Edytujesz „Pesa Elf”

[[Plik:ED59 Warszawa Wschodnia (4).JPG|thumb|200px|[[Pesa Acatus|15WE]] - prototyp, który w oszałamiającej ilości jednej sztuki jest przodkiem wszystkich PESO-złomów]]

'''EN96/EN62/EN76''' (zwany też Elf od kryptonimu: '''E'''lectric '''L'''ow '''F'''loor<ref>Raczej: '''E'''lektryczna '''l'''ecąca '''f'''ujarka, z powodu powodu hałasu rozrządu przypominającego granie na fujarce</ref>) – seria pojazdów produkowana przez <del>hiszpańską</del> polską firmę [[Pesa|Pojazdy Szynowe PESA Bydgoszcz]] dla [[PKP|Poczekaj, Kiedyś Przyjedzie]] w przyprawiającej o strach ilości 77 sztuk. W planach mają powstać kolejne sztuki.

Jakby tego było mało koszty sprowadzania części zwiększają koszty naprawy oraz wydłużają je. Bezpośrednim protoplastą jest [[Pesa Acatus|ED59]] wyprodukowany w 2006 roku, który został skonstruowany właściwie tylko po to, by uzyskać certyfikat na produkcję seryjną Elfów. Podobno do skonstruowania tejże rodzinny pojazdów użyto aż 110 inżynierów, którzy zbytnio nie przyłożyli się do pracy<ref>Jakość jest tak wysoka, że pojazd za grube miliony przewidziany jest na tylko na 15 lat, co w gruncie rzeczy oznacza nawet niepewność pierwszej naprawy głównej</ref>. Przykładowo jakiś [[idiota|geniusz]] tak zamontował sprzęt i aparaturę w tym pojeździe, aby możliwie najbardziej utrudnić do niej dostęp i żeby szybciej się zużywała, np. wloty do wentylatorów silników trakcyjnych są na wysokości wózka, co powodują zaciąganie pyłu który pociąg wzniecił wjeżdżając w stacje, co za tym idzie stosunkowo szybkie zapychanie się filtrów i przegrzewanie silników trakcyjnych. W dodatku obok wentylatora jest możliwie blisko zamontowana puszka do zasilania zewnętrznego, co wydatnie utrudnia odkręcenie i przykręcanie obudowy wentylatora. Skrzynia z rezystorami hamowania elektrodynamicznego jest tak skonstruowana, że trzeba wymienić ją w całości, jakby nie można było wymienić tylko uszkodzonej sekcji rezystorów. Same rezystory łatwo przepalić, bowiem wystarczy na hamulcu MED nie wyluzować po zwolnieniu z prędkości rozkładowej do 50 km/h. Jakby tego było mało to kabina maszynisty nie jest oddzielona od szaf rozrządowych dodatkowymi drzwiami przez to maszynista jest narażony na [[Hałas|duży hałas]].

Siedzenia są wiecznie skrzypiące, grożące połamaniem. W dodatku są poskręcane śrubami na imbusy, które non stop się wykręcają. Są tak wygodne, że [[dupa|rzyć]] bolała już po 15 min (dwa razy lepszy czas niż w plastikowym [[EN57|kiblu]]). Zastosowane hiszpańskie falowniki tak hałasują, że głowa już boli po 10 min. A to wszystko jeszcze na postoju. Jak ruszy i uruchomią się wentylatory silników trakcyjnych to zaczyna się prawdziwa „podróż”. Dodatkową atrakcją dla pasażera są notoryczne spóźnienia, bowiem ten skład jest tak naszpikowany wysoko awaryjną elektroniką, że odmówienie dalszej jazdy przez niego to nie jest kwestia czy tylko kiedy. Komputer pokładowy jest tak skonstruowany, że można go zresetować dopiero w lokomotywowni lub przez 12-letniego hakera.

[[Kategoria:Elektryczne zespoły trakcyjne|Elf]]