Edytujesz „Mikołaj II Romanow”

{{medal}}

[[Plik:Nicholas II of Russia as a child with his mother.jpg|thumb|Car Mikołaj w pozycji na jeźdźca]]

{{Cytat|'''Mikołaj II''' był człowiekiem najlepiej chyba w całej Rosji wychowanym, w pojęciu wychowania towarzyskiego, uprzejmości wobec ludzi, czaru w stosunkach osobistych. Gdyby się urodził człowiekiem prywatnym, miałby zapewniony mir i szacunek wśród wszystkich swoich znajomych. Ale nie łudźmy się, to on zgubił Rosję – był jak dziecko wsadzone na miejsce maszynisty, nie rozumiejące, o co w lokomotywie chodzi.|Stanisław Cat–Mackiewicz o '''carze Mikołaju II'''}}

'''Mikołaj II Romanow''' ([[język rosyjski|ros.]] ''Николай II, Николай Александрович Романов'', ur. [[18 maja]] [[1868]] w Petersburgu, zm. [[17 lipca]] [[1918]] w Jekaterynburgu) – oficjalnie ostatni (jak do tej pory) [[car]] [[Rosja|Rosji]], który oficjalnie uważał się za króla Polski.

[[Plik:Alexandra Fyodorovna LOC 01137u.jpg|thumb|200px|''Chciałbym mieć taką carycę'']]

Mikołaj urodził się w typowej bogatej rodzinie rosyjskiej, przywiązanej do tradycji. Chlubił się tym, że jego ojciec był carem, jego dziadek, pradziadek, prapradziadek, choć praprapradziadek… no, cóż – [[Katarzyna II Wielka|Kaśka]] lubiła [[leśniczy]]ch, a zwłaszcza ich [[zwierzę]]ta. No, ale przynajmniej te kilka pokoleń zachowywało tradycję...!

Ożenił się w wieku 26 lat z niejaką Alicją z [[Hesja|Hesji]], która najwyraźniej bardzo go podniecała seksualnie, skoro nabroili pięcioro [[dziecko|dzieci]]:

* Olgę;

* Tatianę;

* Marię;

* Anastazję;

* Aleksego, który był chory na <del>[[pedofil]]ię</del> [[hemofilia|hemofilię]].

Od czasu koronacji, czyli [[18 maja]] [[1896]] r. Mikuś próbował samodzielnie rządzić Rosją. Niestety, nie posiadał ku temu kwalifikacji. Jak pisał do swojej [[żona|żony]]:

''Kochanie, chciałbym lizać Twoją łechta…'' – o, pardon, nie ten [[list]].

[[Plik:Blood smear.jpg|thumb|200px|Widok, który powodował omdlenia cara Mikołaja. Strzałkami zaznaczone są obszary wywołujące szczególnie silne spazmy]]

''Kochanie, na widok [[krew|krwi]] robi mi się niedobrze. Robię się blady, albo sinieję na licu i omdlewam, a [[Smród|sole trzeźwiące]] niewiele pomagają. Kochanie, co mam robić? Wszak jestem carem Rosji! Muszę mordować, torturować, gładzić, bić, poniżać i więzić, jak robili to z powodzeniem moi przodkowie, a tymczasem na widok [[krew|krwi]] robi mi się niedobrze. Robię się blady, albo sinieję na licu i omdlewam, a sole trzeźwiące niewiele pomagają. Kochanie, co mam robić? Wszak jestem carem Rosji! Muszę mordować, torturować, gładzić, bić, poniżać i więzić, jak robili to z powodzeniem moi przodkowie, a tymczasem na widok [[krew|krwi]] robi mi się niedobrze. Robię się blady, albo sinieję na licu i omdlewam, a sole trzeźwiące niewiele pomagają. Kochanie, co mam robić? Wszak jestem carem Rosji! Muszę mordować, torturować, gładzić, bić, poniżać i więzić, jak robili to z powodzeniem moi przodkowie, a tymczasem…'' (itd.)

W efekcie wywołał [[wojna|wojnę]] z [[Japonia|Japonią]], którą sromotnie przegrał. Od początku do końca partytury. Następnie wywołał tzw. ''panikę na Chodynce''. Chociaż nie – najpierw wywołał panikę, a potem wojnę. Potem powołał Dumę Państwową, gdzie dumał sobie wieczorami.

By podciągnąć efektywność swoich rządów, powoływał kolejnych współpracowników w dziele eksperymentowania na Rosji. [[Ludzie]] ci często się zmieniali, wedle kaprysów Mikołaja. [[Grigorij Rasputin|Raz Putin]] to był, [[Zbrodnia i kara|raz Kolnikow]], lub inna [[kucharz|kucharka]].

<small>Uwaga! pod pojęciem: ''koniec dynastii'' nie należy rozumieć końca słynnego [[serial]]u. Serial ma się dobrze i będzie kontynuowany. choćby do usr{{cenzura1}}ej [[śmierć|śmierci]]!</small>

W końcu powstał lud pracujący miast i wsi i obalił imperialistyczno-burżuazyjny rząd Rosji Mikołaj, po abdykacji: [[15 marca]] [[1917]] r., wraz z całą rodziną został zamknięty w kilku miejscach (ale nie naraz! po kolei… po kolei…!), a na koniec w Jekaterynburgu, gdzie w domu kupca Ipatiewa zostali poddani procesowi [[Śmierć|ostatecznej perforacji tkanek]]. Działo się to pamiętnego dnia [[17 lipca]] [[1918]] roku, gdy z nieba kapał [[deszcz]] na ziemię, a chmury gęste, bure tłoczyły się ponad głowami zebranych, z których to wystąpił jeden i rzekł:

''…na widok [[krew|krwi]] robi mi się niedobrze. Robię się blady, albo sinieję na licu i omdlewam, a sole trzeźwiące niewiele pomagają. Kochanie, co mam robić? Wszak jestem carem Rosji! Muszę mordować, torturować, gładzić, bić, poniżać i więzić, jak robili to z powodzeniem moi przodkowie, a tymczasem…''

[[Plik:800px-Russia1917.jpg|thumb|200px|Mikołaj z córkami chwilę przedtem, zanim został świętym]]

Mikołaj został ogłoszony przez [[prawosławie|Rosyjską Cerkiew Prawosławną]] świętym. Prawdopodobnie dlatego, że na imię miał Mikołaj.

Przez długie lata chodziły po świecie plotki, iż dwoje dzieci Mikołaja i Alicji: Aleksy, a zwłaszcza [[Anastazja Romanowa]], miało przeżyć perforację. W końcu jednak owe plotki zmęczyły się tym ciągłym chodzeniem i usiadły na przydrożnym kamieniu. Jeśli nikt ich nie ukradł, to pewnikiem nadal tam siedzą. I nawet nie wiadomo za co…?

''…na widok krwi robi mi się niedobrze. Robię się blady, albo sinieję na licu i omdlewam, a sole trzeźwiące niewiele pomagają. Kochanie, co mam robić? Wszak jestem carem Rosji! Muszę mordować, torturować, gładzić, bić, poniżać i więzić, jak robili to z powodzeniem moi przodkowie, a tymczasem…''

<small>No, już dobrze! Już dobrze! Proszę się uspokoić, rozluźnić, wziąć parę głębszych wdechów…</small>

== Zobacz też ==

* [[Grigorij Rasputin]]

* [[Katarzyna II Wielka]]

{{stopka}}

[[Kategoria:Historia (1789–1918)]]

[[Kategoria:Historia Rosji]]

[[Kategoria:Władcy]]

[[es:Nicolás II de Rusia]]