Edytujesz „Nonźródła:Opowieści z Kibla”

<center><poem>
<span style="font-size: 20px">
Pasażerowie Polskich Kolei Państwowych
prezentują</span>
<span style="font-family: Times New Roman; font-size: 40px">Opowieści z Kibla</span>
<span style="font-size: 20px">czyli z dziejów podróży polskimi pociągami</span>
</poem>
</center>

== Warszawa – Rzeszów ==
Akcja działa się w przepełnionym do granic możliwości [[111A|wagonie marki wagon]] relacji Warszawa-Rzeszów. Do Dęblina stałem pod toaletą, późnej udało mi się upolować takie wysuwane siedzisko w korytarzu, na którym jechałem aż do Lublina. Na tejże stacji po opróżnieniu pociągu o połowę rozegrała się taka oto sytuacja, której byłem świadkiem.

Zaczęło się od tego, że [[konduktor]] ponownie sprawdzający bilety, miał problemy z przejściem nad moją walizką. Zirytowany zdecydowanie donośnym głosem polecił korytarzowcom, by zajęli zwolnione miejsca w przedziałach. W najbliższym przedziale obok mnie, w stronę jazdy przy drzwiach siedział taki młody Czesiek, a przy oknie, tyłem do jazdy taka krótko ścięta blondyna w okularach. Bliżej jednak do wejścia do przedziału miał inny pasażer, który to niepewnie zaglądał, gdzie może usiąść. Czesiu w przedziale, chcąc go zaprosić, rzucił oklepanym: ''Śmiało, nie gryziemy. Przynajmniej ja, nie wiem, jak koleżanka'' – wspominając blondynę. Ta, chcąc być elokwentna, odpowiedziała ze specyficzną przekorą w głosie również oklepanie: ''Ja połykam w całości''. Ten gość, który wchodził z korytarza, wsadzając plecak na górę odparł tak ni do ludzi, ni do siebie, chyba bezwiednie: ''A, pani połyka, dobrze''.

Przysłuchiwałem się temu z korytarza i zgniłem srodze. Blondyna nic nie odpowiedziała, ten Mati usiadł na miejscu jakby nigdy nic, a ten Czesiu zaczął się powstrzymywać od śmiechu, tak chichrać pod nosem. Gość dopiero po kilku sekundach zorientował się, że coś chlapnął, więc chyba chcąc rozluźnić atmosferę dodał po krótkiej chwili: ''To chłopak musi być zadowolony!''

W tym momencie Czesiek parsknął śmiechem na cały głos i wyszedł na korytarz, a później, ciągle chichrając, w stronę toalety, żeby nie pogarszać sprawy. Blondyna walnęła buraka, jakiego w życiu nie widziałem, ale nic nie powiedziała. Gościu zaś powoli wstał, zabrał plecak z półki i wyszedł do innego przedziału. To była dobra podróż.

== Warszawa – Zagórz ==
[[Plik:Szczawne Kulaszne train.jpg|thumb|250px|14 metrów mikolskiego szczęścia]]
Jakież poruszenie w całym kraju wywołało ogłoszenie przez [[PKP Intercity]], że sezonowy pociąg do Zagórza (jakby ktoś nie wiedział: [[Bieszczady]], koniec świata, psy dupami szczekają) będzie obsługiwany na końcowym odcinku trasy czeskim [[810 (wagon motorowy)|motoráčkiem]]. No, tak serio to nikt się tym nie przejął oprócz bandy [[Miłośnik kolei|miłośników kolei]], którzy dostali [[Erekcja|erekcji]] na samą myśl o czternastometrowym wagoniku oznaczonym jako pociąg pośpieszny. Nie chcąc być gorszy reszty mikoli-zaliczaków<ref>Pociąg to prawdopodobnie jedyne co zaliczą w całym swoim życiu</ref>, wybrałem się w tę ekscytującą, dziesięciogodzinną podróż nocnym TLK Karpaty z Warszawy do samego Zagórza.

Po bitych dwudziestu minutach spędzonych w kasie na tłumaczeniu kasjerce gdzie jest Zagórz i że jeżdżą tam pociągi, udało mi się zdobyć wymarzony bilet z miejscówką. Uradowany udałem się do pociągu i odnalazłem swój [[przedział]]. W środku siedziała jakaś laska zapatrzona w telefon i zakonnica z pokerową miną. Przynajmniej nie będą hałasować w nocy, spoko. Po paru minutach drzwi od przedziału otworzyły się ponownie, a naszym oczom ukazała się dwie lekko czerwone, raczej nieogolone i zdecydowanie zdziwione twarze podróżników. W powietrzu rozniosła się woń alkoholu. Jeden z nich wytrzeszczając oczy na zakonnicę krzyknął dyplomatycznie: ''Ooo kuuurwaaa! Nie no Krzychu ja z zakonnicą w przedziale siedzieć nie będę!''

