Edytujesz „Martin Schmitt”

Mimo pecha na K-90 na MŚ, Schmitt miał raczej farta w tym sezonie. Dla przykładu: po konkursach w Zakopanem, które odbyły się 16 i 17 stycznia Schmitt miał stratę 345 punktów do lidera klasyfikacji, [[Janne Ahonen|Ahonena]]. Gdy Fin zaczął skakać jak ciota i w ogóle przestał wskakiwać na podium, Martin zaczął wygrywać co drugi konkurs. Wyprzedził go w generalce dopiero w Planicy, kończąc sezon z Kryształową Kulą z przewagą 58 punktów nad Ahonenem.

Sezon [[1999]]/[[2000]] też się skończył zwycięstwem Schmitta i to bardziej zdecydowanym, był jednak nudniejszy – jedynymi ważnymi imprezami były: [[Turniej Czterech Skoczni]], [[Turniej Skandynawski]] i MŚ w lotach. Adam Małysz zaczął powoli odzyskiwać formę, ale nadal gówno mógł zdziałać – jego najwyższe miejsce w sezonie to 4., który zakończył na 28. miejscu.

Kiedy nasze dobro narodowe wygrało kilka kolejnych konkursów z rzędu, Schmitt nagle stracił koszulkę lidera. Żeby mu nie było przykro, Małysz zrobił mu łaskę i zajął dopiero 8 miejsce w Hakubie, wypier{{cenzura3}}jąc się w I serii. Potem, żeby temu szkopowi nie było tak wesoło, wygrał oba konkursy w Sapporo i dostał swoją żółtą koszulkę lidera, której już nie oddał do końca sezonu.

Na osłodę Schmittowi został złoty (który dał mu Małysz) i srebrny medal (złoty oddał Adamowi) na MŚ w Lahti oraz wygrana rzutem na taśmę w klasyfikacji lotów.

Kolejny sezon, 2001/[[2002]], był jeszcze słabszy dla Martinka. Milka stopniowo przestała mu pomagać, więc jego wyniki szły w dół, przez co stosunek polskich kibiców do niego zmienił się na co najmniej neutralny, a wrogiem publicznym numer jeden stał się jego kolega [[Sven Hannawald]]. [[1 marca]] 2002 po raz ostatni wygrał konkurs PŚ, lecz największym fuksem było wygranie złota olimpijskiego w drużynie o 0,1 pkt z Finami.

Nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło – Schmitt w kolejnych sezonach zaczął skakać słabo, nawet na podium ni razu nie stanął. Zamiast rywalizować niemal jak równy z równym z Małyszem, walczył jak równy z równym z [[Robert Mateja|Mateją]] i wszyscy się z niego nabijali, podczas gdy jego były rywal nadal był w czołówce PŚ i wygrywał konkursy. W końcu przestał się mieścić w pierwszym składzie, ustępując dotychczasowym cieniasom takim jak [[Michael Uhrmann]], [[Georg Späth|Georg Spaeth]] czy [[Michael Neumayer]]. Wielu ludzi powiedziało mu, żeby skończył i wstydu oszczędził swojemu narodowi.

[[Sven Hannawald]] w międzyczasie przestał wkur{{cenzura3}}iać Polaków i dorównał poziomem do Schmitta, wreszcie kończąc karierę w 2005 roku.

Schmitt stwierdził, że skoro nie był obrzucany śnieżkami i jajkami jak Hannawald, może spokojnie wrócić na szczyt. Niezupełnie mu się to udało – Adasiowi nie mógł nadal zagrozić. Udał mu się za to plan B – pewnego dnia, [[11 marca]] 2007, po raz pierwszy stanął na podium od 5 lat. Wtedy Małysz był w gazie i wygrywał wszystko, miał więc okazję do ponownego – i, jak się później okazało, ostatniego spotkania się z Martinem na piedestale.

Próba bycia lepszym od Małysza niespodziewanie udała mu się! W sezonie [[2008]]/[[2009]] zajął aż 6. miejsce w klasyfikacji generalnej, podczas gdy Polak od roku był bez formy i zajął 13. miejsce. Parę razy udało się szwabowi stanąć na podium, jednak silna konkurencja nie pozwoliła mu choćby na jedno zwycięstwo.

Gdy w sezonie 2011/2012 dopadł go szereg kontuzji, można było tylko się załamać. Fanki Schmitta bardzo ubolewały z jego nędznych 8 punktów w generalce i 65. miejsca, jednak Niemiec nadal nie chciał się poddać. Stało się jasne, że Małysz odszedł na szczycie, a Martin tylko odcinał kupony od dawnej sławy. W sezonie 2012/2013 jego jedynym lepszym wynikiem było zajęcie 10. miejsca w TCS dzięki równym skokom, ale poza tym miejsce w 4. dziesiątce w generalce mógłby sobie w dupę wsadzić. W kolejnym sezonie wreszcie zawiesił narty na kołek, kiedy stało się jasne, że Soczi zobaczy jak świnia niebo. Przynajmniej nie zhańbił się brakiem punktów w generalce, zajmując 27. miejsce w konkursie w Garmisch-Partenkirchen. Jak się niedługo później okazało, ostatnim w jego karierze.