Edytujesz „NonNews:Koleją przez Saharę”

[[Plik:Marokko Wüste 01.JPG|thumb|250px|''A tutaj postawimy stację!'']]
'''4 czerwca 2010'''

'''W siedzibie warszawskiego, nowoczesnego konsorcjum transportowego „Ciężki dwukołowy wóz z budą, bez resorów, ciągniony przez osły, konie lub woły” przy ul., której do tej pory jeszcze nie wybudowano, powstał niezwykły pomysł. Grono inżynierskie opracowało projekt linii [[kolej|kolejowej]] przez [[Sahara|Saharę]] mający na celu skomunikować ze sobą wszystkie wierzchołki wydm oraz zapewniać swobodny przepływ ludów koczowniczych. Redakcja NonNews udała się w tym celu aż na Saharę, by porozmawiać o niezwykłej idei z będącymi na miejscu projektantami.'''

Na rozmowę stawili się cali nadzy do pasa inżynierowie, aby wprowadzić nas głębiej w tajniki pustynnej kolei żelaznej. Po całej masie modnych w tamtym rejonie dykteryjek na temat żywych lub nie mieszkańców pustyni zaczęli snuć wielką narrację planistyczną.

''Ludzie lubią gromadzić się na pustyni, bo tu jest dużo miejsca'' – zaczyna lekko podmęczonym głosem, tłumacząc to [[śmierć|śmiercią]] przed ostatnią godziną życia prof. inż. Aleksy von Austriacka Szafa. Musieliśmy mu jednak w tym momencie przerwać, gdyż z pewnych względów jego wypowiedź wydała nam się wysoce nielogiczna.

– ''Przecież na pustyni jest duszno i parno, w dodatku chmary dzikich zwierząt będą uprzykrzać życie wszystkim, którzy tu się jakimś cudem znajdą'' – odparliśmy.

''To nic, proszę się nie martwić'' – uspokaja nas dr inż. Maciej Gie zwany przez prof. von Austriacką Szafę „swoim [[gej|totumfackim]]”, czego ten kazał  nie rozgłaszać (redakcja NonNews potraktowała ze względu na temperaturę ciała profesora prośbę śmiertelnie poważnie). ''Wystarczy przesiać piasek, a wszystkie drapieżniki zostaną na sicie. Najciekawszą fazą tej operacji jest samo potrząsanie sitem'' – kontynuuje z wyraźnym błyskiem w oku – ''w rezultacie wszystkie [[lew|lwy]] mamy na przetaku.''

Po tej odpowiedzi nie chcieliśmy drążyć tematu i postanowiliśmy uderzyć w nieco inny deseń. ''Jak Pan, Panie Profesorze zamierza prowadzić pracę na tak trudnym terenie?'' – dopytywali członkowie naszej redakcji.

– ''Będę gestykulował lewą [[ręka|ręką]]'' – odpowiedział, przymocowując sobie z powrotem półdupki von Austriacka Szafa

– ''?!''

– ''Tak Panowie, dobrze powiedziałem. Lewą. Prawą mam zajętą.''

Potem projektanci zaczęli opowiadać o tym, jak tu przybyli. Jakież było nasze zdumienie, gdy okazało się, że na Saharę przywiozła ich warszawska linia autobusowa 175. Jeden z reporterów NonNews, który korzysta regularnie z tej linii spytał, jak to możliwe, że jeszcze się z Profesorem nie zetknął. ''Ponieważ nie zawsze jeżdżę tym samym 175.'' I wszystko było jasne.

Najszerzej były dyskutowane kwestie logistyczne. Szef pionu technicznego Wanda Copolskiniechciała: ''przyjęliśmy do pracy [[lekarz]]a wraz z asystentem. Ich obecność okaże się niezbędna, kiedy osiągniemy już pełną wydajność w zakresie wypadków przy pracy. Niestety trochę sprzętu mechanicznego i ludzkiego już postradaliśmy na skutek udanej zabawy załogi sunącego do nas z mola przez morze [[statek|statku]] w abordaż. Przyznaję, że naszą bolączką jest brak kontaktu z szefem konsorcjum na miejscu. Postanowił, że przybędzie dopiero po wybudowaniu kolei, do tego czasu ograniczając się jedynie do pobierania poborów i pozostawania na dotychczasowym stanowisku.''

Dyskusję logistyczną przerwał nam nagle świszczący nad naszymi głowami [[ptak]]. ''Ptaki chyba nie gryzą?'' – zapytaliśmy. ''Nie wiem'' – przerwał nam Profesor – ''to chyba nie jest taki sobie znowu zwykły ptak.'' ''A co to jest?'' – odparliśmy. ''Nie wiem, mówię, co świadczy o tym, że nie jest to zwykły ptak, bo na zwykłych ptakach to ja się znam. To może być sroka albo na przykład mewa, klus, dziewiczka pstra, chabrówka czy wystrychnięty dudek.''

Profesor wraz z doktorem oddalili się i wtedy pani Wanda zaczęła narzekać. ''Niestety, moi drodzy, na pustyni szerzy się [[Homoseksualizm|pederastia]]. Tak się akurat pechowo złożyło'' – zaczęła mówić łamiącym się głosem – ''że Gie jest totumfackim von Austriackiej Szafy, zaś obydwaj rywalizują o względy kreolskiego kucharza Moreau.'' ''A co na to Moreau?!'' – spytaliśmy zaciekawieni, choć wątek budowy kolei coraz bardziej się jakby oddalał – ''Wie Pan, Moreau to rasowa kurwa i ja kompletnie nie wiem, co mam sama zrobić z tymi trzema świntuchami. Mnie nikt nawet niby przypadkiem nie chce uszczypnąć'' – kończy smutna. ''Profesor wymierza Gie okrutne kary. Wczoraj kazał przepisać mu sanskrytem trzecią pieśń Gamaldorora, odwracając  każdą literę na lewą stronę wraz ze zmianą ortografii.'' Z wrażenia nad surowością kary [[mikrofon]] wpadł nam wprost w głąb wydmy, skąd musieliśmy go dwa miesiące wyciągać gomułkowskim [[dźwig szybowy|dźwigiem.]] 

Projekt ostatecznie nie powiódł się ze względu na uciążliwe warunki sanitarne w rozłożonych namiotach. Stalowe rurki podłączone do [[nos]]a mające w zamierzeniu odprowadzać do gleby chrapanie okazały się na tyle źle skonstruowane, iż budowniczowie byli nocą ustawicznie nachodzeni przez grupy ludów koczowniczych wyznających [[islam]] traktujący świnie jako zwierzęta nieczyste. W dodatku bezczelni Beduini domagali się, omijając literalnie spisane zakazy swojej religii, od robotników „[[wódka|słynnego polskiego soku z ziemniaka]]”. Proletariat zgromadzony na pustyni odmówił, i jak przyznaje prof. von Austriacka Szafa: – ''prace obecnie prowadzą się same.''

== Źródło ==
* Mnich Ortopompa „Implementacja kolei żelaznych na pustyni oraz innych terenach, gdzie nie można jej zbudować” [w:] ''Wykłady dla ludożerców'' – skrypt (wyczerpane), Paryż/Niamey 1960, s. 67-85.

{{NonNews data|4 czerwca 2010}}
[[Kategoria:NonNews 2010 – technika]]

{{medal miesiąca}}