]]. Biedak, dłużnik, artysta-sadysta, oślepł by upodobnić się do [[Homer]]a. Urodzony [[24 września]] [[1821]] na wsi na Mazowszu, zmarł [[23 maja]] [[1883]] w renomowanym ośrodku leczniczym tzw. przytułku.

Norwid szybko stracił matkę, wychowywała go babcia. Zmarła jednak niedługo po [[1830]], potykając się o mydło w łazience, które gapowaty Cypryś zostawił na podłodze. Norwid przeprowadził się do [[Warszawa|Warszawy]], już bez swej opiekunki, ale za to z ojcem, który jak na złość też schodzi z tego ''padołu łez'' w [[1835]]. Zrozpaczony Cypryś ma myśli [[samobójstwo|samobójcze]] i pisze swój [[list]] pożegnalny zatytułowany „Mój ostatni sonet”, który niesłychanym zbiegiem okoliczności zostaje uznany za jego debiut literacki. Norwid cudem unika śmierci od [[pistolet]]u, którym chciał się zabić, po tym jak doszła go wieść, iż został celebrytą.

Cypryś, nie zważając na ciężką sytuację polityczną i ekonomiczną kraju, wyjeżdża w tourne po [[ziemia|świecie]], bywając w Rzymie, Neapolu, [[Paryż]]u. Będąc żywo zainteresowanym tematyką funeralną, zapoznaje się z [[Fryderyk Chopin|Chopinem]] i [[Juliusz Słowacki|Słowackim]] w ostatnich miesiącach ich [[życie|życia]]. Spotkania te natchnęły go do napisania wiersza pt. „Litość”, w którym obśmiewa truchła zmarłych twórców. Norwid jest na tyle sprytny, że zarobione pieniądze wydaje na rozrywki, a utrzymuje się z [[pieniądze|pieniędzy]] pożyczonych. Dzięki takiej polityce dostał propozycję objęcia stanowiska samorządowca, jednakże ją odrzucił. Hulaszczy tryb życia i niechęć do polityki przysporzyły mu wrogów, dlatego poeta ucieka do [[Stany Zjednoczone Ameryki|Ameryki]], narażając kraj ojczysty na wydatki równe wysokości utrzymania 100 tys. wojska przez 10 lat, jednakże szybko wraca, znudzony prymitywizmem umysłowym miejscowej ludności.

:''Zyguś, światło moich ocz zagasnęło, defilibratywnie, a [[ucho|uszy]] zagłuchły na ament. Miej cię [[Bóg]] w swojej opiece i Panienka Najświętsza, jażem tużem jak gwóźdź przybity w deski trumienne Paryża. Pamiętaj, przyjacielu, chciałem walczyć, ale mnie maligna porwała''.

Uzdolniona małpa Norwida zdechła z głodu ok. [[1880]].

Dzięki takiemu zabiegowi, poeta pozostawiał duże pole do popisu interpretatorom, którzy akurat w tym wierszu (a dokładniej [[sonet|sonecie]]), zatytułowanym „...-....” wskazują na wyraźne i mocne metafory, rozbudowane epitety homeryckie, wyrafinowaną składnię, nietuzinkowy szyk zdaniowy i uwznioślony trop ''Polska jako tonący okręt''.

== Zobacz też: ==

* [[Adam Mickiewicz]]

* [[Juliusz Słowacki]]