Edytujesz „Michał Wołodyjowski”

'''Jerzy Michał Wołodyjowski''' (znany też jako '''Pan Michał''' lub '''Mały Rycerz''', ur. [[1626]], zm. gdzieś w [[1672]]) – bohater stworzony przez [[Henryk Sienkiewicz|Henia Sienkiewicza]] występujący w tzw. „Trylogii”. Dragon, dzielny obrońca [[Polska|naszej ukochanej ojczyzny]], pogromca Kozaków, Kaloszy, [[Szwedzi|Szwedów]], Turków, a przede wszystkim Tatarów, do tego również pierwsza szabla Rzeczypospolitej, najlepszy szermierz nie tylko w Polsce, ale i w [[Europa|Europie]], odważny aż do przesady, a do tego [[honor]]owy, szlachetny i mało rozgarnięty, wzór cnót oraz głupoty, bożyszcze matek [[Polak|Polek]]. W sprawach [[Polska|ojczyzny]] jest naiwny jak [[dziecko]], więc nigdy nie doszukuje się swojego własnego interesu, wskutek czego, gdy inni wokół niego robią majątek, on wciąż klepie [[Bieda|biedę]]. Jeździ zawsze na białym [[Koń|koniu]]. Nie cierpiał swojego pierwszego [[Imię|imienia]], uważając je za obciachowe, więc używał tylko drugiego. Był kurduplem, co jednak nie przeszkadzało mu bić się w obronie ojczyzny niczym najlepszy wojak.

Urodził się w [[1626]] w rodzinie szlacheckiej. Został wychowany w duchu patriotyzmu. Był obiektem drwin ze strony kolegów. W wieku 15 lat otrzymał za guwernera człowieka mającego niezwykłe, [[Magia|magiczne]] moce. Człowiek ów zabrał pewnego dnia młodego Michałka do innego wymiaru, gdzie oboje spotkali Kota w Butach, który wyszkolił przyszłego Małego Rycerza w szermierce, a także przeżył z nim kilka przygód. Potem guwerner zabrał młodzieńca do jego czasów, przedtem jednak obaj złożyli wizytę w świecie [[Pokémon]]ów, gdzie od Brocka nasz bohater nauczył się sztuki rwania lachonów.

W [[1651]] pokój został zachwiany i doszło do kolejnych walk z Kozakami i Tatarami. Pan Michał dzielnie walczył w tej [[Wojna|wojnie]], zwłaszcza w bitwie pod Beresteczkiem, gdzie uratował życie magnatowi i litewskiemu hetmanowi, Januszowi Radziwiłłowi. Ponieważ jakiś czas potem książę Jeremi Wiśniowiecki poszedł spać z rybkami, Wołodyjowski został sługą Radziwiłła. Służąc w jego prywatnym wojsku, walczył z [[Rosjanie|Ruskimi]] i Kozakami aż do [[1655]], kiedy to został ranny w [[Ręka|rękę]] i musiał się kurować w uzdrowisku prowadzonym przez ród Billewiczów. Gdy ich przedstawicielka, panna Aleksandra zwana Oleńką, została porwana przez zawadiakę, Andrzeja Kmicica, dzielny pan Michał ruszył jej na ratunek, a Kmicicowi rozwalił w pojedynku łeb, jednak Oleńka nie rzuciła mu się na szyję, jak tego oczekiwał, bo zamiast tego opłakiwała rannego Jędrusia. Załamany Mały Rycerz zakumplował się więc z Kmicicem, po czym obaj postanowili walczyć przeciwko najazdowi Szwedów, który właśnie nastąpił. Jednak Janusz Radziwiłł z przyczyn czysto politycznych (czytaj: kasa i władza) uznał zwierzchność króla Szwecji Karola X Gustawa, więc pan Michał, Skrzetuski, Zagłoba i kilku innych pułkowników wypięli się na swego dowódcę, za co poszli do paki. Kmicic pozostał wierny magnatowi, ale nie dopuścił do rozstrzelania swoich kumpli, którzy potem uciekli z [[Więzienie|pierdla]] i zawiązali ruch oporu przeciwko Radziwiłłowi. Na ich czele stanął magnat Paweł Sapiecha, któremu Michałek wiernie służył do czasu, aż Januszek zszedł na zawał podczas oblężenia swego zamku. Potem Wołodyjowski wraz z Zagłobą, Skrzetuskim oraz Kmicicem wstąpił na służbę do Stefana Czarnieckiego, z którym gromił bezwzględnie Szwedów oraz wspierającego ich magnata Bogusława Radziwiłła (kuzyna Januszka). Boguś nie dość, że zdradził kraj, to jeszcze do tego porwał Oleńkę, ukochaną Kmicica, a dzielny Wołodyjowski pomagał Jędrusiowi dopaść tego gnoja i wsadzić za kratki. W końcu, w [[1658]], Kmicic poślubił Oleńkę, zaś pan Michał zaręczył się z niejaką Anusią Borzobohatą-Krasieńską, w której od dawna był zabujany.

