Edytujesz „Zygmunt Krasiński”

{{sur|polskiego poety|imię|Zygmunt}}
{{t|Zygmunt Krasiński|herbu [[Ślepowron (herb_szlachecki)|Ślepowron]], urodził się [[19 lutego]] [[1812]] w [[Paryż]]u, zmarł [[23 lutego]] [[1859]] tamże}}[[Polacy|polski]] [[poeta]] i [[kochanek]], zwłaszcza [[Delfina Potocka|Delfiny Potockiej]]. Przez część [[polonista|polonistów]] uważany za jednego z [[Trzej dyżurni polscy wieszczowie|trzech polskich wieszczów]], przez drugą część uważany za jednego z czterech wieszczów polskich<ref>Trzecia część nie uznaje w Krasińskim wieszcza, a czwarta część ma to w {{cenzura}}.</ref>.

==Życiorys==
===Dzieciństwo===
Od samego początku miał problemy z rodzicami, a zwłaszcza z ojcami. Na przykład: jego [[ojciec chrzestny (opiekun)|ojcem chrzestnym]] był [[Napoleon Bonaparte|Napoleon I Bonaparte]]. Matka nieznana. 

Natomiast wielki wpływ na jego osobowość wywarł ojciec rodzony. Jak wspominał po latach pisząc do [[Józef Bohdan Zaleski|Bohdana Zaleskiego]]:

„''Kiedy byłem, kiedy byłem małym chłopcem, hej! Wziął mnie ojciec, wziął mnie ojciec i tak do mnie rzekł: Najważniejsze co się czuje, słuchaj zawsze głosu ojca swego, hej!''”<ref>List do Bohdana Zaleskiego, Neapol, 31 września 1860 r.</ref>

oraz, kilka linijek dalej:

„''Kiedy byłem, kiedy byłem dużym chłopcem, hej! Wziął mnie ojciec, wziął mnie ojciec i tak do mnie rzekł: Głosem ojca wciąż się kieruj – tylko forsa ważna w życiu jest''”<ref>Tamże, s. 234<sup>3</sup></ref>.

Kontaminując obie rady doszedł do wniosku, że najlepiej będzie gdy zakocha się nieszczęśliwie i zostanie poetą [[romantyzm|romantycznym]]. Była to pierwsza i jedyna samodzielna decyzja w jego [[życie|życiu]].

===Młodość===
Jak każdy prawdziwy romantyk nie mógł sobie znaleźć miejsca w życiu. Gdy koledzy ze [[szkoła|szkoły]] szli do [[Powstanie Listopadowe|Powstania Listopadowego]], on szedł do [[Toaleta|kibla]], gdy koledzy walczyli pod [[Bitwa pod Stoczkiem|Stoczkiem]], on walczył pod [[pierzyna|pierzyną]]. Gdy jego koledzy szli na [[Syberia|Sybir]], on szedł na [[piwo|beer]]. To spowodowało trwały uraz w jego psychice, z czego zresztą, ze wszelkimi szczegółami i najdrobniejszymi niuansami spowiadał się każdemu kogo spotkał – czy kto tego chciał czy nie.

===Podróże===
Po upadku powstania zaczął szukać sobie miejsca w szerszym świecie, a nie tylko w naszym grajdołku. Zjechał całą [[Europa|Europę]], ale nigdzie nie zatrzymał się na dłużej. Potem wrócił do [[państwo|kraju]], ale również tu nie znalazł tego miejsca. Jak pisał w liście do [[August Cieszkowski|Augusta Cieszkowskiego]]:

„''Złociutki! Szukam i szukam tego swojego miejsca i nie mogę znaleźć. Byłem w [[Szwajcaria|Szwajcarii]], [[Francja|Francji]], [[Włochy|Włoszech]] i nawet w Koziej Wólce, ale nigdzie, powiadam Ci – nigdzie! – nie znalazłem tej cholernej [[tablica szkolna|tabliczki]] z napisem: <code>To miejsce należy do Zygmunta Krasińskiego</code>. Nawet nie wiesz jak bardzo jestem załamany. Normalnie zgięło mnie w pół i nie mogę się wyprostować!...''”<ref>List do Augusta Cieszkowskiego, Kozia Wólka, 30 lutego 1861 r.</ref>.

==Romanse Krasińskiego==
Krasiński, w przeciwieństwie do innych polskich poetów tego okresu, był zamożnym człowiekiem. Był kimś takim jak, nie przymierzając – [[Ryszard Krauze]]. Mógł sobie pozwolić na kochanki i nałożnice, ale wolał „wieczną i niezniszczalną miłość po grób”. Najpierw obiecywał ją kuzynce – Amelii Załuskiej, a potem kolejno:
* Joannie Bobrowej,
* Delfinie Potockiej,
* Elizie Branickiej,
* [[Pola Negri|Apolonii Chałupiec]],
* Stanisławie Ryster,
* i komu tam jeszcze?
* kogoś pominąłem?

A i tak ożenił się z Branicką, bo była bogata.

==Twórczość==
Za [[granica|granicą]] zaczął dużo pisać. Na przykład: <code>''Love Delfina''</code> na murze delfinarium w [[Rzym]]ie.

Ponadto napisał dwa [[dramat]]y: „[[Nie-boska komedia|Nie-boską komedię]]” i „[[Irydion]]a”, [[poemat]] „Przedświt” i wiekopomne „Psalmy przyszłości”, o których zapomnieli już jego współcześni.

Również kilka [[hektar]]ów [[las]]u poszło w cholerę, bo namiętnie oddawał się pisaniu [[list]]ów do swojej ukochanej Delfiny, pełnych ''[[Łzy|łez]]'', ''czucia'', ''tęsknot'' i temu podobnych dyrdymał. Mało tego – kolejne hektary poszły na przemiał, gdyż jakiś [[cymbał]] [[rak|raczył]] je wydać.

==Śmierć poety==
Krasiński zmarł całkiem zwyczajnie, w Paryżu. Pochowano go w [[Opinogóra|Opinogórze]], a potem założono tam Muzeum Romantyzmu, wychodząc z założenia, że i tak cały ten Krasiński wygląda jak jedno wielkie muzeum, więc będzie to najlepsze miejsce na tego typu placówkę.

{{Przypisy}}

[[Kategoria:Polscy poeci|Krasiński, Zygmunt]]