Tai chi
Tai chi (chin. dosł. tajski chińczyk) – starożytna chińska sztuka walki, stworzona przez dwóch byłych mnichów. Legenda głosi, że zostali oni wyrzuceni z klasztoru Shaolin z powodu zbyt wolnego przyswajania kolejnych technik.
Cechy tai chi[edytuj • edytuj kod]
Najważniejsze w tai chi jest to, aby wykonywać wszystkie ruchy na tyle wolno, żeby twój przeciwnik zawsze zdążył przywalić ci wcześniej. Głównym celem tai chi, jest by wykonywać ruchy w sposób zdrowy i niezagrażający własnemu życiu. Dlatego wszystkie ruchy wykonuje się wolno, aby przypadkiem nie nadwyrężyć ani jednego mięśnia, ani nie uszkodzić żadnych ścięgien. Skuteczność ruchu jest tym większa, im dłużej przeciwnik ćwiczy tai chi.
Pierwsze zawody w tai chi[edytuj • edytuj kod]
Pierwsze zawody w tai chi rozpoczęły się 7 lipca 1923 roku i trwają do tej pory. Zawodnicy mogą się zmagać w dwóch kategoriach: układ oraz walka. Standardowy czas trwania rundy wynosi 15 lat.
Polskie tai chi[edytuj • edytuj kod]
Jako kraj rozwinięty, Polacy przyjęli tai-chi i udoskonalili je o formy pochodzenia polskiego. W ten sposób do takich technik jak Zwinna małpa czy Szybki wąż dołączyły Wściekły niedźwiedź, Szybujący orzeł oraz Pstrokata biedronka. Zawodnicy z Polski są również uważani na całym świecie za przodowników stylu pijanego mistrza, a to głównie dzięki wymyślnym figurom, o które wzbogacono bazowy styl.