Wszyscy by żyli długo i szczęśliwie, gdyby nie to, że jeszcze przez dwa lata musieli prać Szwedów, a potem Kacapów, którzy nie dawali Polsce spokoju. Później jeszcze doszedł bunt magnata Jerzego Lubomirskiego, więc pan Michał miał pełne ręce roboty, także dopiero w [[1668]] nadszedł jako taki spokój i Mały Rycerz mógł się wreszcie hajtnąć, ale [[guzik]] wyszło z jego planów, bo narzeczona [[Śmierć|kopnęła mu w kalendarz]]. Załamany Wołodyjowski wstąpił do [[zakon]]u kamedułów jako Brat Jerzy, skąd wyciągnął go Zagłoba, wmawiając mu, iż jego kumpel, Hassling Ketling of Elgin (Szkot, którego pan Michał poznał podczas prania Szwedów), jest ciężko ranny w walce z ludźmi Bogusia Radziwiłła i umiera. Mały Rycerz rzucił w cholerę modlitwy i pojechał zrobić Bogusiowi z dupy [[jesień średniowiecza]], ale odkrył, że go oszukano, a Ketling jest zdrów. Wku{{cenzura1}}onego pana Michała uspokoił wówczas wielki hetman koronny [[Jan Sobieski]], który wciągnął Małego Rycerza do siebie na służbę. Nieco później Ketling pojechał z misją od Sobieskiego, a jego dworkiem w Warszawie opiekowali się Wołodyjowski i Zagłoba. Pewnego dnia przyjechała do nich z wizytą starsza siora Michałka, pani Makowiecka z wychowanicami Krystyną Drohojowską vel Krzysią oraz Barbarą Jeziorkowską vel Baśką. Pan Michał zabujał się w tej pierwszej. Doszło nawet do potajemnych zaręczyn, ale potem Mały Rycerz pojechał na wojnę z Tatarami, a później wrócił na <del>erekcję</del> elekcję nowego króla, gdzie dowiedział się, że Ketling odbił mu [[Dziewczyna|laskę]]. Wkurzony Michałek chciał go poćwiartować swoją [[Szabla|szabelką]], ale ostatecznie zmienił zdanie, pozwolił zakochanym na [[Małżeństwo|ślub]], a sam hajtnął się z Baśką. Wraz z małżonką oraz Zagłobą osiadł na stałe w obozie Chreptiów, gdzie kierując wojskami polskimi oraz sojuszniczymi oddziałami tatarskimi prał w kapustę Tatarów i bandytów. Potem jednak doszło do sytuacji, gdzie niejaki Azja Tuhaj-bejowicz vel Melechowicz, dowódca służących Michałkowi skośnookich, porwał Baśkę. Na szczęście ta, nie w ciemię bita, zaprawiła go kolbą od pistoletu i uciekła do męża, który wysłał za zdrajcą pościg prowadzony przez Adama Nowowiejskiego. Zakończył się on pojmaniem Azji oraz wbiciem go na pal.

* '''Jan Onufry Zagłoba''' – gruby [[Szlachta|szlachcic]] z bielmem na [[Oko|oku]] oraz dziurą w czole, niezwykle pomysłowy i inteligentny [[Człowiek|osobnik]], zawsze ma dużo dobrych [[pomysł]]ów. Odważny, [[bohater]]ski oraz bardzo szlachetny. Znany na całym świecie dzięki zabiciu atamana Kozaków Burłaja podczas oblężenia Zbaraża, oraz swej niezwykle heroicznej walce z małpami. Twórca wielu znanych porzekadeł i piosenek. Wbrew famie krążącej o jego osobie nie jest pijakiem – pije tylko wtedy, gdy są czyjeś imieniny;

* '''Jan Skrzetuski''' – szlachetny i skretyniały członek Klubu Miłośników Zaostrzonego Pala, porucznik husarii księcia Jeremiego Wiśniowieckiego, dzieciorób. Odważny i honorowy, znany z tego, że używał warchoła Czaplińskiego do otwiera [[drzwi]] od karczmy. Wyrywał wszystkie [[lachon]]y w okolicy, przez co pan Michał musiał żyć w celibacie. W końcu zakochał się w Heli Kurcewiczównie, którą znał zaledwie dwa dni, a mimo to postanowił ją poślubić, a potem z pomocą Michałka i Zagłoby szukał ją po całej [[Ukraina|Ukrainie]]. Mimo licznych przeszkód odnalazł ukochaną i oboje hajtnęli się. Podczas wojny ze Szwedami dzielnie bronił ojczyzny, żony i dzieci. Później bił się z Tatarami po śmierci pana Michała, a gdy [[żona]] kopnęła w kalendarz, zupełnie osiwiał, po czym wskoczył na [[Koń|konia]] i odjechał w siną dal;

