Tekst źródłowy strony SU45

'''SU45'''(S - spalinowy, U - ponoć uniwersalny, 45 - kod oznaczający "łatwo wykolejający się łatwopalny produkt z silnikiem Fiata") - spalinówka kiedyś ciągająca co drugi pociąg na liniach bez drutów. Większością z nich już się golimy.

==Historia==

[[Plik:SU45.jpg|SU45|thumb|right]]
Spalinówka owa powstała jako SP45 w Zakładach Hipcia Cegielskiego w [[Poznań|mieście z koziołkami]]. Planowano wsadzić polski silnik stanowiący rozwojową wersję motoru od [[SM42|SMroda]], ale ostatecznie wsadzono przerobioną na 8 cylindrów jednostkę napędową od Fiata 126p, produkowaną na licencji włoskiej (tak dla szpanu). Do ogrzewania składu przeznaczony był <del>kocioł parowy</del> szybkowar.

Pierwsze wozy były dalekie od ideału. Przy prędkości 1 km/h paliwo zaczynało wyciekać, a cały wóz wypadał z najlepiej zrobionych rozjazdów. Zdecydowano się więc <del>zaimportować</del> kupić na bazarze gumowe węże paliwowe i wóz w końcu ruszył z miejsca nie zapalając się już na starcie.

W latach 90-tych zdecydowano się zastąpić szybkowar gigantyczną farelką produkowaną we Wrocławiu (egzemplarzami, którym nie zdążono tego zrobić, w tamtym czasie zaczęli się golić nasi dziadkowie i ojcowie, a nawet babcie). Wtedy całą serię przemianowano na SU45. Jednak farelka (inaczej niż w SU42, podpięta pod silnik główny) ciągnęła tak dużo prądu, że pociąg do celu przyjeżdżał następnego dnia. Dlatego też dzisiaj zostało tylko kilka sztuk tego cudu techniki.

==ST45==

[[PKP Cargo|Kargule]], aby nie dopuścić łapczywych złomiarzy do swoich fiatów, zamówili w Bydgoszczy modernizację polegającą na wyrzuceniu starych wiader z oświetlenia i pozbycia się farelki. Całość nazwano ST45. Ponoć daje sobie radę z towarowcami. 

==Podobne==

[[Plik:SU46.jpg|SU46|thumb|right]]
* {{t|SU46}} następna z serii poznańskich spalinówek z włoskimi motorami. Jednak ta, aby poradzić sobie z wrocławską farelką, dostała przerobiony silnik Fiata 125p. Wyszło 56 egzemplarzy seryjnych, w późniejszym czasie mimo przekwalifikowania się HCP na elektrowozy zbudowano jeszcze dwie. Obecnie pieczę nad wszystkimi jeżdżącymi egzemplarzami sprawują Kargule, przez co większość farelek jest niesprawna.

[[Plik:SP47.jpg|Tak kończą lokomotywy, które spróbują zagrozić jedynie słusznym radzieckim spalinówkom|thumb|right]]
* {{t|SP47}} to miał być hit fabryki z Poznania. Silnik Fiata 125p przerobiono jeszcze lepiej niż w SU46, dokładając cztery gary. Trzeba było jednak wydłużyć sprzęt o ponad metr. Oczywiście ogrzewanie szło z wielkiej farelki. Planowano rozwijanie prędkości 140 km/h, ale Polacy dysponowali tylko drewnianymi klockami hamulcowymi, które nie zatrzymałyby takiego kolosa na stacji, tylko gdzieś w szczerym polu 4 km za peronami.

W pierwszym prototypie (który umknął uwadze [[ZSRR|Wielkiego Brata ze Wschodu]]) było dużo rozwiązań, które na Zgniłym Zachodzie były normą. Lokomotywa na testach okazała się być znacznie lepsza od [[ST44]]. To już jednak nie umknęło uwadze Wielkiego Brata, który posłał do Warszawy notkę, że jeżeli produkcja wozu zagrażającego dominującej na PKP pozycji ciężkiego pojazdu z Ługańska  nie zostanie powstrzymana, to zostanie nam zakręcony kurek z gazem. Krnąbrni poznaniacy się tym nie przejęli i zaczęli budować, a nawet skończyli drugi prototyp. Wówczas władze Warszawy, w obawie o bezpieczeństwo energetyczne, postanowili pozostawić produkcję pojazdów spalinowych wiernej Wielkiemu Bratu Fabryki im. Feliksa Dzierżyńskiego "Fablok" w Chrzanowie, a niesubordynowanym poznaniakom wcisnąć produkowanie elektrowozów. Obie SP47 ukręciły sobie wały napędowe, "dwójką" już się golimy, a "jedynka" sterczy w Kościerzynie.