Edytujesz „Surrealizm”

[[Plik:Grand opening of the first Dada exhibition, Berlin, 5 June 1920.jpg|thumb|250px|Pierwsza wystawa dadaistów – od tego zaczęło się na dobre]]
'''Surrealizm''' (także '''nadrealizm''') – kierunek w sztuce, który wedle jego fundatora miał rozwiązać ''wszystkie życiowe problemy''. Trzeba było tylko kierować się intuicją, poddawać [[halucynacje|halucynacjom]] lub – tak jak w przypadku – [[Salvador Dalí|‎Salvadore Dalego]] nanosić spermę na płótno, co robi przecież [[Normalny człowiek|każdy z nas]] w dzień roboczy. 

== Historia idei ==
[[Plik:Ziemniaki surrealistycznie.jpg|thumb|200px|Współczesna sztuka surrealistyczna]]
Prekursor surrealizmu – Andre Breton – pisał swoje tezy o uwolnieniu [[człowiek]]a od moralności i umysłu w całkowitym oderwaniu od logiki co nie do końca jest prawdą. Jedno z jego sformułowań dotyczące asocjacji jest aksjomatem [[logika|logiki]] formalnej. Jest to pierwsze prawo do [[absurd]]u.

Ten konceptualny burdel różnie odczytywano. Jedni nosili binokle, ponieważ zepsuł im się wzrok na skutek bezowocnych bojów z [[masturbacja|onanizmem]] i częstego obcowania z księżmi, pederastami, oficerami, członkami rady parafialnej, czytelnikami „Echo de Paris” i innymi porządnymi Francuzami. Inni wysyłali paczki do [[papież]]a ze swoimi zzieleniałymi ogarkami, zaś jeden z czołowych surrealistów Jean Capuenne przeżył kiepskie pół godziny z zawałem.

Żądano demilitaryzacji państwa, tak jakby kiedykolwiek francuski żołnierz brał udział w czynnej walce. Domagano się także wypuszczenia więźniów z zakładów karnych, z tym że surrealiści mieli problem, bo [[Napoleon Bonaparte|dość znany więzień]] Francuz-uciekinier trafił im się w dziejach. Cesarzy więc postanowiono nie wypuszczać.

== Środki przekazu == 
[[Plik:Drzwi do wolności.jpg|thumb|200px|„Drzwi do wolności”. Zapewne w szklanych domach]]
W 1924 r. surrealiści założyli periodyczny nieregularnik „Biuro poszukiwań surrealistycznych”. Było to osobliwe przedsięwzięcie, ponieważ o tym, iż było surrealistyczne zdecydował fakt braku zarówno biura, jak i poszukiwań. Współpraca została jednak zinstytucjonalizowana.

Breton, drugi inspirator surrealizmu Luis Aragon gardzili wartościami mieszczańskimi i swoje spotkania urządzali we francuskich restauracjach, przekształcając się stopniowo w [[kawa|kawiarnianych]] inteligentów w cieście. Rzadko podróżowali, a jeżeli ktoś chciał z nimi podjąć konwersację przybierała ona całkowicie wynaturzone formy. Załóżmy taką:

– ''Dzień dobry, ja… ja, no ja jestem [[artysta|młodym malarzem]], o struchlałe wartości!''<br>
– ''Ha, no więc to tak, rożku fizykalny! Po to od trzech godzin trzyma się [[pociąg|lokomotywę]] pod parą, doczepiono 8 wagonów, żeby wieźć młodego człowieka w pańskim wieku, zdrowego jak byk, który równie może się przejść. Pan myśli, że po to się kopało tunele, wysadzało [[dynamit]]em skały, a Gwadelupa dostarczyła setki kilometrów szyn w pogodę i niepogodę czy [[wiatr]] czy zakopcony knotek, nie licząc już prób sabotażu wagonu. I to wszystko, uważa pan…';<br>
– ''Jasne, tylko z ciekawości wsiadłem, rzucić okiem, tak, tu właśnie muszę wysiąść. Dziękuję.''

Surrealiści rzecz jasna tworzyli, trzy podstawowe formy środków przekazu to:

*Kolaż, frotaż – czyli pocieranie ołówkiem kartki położonej na tkaninę lub [[drewno]], na której odciskała się faktura. Odbiór tkanina i drewna odbywał się z reguły bez pośrednictwa wyobraźni;
*Fumaż – czyli zadymianie, przypalanie oraz rozdmuchiwanie płynnej farby na podłożu. Dali stosujący tę technikę na setkach płócien musiał w końcu wyprowadzić się z domu, w którym gromadził płótna. Groziło mu zawalenie;
*Dekalkomania – odbijanie przypadkowych [[plam]]. W cenie byli abnegaci.

