Krytyka

Krytyka – inaczej komplement negatywny, pochwała ujmująca. Zjawisko, w którym wszyscy uczestniczą aktywnie, ale nikt nie lubi uczestniczyć biernie. Krytyce towarzyszą ton oskarżycielski, cynizm, ironia, sarkazm, fochy, spadki indeksów na giełdzie w Szanghaju i wiele, wiele innych.

Krytyka uprawiana jest na wiele sposobów. Jedni glebią książki (por. krytyka literacka), jeszcze inni glebią muzykę (por. recenzja muzyczna) inni polityków (por. politolog i szary zjadacz chleba). Są też tacy, co krytykują wszystko, nawet kolor ławki przykościelnej – takich nazywa się potocznie besserwisserami.

Geneza

Jak wiele rzeczy, krytyka jest starsza niż człowiek, albo nawet i świat. Już w wilczych i małpich stadach członkowie otrzymywali burę od wodza za zjedzenie najlepszego kawałka mięsa. U niektórych pracodawców ten zwyczaj rezerwowania sobie wyłącznego przywileju do krytyki przetrwał do dziś.

Krytyka literacka

Pierwszym przedstawicielem był kupiec z Aten, który w karkołomny sposób krytykował Iliadę Homera. Zarzucił wędrownemu bardowi, że popełnił plagiat, że porównania dłużą się w nieskończoność, że wymyślił sobie 10 lat wojny, a opisał ledwie jej mały fragment. Ateński kupiec nie zrobił jednak kariery jak Kasimiehra Szczuka, ponieważ w mieście rozszalał się tyfus i agenci ubezpieczeniowi.

Krytyka muzyczna

Krytykiem jest zazwyczaj niespełniony muzyk, który ukończył dziennikarstwo i wystawia w śmiesznych czasopismach niskie oceny niedoszłym kolegom po fachu. Krytykuje styl grania zespołu, podczas gdy nie przyszło mu na myśl to, że skoro chce coś innego, to niech posłucha innego zespołu. Dobre słowo na temat jakieś piosenki powie tylko wtedy, kiedy piosenka zawiera w sobie trzy solówki, nowatorskie brzmienie, łamany rytm, operowe wokale i progresywny charakter. Wtedy krytyk z braku możliwości krytyki zaczyna odwoływać się do autorytetów, pisząc coś w stylu kontynuuje najlepsze tradycje The Beatles/Led Zeppelin/The Mahavishnu Orchestra/Opeth/Tool itp.

Krytyka polityczna

Najłatwiejsza, ponieważ może uprawiać ją każdy. W zasadzie polega ona na przypisywaniu wszystkich nieszczęść rządzącemu obozowi. I tak, przykładowo:

• Politycy są odpowiedzialni za epidemię H5N1 na terenie Koluszek Wielkich.
• Politycy są winni słabym wynikom polskiej reprezentacji na Mundialu 2006, Euro 2008 i na Mundialu 2010 też.
• Politycy winni są zbitej szyby bimbrowni pana Stefana.
• Politycy winni są tego, że po dwóch zakupach w Tesco nie ma pieniędzy na życie.
• Politycy winni są kwaśnego wina, chmielowego piwa i ciepłej wódki.

Statystyczny obywatel zazwyczaj zapomina, że polityka sam wybrał. Jeśli jednak nie zapomniał, to cała wina przechodzi z obozu rządzącego na opozycję, która może tyle, co nic, ale zawsze warto zwalić na nią winę, zwłaszcza, że to ona rządziła za poprzedniej kadencji. W tej kategorii statystycznie każdy Polak jest krytykiem.