* '''Andrzej Kmicic''' – chorąży orszański i pułkownik wojsk księcia Janusza Radziwiłła. Początkowo hulaka i awanturnik, lubujący się w strzelaniu do portretów swoich przodków oraz podpalaniu wiosek, za co w końcu został znienawidzony przez Oleńkę, przeznaczoną mu na żonę. Wściekły zerwaniem zaręczyn porwał narzeczoną, ale wkurzył tym pana Michała, który rozpłatał go w pojedynku. Po tym wydarzeniu Jędruś zaczął się zmieniać i postanowił służyć ojczyźnie, ale zdrada Radziwiłła uniemożliwiła mu to. W końcu jednak porzucił Januszka i razem z wiernymi sobie ludźmi jako Babinicz bronił przed Szwedami [[klasztor]]u na Jasnej Górze, gdzie osobiście wysadził w powietrze wielką kolubrynę. Potem pomagał królowi, ścigał Bogusia Radziwiłła, który podprowadził mu narzeczoną, a wreszcie jako bohater wrócił w rodzinne strony i hajtnął się z Oleńką;

* '''Hassling Ketling of Elgin''' – Szkot, który najpierw służył w oddziałach Bogusia Radziwiłła, ale potem przeszedł na stronę króla. Opiekował się Oleńką, gdy ta była w niewoli u jego pierwszego pryncypała, później zaś zakumplował się z panem Michałem i razem z nim dokonał wielu bohaterskich czynów. Potem zbudował sobie willę w Warszawie, w której zamieszkał. Zakochał się w Krzysi, która jednak była laską Małego Rycerza i nie umiała złamać słowa danego Michałkowi. Na szczęście Wołodyjowski postanowił hajtnąć się z Baśką i sprawa została szczęśliwie zakończona, gdyż Ketling poślubił Krzysię i mieli razem [[syn]]a Jaśka. Potem pojechał z Michałkiem do Kamieńca Podolskiego, gdzie obaj w ramach patriotyzmu rozpieprzyli się w drobny mak wysadzając miejscową prochownię, aby nie dostała się ona w ręce Turków;

== Laski pana Michała ==

* '''Aleksandra „Oleńka” Bilewiczówna''' – ukochana Kmicica, charakterna [[Kobieta|panna]], która podbiła [[serce]] pana Michała i Ketlinga, ale obaj dali sobie z nią spokój ze względu na sztamę z Jędrusiem;

* '''Anusia Borzobohata-Krasieńska''' – dwórka księżnej Gryzeldy Wiśniowieckiej, [[narzeczona]] najpierw Podbipięty, a potem Michałka. Nieco przemądrzała, ale bardzo urocza pannica. Pochwycona razem z Oleńką w niewolę przez Bogusia Radziwiłła uwodziła wszystkich jego żołnierzy, a nawet kochała się w Kmicicu, którego ledwie znała. Ostatecznie zaręczyła się z Wołodyjowskim, ale wykitowała zanim zdążyła za niego wyjść;

* '''Barbara „Baśka” Jeziorkowska vel. Hajduczek''' – druga wychowanica pani Makowieckiej, zwariowana 16-latka zabujana w panu Michale, za którego ostatecznie wyszła. Jako jego [[żona]] chciała mu dorównać w koszeniu Tatarów, więc czasami towarzyszyła [[Mąż|mężowi]] na polu bitwy. Chciała ponownie wyswatać ze sobą Azję i Ewkę, jednak sama została porwana przez Tuhaj-bejowicza, którego zaprawiła pukawką, a następnie zwiała do męża, z którym później siedziała w Kamieńcu Podolskim. Tam zaś dzielnie dopingowała Michałka podczas walk z Turkami. Gdy jej mąż wysadził się w powietrze, została wdową.

* Ponoć Mały Rycerz był inspiracją dla twórców filmu „Czterdziestoletni prawiczek”;

* Bez względu na okoliczności, Wołodyjowski zawsze jeździ na białym [[Koń|rumaku]];

* Według niektórych źródeł pan Michał nie zginął podczas wybuchu prochowni w Kamieńcu Podolskim, ale przeżył i został bardem, po czym przybrawszy [[imię]] Jaskier zaczął podróżować po [[Świat|świecie]] razem ze Skrzetuskim, który został wiedźminem;

* Żona Wołodyjowskiego jakiś czas po [[Śmierć|śmierci]] męża wyszła ponownie za [[mąż]] i nawet brała udział w akcjach szpiegowskich organizowanych przez Sobieskiego, który awansował na króla [[Polska|Polski]].