== Surrealizm w malarstwie == 

Malarze surrealistyczni stanowili zwartą i dobrze rozumiejącą się grupę. Tworzyli ją Salvie Dali, Rene Magritte, Joan Miro, Max Ernst czy rzeźbiarz Max Arp (dołączył do malarzy, po tym jak jego zaprzyjaźniony kolega przesadził w wyniku nierozważnego skoku doznał zaledwie jednego złamania, ale za to jakiego! Rdzeń, kręgowy, o kaczko, św. Wojciecha!)

== Poszczególni przedstawiciele ==

=== Rene Magritte ===

Z pochodzenia Walon, z zamiłowania [[Alkoholik|pijak]]. Stojąc... no, może częściej w życiu siedząc  niż stojąc, koncentrował się na przywoływaniu krajobrazów i detalów. Gdy jego obraz „Drzwi do [[wolność|wolności]]” skradziono z madryckiego Museum Thyssen-Bornemius krajobraz odwołano, zaś samym detalem, jak się wydaje, była kradzież.
[[Plik:żyrafa_2głowy.png|200px|thumb|Pakiet ekstra plus ''Rozkosz piromana 2'']]
=== Max Ernst ===
Jak sam powiedział o jednym ze swoich dzieł ''Loplop prezentuje kwiat lub antropomorficzna postać z muszlowym kwiatem''. Potem nadał mu taki tytuł. [[Szachy|Szachista]], jakkolwiek jego figury szachowe przypominają bardziej wypas krów w [[piekło|piekle]] niż standardowe figury.

=== Salvador Dali ===
Schizofrenik, pisarz, trochę malarz. By zrozumieć jego obrazy, należy wdać się w intuicyjny pojedynek z twórcą. Chciał zostać Dalim i został nim. Kochał gołębię i nigdy nie chciał, żeby się udusiły.

=== Joan Miro ===
Początkowo motywem przewodnim jego obrazy był kataloński wieśniak klaszczący
uszami, ale w końcu na szczęście wybito mu to z głowy. „Kolaż” z 1928 r. to najprawdopodobniej najtańsze dzieło w [[historia|historii]]. Do jego powstania w czasie śniadania Miro powyrywał kawałki tapety, obrusa, [[dywan]]u i kwiatka. W każdym razie w planach była figura tancerki i dalsze wynajmowanie mieszkania.

== Surrealizm w literaturze ==
Wyobraź sobie pewien motyw. Poznajesz bardzo atrakcyjną [[kobieta|dziewczynę]], to już kolejne spotkanie, kusi cię, by spytać o jej umiejętności kulinarne, bo to ważne dla każdego [[mężczyzna|mężczyzny]]. Z jej strony pada odpowiedź:''tak, mam w tym zakresie wysokie umiejętności.'' Jest wręcz cudownie do momentu gdy dopowiada:''mimo że nadwątliły się w czasie w czasie 10-letniego pobytu w więzieniu''. Cisza i... dalej się z nią spotykasz. Mniej więcej na tym polega surrealizm w literaturze.
[[Plik:Topor.jpg|thumb|280x|A na tym wszystko się kończy]]
Poprzekręcane słowo pisane pojawiło się nieco wcześniej niż prace malarskie. Do najwybitniejszych przedstawicieli surrealizmu niewątpliwie należą Francuzi Boris Vian i Roland Topor. Ten drugi osiągnął szczyt w cyklu „Cztery [[róża|róże]] dla Lucienne” opowiadaniem o [[Jezus Chrystus|Chrystusie]] stąpającym po morzu i zapraszającym apostołów, by dołączyli do niego. Niestety Jezus poślizgnął się, a jego czaszka uderzyła z całej siły z pianę morskiej fali. Powieszono Barabasza.

Tematyka i konstrukcja takich [[książka|książek]] jest przebogata i kretyńska, w książkach zawarte są głupoty, od których włos staje dęba, a szpiki trzęsą się w [[nos]]ie. Ludzie umierają z powodu głupoty partnera, ponieważ robi błędy ortograficzne w listach miłosnych, desperackie przegryzanie witaminy C, całki liczone na [[dupa|pupach]] oraz wiele innych debilizmów, na które zdecydujecie się po przeczytaniu tego artykułu, wywalając rodzinę na schadzkę.

Surrealizm zaistniał w humorze grupy [[Monty Python]], ale nikt jak do tej pory nie przebił Cleese'a i na pewno nie był to Misiek Koterski.

Dziś literatura surrealistyczna jest w odwrocie. Wtrącane są jedyne wątki o surrealistycznym charakterze, całościowe humoreski o tym charakterze nie powstają. Istnieją niemniej spektakularne i udane zamachy na [[grafoman]]ię, w czym przoduje [[Dorota Masłowska]]. Surrealizm przypisuję się także Harukiemu Murakamiemu, lat nie wiadomo ile (51).

[[Kategoria:Kierunki w sztuce]]
[[Kategoria:Malarstwo]]
[[Kategoria:Gatunki literackie]]