Albinizm

Szablon:Paszkwil – Fajny naszyjnik, gdzie kupiłeś?
– To z wątroby mojego sąsiada, też chcesz taki?

Rozmowa białych inaczej o albinizmie

Szablon:Tchoroba objawiająca się głównie brakiem rączek i nóżek, a czasem śledzion, czy pęcherzy moczowych. Albinosi stanowią pożądany przez wielu ludzi surowiec, począwszy od projektantów mody, przez jubilerów, a skończywszy na sprzedawczyniach na stoisku mięsnym w Biedronce. Jeśli do tej pory myślałeś, że kupujesz tylko zmielone świńskie gałki oczne z dodatkiem benzoesanu sodu i glutaminianem monosodowym – właśnie nadszedł dzień, który zmienił twoje życie.

Geneza

Jak głoszą wszyscy kapłani wysłani z misją nauczania do kanibalistycznego plemienia Uga-Buga zamieszkującego malownicze zadupie w Rwandzie, czy innym Bantu, czarnych stworzył Czarnobóg z Czarnobyla. podczas jednej ze swoich wędrówek przez pustkowie pośród różowych much tse-tse i rozważających na temat fal elektromagnetycznych euglen zielonych. Te ostatnie szybko przekonały się, że nie ma nic gorszego niż wkurwiony, ubrany w kurtkę z ćwiekami po dziadku bóg o mentalności trzynastoletniego gangstera. Przeprowadził więc serię lobotomii z użyciem jedynie zardzewiałego pręta i zupki w proszki.

Tak się chłopak rozpędził, że prawie sam się okaleczył, ale na szczęście dla świata poprzestał jedynie na kastracji. Z powodu braku perspektyw i wyginięcia pierwotniaków-naukowców do uciszania, postanowił otworzyć pierwszą na świecie fabrykę czekolady z bananami. Sterroryzowawszy starego sprzedawcę w osiedlowym sklepiku sposobem „na narodowca”, Czarnobóg doszczętnie splądrował półki i udał się do opuszczonego budynku, gdzie gimnazjaliści palili papierosy. Oburzony zachowaniem gówniarzy, grzecznie pouczył ich o szkodliwym wpływie nikotyny na zdrowie i kazał wypierdalać. Biznes zaczął się kręcić, ale okazało się, że banany były GMO i spowodowały pociemnienie skóry.

Na odsiecz przybył Białobóg dosiadający różowego jednorożca rodem z My Little Pony. Przeląkł się dzieła dalekiego krewnego, a z racji bycia człowiekiem o poziomie umysłowym typowego starca z opek fantasu zaczął produkować doustne leki przy pomocy ekstraktu ze zwłok skarabeusza, okazjonalnie rzucając mądrościami życiowymi godnymi rasowej aŁtoreczki. Wybielałby tak wszystkich niczym pewien słynny piosenkarz, gdyby nie poirytowany Świętowit, który wysłał Białoboga na obóz resocjalizacyjny u Świadków Jehowy. Nieszczęśnik rozmawiał z nimi o Bogu do końca swych żałosnych dni, a Czarnobóg wrócił do chałupy. W następnych pokoleniach oczywiście uzależnienie rodzicieli od środków psychoaktywnych pośród albinosów dało o sobie znać wywierając zgubny wpływ na przysadkę mózgową, ale to w sumie nieważne.

Ale skąd to białe kurewstwo wzięło się na cywilizowanych kontynentów? Odpowiedź jest prosta niczym linia narysowana od ręki przez ucznia podstawówki – wraz ze standardowym napływem talibów z Afganistanu i uchodźców z Syrii przybyli do nas albinosi, a że nastała epoka wolnej miłości, na świecie panował kryzys i nie zakupiono środków do masowej sterylizacji, rozmnażali się.

