Tekst źródłowy strony Opera

== Po co iść do opery ==
W operze najczęściej słucha się wycia, w którym na początku on śpiewa, że chce, potem ona śpiewa, że chce, potem razem śpiewają, że chcą, a potem śpiewają razem z chórem, że chcą. Wszystkiemu towarzyszy orkiestra. Wykonawcy są zatem szczęśliwi, o ile opera nie jest tragiczna, wtedy wyglądają na nieco zmęczonych i, delikatnie mówiąc, są wyrzygani z bytu. Na koniec dostają gromkie oklaski, gdyż szczęśliwi widzowie wiedzą, że już prawie wracają w domowe pielesze, by kontynuować sen. Wyjątek stanowią awangardowi śpiewacy, którzy zamiast owacji na stojąco dostają pomidorami i jabłkami po głowach. W wyjątkowo trudnych przypadkach musi interweniować [[Wilhelm Tell]] oraz jego magiczne pantalony i [[jabłko|jabłka]] oraz [[pomidor]]y nieszczęsnym szansonistom po prostu zestrzelić. Takie rzutkie zachowanie publiczności jest o tyle niewłaściwe, że i tak nikt śpiewaków nie słuchał, bo ich nie rozumiał. A nie rozumiał, gdyż to było zwykłe pieprzenie, opera jest gatunkiem intersubiektywnie trudno komunikowalnym.

Publiczność w międzyczasie podjada kanapki z kiełbasą wiejską, śpi, robi manicure, opróżnia kieszenie sąsiada (z kurzu), względnie myśli co napisać w raporcie, który trzeba przygotować dla szefa. Programu, czyli streszczenia treści opery i tak nie da się czytać, ponieważ jest [[zmierzch|ciemno]], a zresztą jak tu się skupić przy takiej głośnej [[muzyka|muzyce]]?