Dwaj dzielni podróżnicy czym prędzej zatrzasnęli drzwi i udali się w swoją stronę. Zakonnicy podczas całego tego zajścia nie drgnął nawet jeden mięsień na twarzy.

Gdy gdzieś za [[Tomaszów Mazowiecki|Tomaszowem]] postanowiłem się przespać (było już po północy), okazało się to… niezbyt proste. Dwójka dzielnych podróżników zajęła miejsca w przedziale obok i rozpoczęła huczną imprezę z okazji… wyjazdu z poprzedniej stacji zapewne. Sądząc po odgłosach dobiegających zza cienkiej jak papier ściany, wódka lała się tam strumieniami, a wszystkiemu akompaniowały hity pokroju ''Hej, sokoły!'' śpiewane na trzy głosy przez podróżników i zachrypnięte radyjko. Niemniej jednak jakoś udało mi się zdrzemnąć.

Obudził mnie dźwięk otwieranych drzwi do przedziału, w których stał nie [[konduktor]], jak się można było spodziewać, a jeden z owych podróżników w czasie, przestrzeni i objętości spożytego alkoholu. Przewrócił oczami, złapał się mocniej framugi i zapytał: ''Jak się bawicie?'' Odpowiedziała mu cisza. ''Bo wi-icie, my tu z kolegą to my jedziemy ze specssjalnnej okazji, w góry, w Bieszczady, pociągiem!'' W tym momencie stało się jasne, że oni nie wysiądą w Krakowie, tak jak liczyłem. Dotrzymają towarzystwa znacznie dłużej. Osobnik pokręcił głową jakby się wahał czy może wyjawić taki sekret, po czym powiedział: ''A wiecie co mamy w torbie? He, he, he! Mamy tam model wwwagonu! Ale wam nie pokażę he, he, he!'' W tym momencie zjawił się towarzysz gadatliwego podróżnika i potoczyli się obaj z powrotem do swojego przedziału imprezowego.

Tak, alkomikole. Rzadka hybryda menela i miłośnika kolei, sztuk dwie, jechała wraz ze mną w Bieszczady. Bez większych przygód udało nam się dojechać do Jasła, gdzie czekała nas przesiadka do motoraka jadącego dalej w góry. W motoraku siedziało w sumie może z 20 osób, w tym maszynista i konduktor, który spał całą drogę jak zabity. Alkomikole też jechały dalej. Było już po siódmej rano, a oni nie wykazywali żadnych oznak zmęczenia, dalej wesoło gaworzyli i popijali tajemnicze płyny z plastikowych butelek. W pewnym momencie stwierdzili chyba, że najwyższy czas na przerwę na papierosa i udali się w tym celu do toalety na końcu wagonu. Okazało się jednak, że czescy inżynierowie nie przewidzieli miejsca na dwóch palaczy w toalecie, więc wyraźnie zniesmaczeni ciasnotą alkomikole rozpoczęły poszukiwania innej przestrzeni gdzie można zapalić. Padło na pierwsze z brzegu drzwi, prowadzące do drugiej kabiny maszynisty. Traf chciał, że były otwarte.

Jak tylko dwójka palaczy zorientowała się, gdzie się znalaźli, wpadli w euforię i zaczęli żywo dyskutować o elementach wyposażenia kabiny. Wszyscy pasażerowie patrzyli na to z zainteresowaniem. Niektórzy z przerażeniem. Konduktor spał. Nieśmiało dziabnąłem śpiącego konduktora palcem w ramię i powiedziałem: ''Yyy, panie konduktorze?'' Odpowiedziało mi chrapanie. Jakichś dwóch mikoli patrzących z przerażeniem jak jeden alkomikol pokazuje drugiemu jak wygląda i działa kran hamulca nie wytrzymali i wstali, by zaprosić zafascynowanych dziełami czechosłowackiej techniki pasażerów z powrotem do przestrzeni pasażerskiej. Nie było łatwo, ale ostatecznie pulpit maszynisty posłużył za popielniczkę, a alkomikole grzecznie wróciły na swoje miejsca i zasnęły. Mikole obfociły kabinę (no bo przecież jest okazja), zamknęli starannie drzwi od kabiny i odetchnęli z ulgą.

Alkomikole jechały do samego końca. Na stacju w Zagórzu, jak się już wytoczyli po schodkach na kawałek ziemi zarośnięty trawą zwany peronem jeden zawołał do drugiego: ''Krzychu, co teraz?'' Odrzekł mu tamten: ''Teeerazz! Idziemy na pekaes!'' Cóż za ulga, ja wracałem pociągiem.

{{Przypisy}}

[[Kategoria:Nonźródła – opowiadania]]