Przebieg

Na początku jest ciemność, albowiem żadna istota o czystym sercu nie wykonuje tychże haniebnych czynności przy włączonym świetle. W tej bezkresnej, depresyjnej czerni wściekłe geny atakują się nawzajem, zacieśniając wokół siebie miłosne więzy i wykonując tańce godowe charakterystyczne dla langusty pospolitej. Później jest gorzej – szalone nici DNA rozpoczynają przepisywanie informacji, jednak są rozkojarzone przez czynnik Białoboga, co powoduje u nich myślenie o pokoju na świecie. Jak wiadomo, słowiański bóg jest dalekim przodkiem Amerykanów, więc jego gen zawsze, ale to zawsze, wygrywa.

Następna faza zaczyna się, gdy w małej murzyńskiej wiosce na końcu świata na świat przychodzi białe dziecko, a poród jest odbierany przez miejscową szamankę, która zaczyna wykrzykiwać dziwne słowa po starokambodżańsku. Niestety stadium to przeżywa niewiele chorych z powodu wrodzonego zamiłowania do zbawiania świata. Wszechobecną radość z okazji narodzin nowego członka rodziny mąci pewien fakt – dziecko jest czarne białe. W dodatku znany znachor z plemienia Aba-Batata orzeka, że nie przeżyje nocy i trzeba przeprowadzić gruntowną operację. Zazwyczaj już po dziewięciu miesiącach cierpień u osoby dotkniętej albinizmem występuje proces tracenia kończyn. Czasem potrzeba mniej czasu, ale niestety pośród mieszkańców sielskiej wioski nie ma ginekologa ze sprzętem. Po fakcie matka dziecka, wobec której zachodzi podejrzenie zarażenia, zostaje wysterylizowana przy pomocy odłamka szkła. Czasem ucieka z dzieckiem, które po drodze gubi gałki oczne, a przez dziurę w czaszce wylatują mu kawałki mózg, ale zdarza się to niebywale rzadko.

Jeśli chory dożywa wieku, w którym zaczyna mówić, często wyrusza na wielbłądzie, by poszukiwać szczęścia pośród piasków Sahary. Tam też dopada go przeznaczenie i galopując, tworzy szlaczek z odpadających części ciała lub zostaje zwęglony przez dobroczynny wpływ słońca. Innymi słowy życie albinosów jest dość nudne, chyba że mieszkasz w Pakistanie, tam możesz legalnie dołączyć do armii dżihadystów.

Leczenie

Najpowszechniejszym sposobem zatwierdzonym przez zgromadzenie najważniejszych ogólnoświatowych specjalistów leczenia albinizmu jest odcinanie co pewien czas poszczególnych części ciała. Poleca się tę metodę zwłaszcza z powodu możliwości wykorzystywania cennego surowca, na przykład jako zamiennika ropy naftowej, co do perfekcji opanowali afrykańscy naukowcy. Zamiast kupować samochód i zanieczyszczać środowisko, możecie wymienić kość albinosa na wielbłąda i na przykład wędrować nim pośród mrozów Syberii. Zaklęty przez szamana, nie zdechnie po dwóch godzinach drogi, co najwyżej po trzech.

Oprócz wyżej wymienionych sposobów istnieją też inne metody rekomendowane przez personel dowolnego polskiego szpitala. Pominąwszy te nieciekawe, jak na przykład smarowania ciała maścią o zapachu świeżych końskich szczyn, czy farbowanie włosów na kruczoczarny lub szafirowoniebieski, nasi eksperci ułożyli specjalny ranking, by opchnąć go jakiemuś magazynowi, jednak żaden nie palił się do opublikowania. A zatem w ramach edukacji młodych pokoleń przedstawiamy ją poniżej:

