Edytujesz „Słuch absolutny”

{{cytat|Mów ciszej! Ten koleś ma ponoć absolutny słuch...|Laik o '''słuchu absolutnym'''}}

{{t}} wrodzona wada genetyczna występująca z bliżej nieznanych przyczyn. I nie jest to wcale śmieszne, bo rzeczywiście trudno wyjaśnić, skąd to cholerstwo się wzięło.

Słuch absolutny bierze się z niezwykle silnie rozwiniętych włosków słuchowych, dzięki czemu trzydziestoletni „absolut” dorównuje szesnastolatkowi<ref>No chyba, że ten drugi to jakiś [[metalowcy|metal]], [[żeluś]] albo inny eksploator soob-wooferów.</ref> w dobrym słyszeniu. Sama umiejętność pozwala na dokładne określenie częstotliwości dźwięku za pomocą samej [[bełkot pseudonaukowy|percepcji sensorycznej]]<ref>Co oznacza, że pogawędka z takimi osobami na temat dźwięków przypomina rozmowę z kobietami o kolorach</ref>. Rozszerza także skalę słuchu. Może nie do poziomu nietoperza, ale jednak; tak dajmy od 12–22000Hz<ref>Dla porównania, skala słuchu normalnego człowieka mieści się w granicach 16–20000Hz</ref>.

== No, czyli, że co? ==
A tyle, że sprawa słuchu absolutnego dotyczy w sumie tylko muzyków. I to pod warunkiem, że ten stygmat zostanie odkryty wystarczająco wcześnie<ref>Jeszcze w okresie dzieciństwa. Bo później już to może zaniknąć. Smutne.</ref>. A nawet jeśli jakiś tam pan Kowalski ma absoluta, to jak może określać wysokość dźwięków, skoro nie zna nawet nut i nie potrafi zaśpiewać gamy C-dur solmizacją?

Na szkołę muzyczną liczącą pięciuset uczniów około czterech ma słuch absolutny, więc niewątpliwie nie są to częste przypadki. Dzieci ze słuchem absolutnym zgarniają szóstki z kształcenia słuchu, problemy już zaczynają się na rytmice, kiedy okazuje się, że wrodzone zdolności to jeszcze nie wszystko.

== Słuch absolutny a synestezja ==

Jako, że tacy słuchowcy tak szczegółowo rozróżniają dźwięki i akordy, często w ich głowach zaczynają się wykształcać poszczególne skojarzenia na ich temat. Czasami dochodzi nawet do powiązania poszczególnych tonów czy trójdźwięków z obrazami, kolorami, miesiącami, a nawet dniami tygodnia. Dziwne, nie? No właśnie.<br/>Na przykład Rimski lubił dury (za wyjątkiem tyfusu oczywiście) i nadał im barwy tak dziwaczne, że wykraczają nawet poza paletę RGB (ok. 17 mln kolorów). Skriabin natomiast, to był robot, nie synesteta, i nadał dźwiękom kolory jak leci, czyli wziął tęczę i automatycznie przydzielił wszystkie barwy po kolei.<br />Oczywiście fala dźwiękowa jest różna od fali elektromagnetycznej, więc ewentualne porównania mogą dotyczyć jedynie niektórych wielkości fizycznych.

Niekiedy słuch ten sprawia mnóstwo kłopotu, gdy przykładowo nie toleruje się jakiejś tonacji, a ona ciągle leci i leci w [[radio|radiu]] i to w galerii handlowej. Albo gdy ktoś się pyta, czemu właściwie nie lubi się jakiejś piosenki. A w [[chór]]ach to słuchowcy już w ogóle mają mordęgę – gdy wszyscy mimowolnie zaczynają zjeżdżać, a oni trwają przy właściwej opcji bądź kiedy każdy – rozśpiewując się bez kontroli prowadzącego – śpiewa w ogóle inaczej.<br/><br/>Trwają badania nad tworzeniem filtra, który wykrywałby tonacje w piosenkach i pozwalałby je zmieniać suwakiem. Do tej pory jednak nawet [[Audacity]] myli się z tym pierwszym, więc, póki co, słuchowcy muszą wszystko robić ręcznie. 

{{przypisy}}

[[kategoria:Genetyka]]
[[kategoria:Teoria i praktyka muzyki]]