Edytujesz „Gabriel Narutowicz”

'''Gabriel Narutowicz '''(własc. '''Gabriele Narutowitz''', zwany również '''Gabrielem Naruto-wiczem'''; ur. [[29 marca]] [[1865]] w [[Telszach]], zm. [[16 grudnia]] [[1922]] w [[Warszawa|Warszawie]]) – [[Szwajcaria|Szwajcar]]<ref>Tak naprawdę Polak, tyle że pracował w Szwajcarii i miał tamtejsze obywatelstwo.</ref>, hydrotechnik, [[Masoneria|mason]] i [[Ateista|ateista]], który przez przypadek objął w 1922 roku prestiżowe stanowisko pierwszego [[Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej|prezydenta]] w [[II Rzeczpospolita|Polsce]].

Narutowicz wygrał wybory właściwie tylko dlatego, że był i tak najbezpieczniejszym kandydatem spośród barwnej szajki, wśród której znajdowali się m. in. Maurycy Zamoyski, szlachcic i ziemianin o skrajnie prawicowych poglądach oraz Jan <del>Beduin</del> Baudouin de Courtenay, którego nazwiska nawet nikt nie był w stanie wymówić. W trakcie [[Wybory|wyborów]] Zgromadzenie Narodowe co rusz oddawało głosy na innego kandydata, co koniec końców przyniosło niespodziewane zwycięstwo Naruto-wicza.

Po objęciu fotelu prezydenta, Narutowicza nikt nie szanował: Zwykli [[Polak|Polacy]] za to, że był Szwajcarem, [[Ksiądz|księża]] za to, że był ateistą, [[Chłop|chłopi]] za to, że nie był z [[PSL]]-u, etc. etc. W zasadzie jego wybór akceptowała tylko jedna [[Komunista|grupa społeczna]] w Polsce.

Pięć dni po dostaniu posady w Belwederze, Narutowicz pojechał oglądać [[Obraz|dzieła sztuki]] do galerii Zachęta w [[Warszawa|stolicy]]. Czekał tam na niego niejaki Eligiusz Niewiadomski, który (mówiąc łagodnie) <del>był endekiem</del> miał delikatnie odchylone na prawo poglądy i nie do końca zgadzał się z wynikiem wyborów. Zdesperowany zastrzelił Narutowicza, po czym sam poprosił dla siebie o [[Kara śmierci|karę śmierci]]. Zgodnie z jego życzeniem, sąd skazał go na rozstrzelanie, postąpił więc bardzo niesprawiedliwie: Nie dość, że nie ukarał zabójcy prezydenta, to jeszcze spełniał jego zachcianki.

{{stopka}}