• Szablon:Tsposób rozpropagowany przez nasze babcie i dziadków. Dość łatwy w stosowaniu – wymaga jedynie kilku kawałków drewna, paczki zapałek i obecności kapłana dowolnej religii, najlepiej katolickiej, ale jeśli nie posiadamy księdza na zbyciu, może być to wyznawca Wisznu lub zagorzały muzułmanin. Choć tego ostatniego na wszelki wypadek polecamy poszczuć świńskim ozorem. Metoda ta należy do nieekonomicznych z powodu niemożności późniejszego wykorzystywania surowców.
• Szablon:Tszczególnie zachwalany przez szacownych Kambodżan, niektórych Amerykanów i co bogatszych Polaków. Dzięki kontaktowi skóry z tym cudownym środkiem staje się ona soczysta i chrupiąca czerwona. Jest to efekt uboczny wykonanej kuracji, ale cera wyraźnie ciemnieje, a białe z natury zazwyczaj wypadają albo zostają spalone. Po wyleczeniu trzeba nosić usztywniany kombinezon i nie pokazywać się za często w miejscach publicznych. Niemniej jednak – jak to by przeciętny student skwitował – ważne, że działa.
• Szablon:Tgorączkę najlepiej leczy się pyralginą i leżeniem opatulonym kołdrą niczym egipska mumia, która uniknęła czujnego oka miejscowego Kuby Rozpruwacza i zachowała narządy wewnętrzne, a przynajmniej ich większość. Jednak niezależni naukowcy-ekolodzy dowiedli, że równie dobrze można przebiec dziesięć kilometrów podczas trzydziestostopniowego upału w pełnym słońcu i tym samym magicznie ozdrowieć. W razie braku kondycji stosuje się rozpowszechnioną wśród sportowców taktykę sznurówy: schylić się i zacząć wiązać buty tak jak mama uczyła, a w międzyczasie modlić się o cud. Jeśli wszystko pójdzie jak po maśle wyciągniętym prosto z chłodni w supermarkecie – dalszy rozwój choroby nie następuje. Czasem jedynie występują pęcherze, które pękają i zostawiają ładne blizny lub powodują występowanie dziwnego „cosiu” na skórze, ale kogo to obchodzi.
• Szablon:Tkrioterapia plasuje się w czołówce zabiegów medycyny estetycznej, tuż za wszczepianiem silikonów i powiększaniem przyrodzenia. Często wykorzystywana w bezsensownych celach, jak na przykład przebywanie w komorach w celach zdrowotnych lub usuwanie brodawek czyniących ludzi wyjątkowymi i charakternymi, co doskonale wie większość kobiet po czterdziestym piątym roku życia. Lecz do tej pory żaden rewolucyjny specjalista nie wpadł na pomysł, by trzymać tam ofiary pacjentów nieco dłużej niż trzy minuty i usunąć te kretyńskie przepisy nakazujące nakładać na uszy jakieś czapki. Dzięki temu postępowi moglibyśmy wyleczyć świat z Downa, AIDS, czy homoseksualizmu. Komory kriogeniczne mają niezwykle dobroczynny wpływ na albinosów – sprawiają, że ich skóra staje się zdrowo rumiana, a czasem nawet ciemnoczerwona.

W celu zobaczenia dalszej części listy, prosimy wykupić pełną wersję, dokonując wpłaty na oficjalne konto bankowe Nonsensopedii. Niestety my też musimy z czegoś żyć, drodzy czytelnicy. A jako że nie jesteśmy bandą złodziei i szubrawców, często nie mamy czym posmarować chleba i ledwo wiążemy koniec z końcem. Funkcjonowanie w tym kraju jest niebywale smutne, tak...

Kultura albinosów

Jak łatwo zauważyć, historia albinosów jest dłuższa niż włosy wszystkich metalowców świata, a co najmniej trzech czwartych ich populacji. Kulturę natomiast mają bogatszą niż znane i lubiane w Polsce złoża kamnieniów, włącznie z tymi nazębnymi i tymi na szaniec. Zanim przejdziemy do omawiania wybranych aspektów o skomplikowaniu węzła gordyjskiego, proponujemy zaparzyć sobie kawy, usiąść wygodnie w fotelu, wyłączyć co bardziej skomplikowane procesy życiowe i mieć nadzieję, że nie wyświetli się niebieski ekran śmierci.

Religia

Bolek i Lolek, Romeo i Julia, trzy części stonogi – oto przykłady nierozerwalnych par, gdzie ludzi odciągnąć od siebie można jedynie za pomocą ołowianej kuli lub zaaplikowaniem im stali dożylnie, ewentualnie domięśniowo. Zawsze można też przeprowadzić MKULTRA, ale delikwent zaczyna wierzgać, krzyczeć, budzić sąsiadkę za ścianą i taka robota... Podobnie jest z albinizmem i religią – choćby przeciągać kapłanów Białoboga pod kilem dwunastokrotnie, i tak przyjdą następni chętni do przeprowadzania dialogu. W wielkim świecie krąży teoria, że tak naprawdę są klonowani w jednym z podziemnych laboratorii.

Mimo zmuszania do edukacji, wiele albinosów wciąż wierzy w herezje wygłaszane przez księdza z okolicznej parafii. Jednak nieważne, czy wyznają buddyzm, czy Niewidzialnego Różowego Jednorożca – w zbiorowej pamięci genetycznej mają zapisany rozkaz, by dokończyć dzieło ojca, które wbrew pozorom nie ma na celu wymordowania wyznawców Jehowy. Gdy widzicie śmiertelnie bladą dziewczynkę w okularach grubości denka od butelki i jaskrawym kolorze włosów i braku brwi niosącą starszej pani zakupy – prawdopodobieństwo albinizmu wynosi 99,8%. Pozostałe 0,2% świadczy o tym, że rodzice należą do fanów stosowania bezstresowego wychowania. Należy upewnić się, śledząc dziecko po nocach, kryjąc się w krzakach zamieszkałych przez agresywne świerszcze. Jeśli następnym razem pokaże się bez gałek ocznych, znacie już odpowiedź.

Rozpowszechniło się też przekonanie, że chorzy mogą się zascendentyzo... ee... przeprowadzić ascendencję, czyli zostać bogiem i zasiąść pośród aniołów umilających czas brzdąkaniem i fałszowaniem. Aby to wykonać, trzeba iść na cmentarz w pełnię księżyca i wypić krew białego puchatego króliczka o drugiej w nocy. Aczkolwiek starożytne księgi powiadają, że zawieszając na szyi talizman z jelita grubego albinosa, można uzyskać boski stan pod warunkiem wyczyszczenia duszy środkami owadobójczymi. Niestety dusze większości ludzi tak przywykły do towarzystwa włosieni krętych, że odrzucają jakąkolwiek pomoc, przez co boskość nie zostaje osiągnięta.

Literatura

W literaturze, nie tylko tej z dolnej półki, mamy wiele przykładów albinosów. Niemal zawsze są oni krzywdzeni przykrymi stereotypami, od bycia zwyrolem gwałcącym córkę w piwnicy, po nieutrzymywanie higieny osobistej stóp. Z tego powodu powołano Międzynarodowy Instytut Walki z Brudem i Ciemnotą, mającą na celu uświadamianie ludzi o szkodliwości twarzyzmu i oczyzmu. Zamiast tego jej członkowie upodobali sobie trollowanie na onecie i ataki na katolickie strony internetowe.

Przykłady dobrych albinosów można zliczyć na palcach jednej ręki. Na pierwszy plan wysuwa nam się Silas z „Kodu Leonarda da Vinci” – miły, młody człowiek o usposobieniu przeciętnej staruszki dającej co niedzielę na tacę. Zarabia na życie, dając przedstawienia, podczas których odgrywa średniowieczne emo i tnie się niczym współczesne. Od czasu do czasu – prawdopodobnie dzięki trzeciej jaźni – wydaje mu się, że pracuje jako kat i wymierza kilku osobom sprawiedliwość. Na koniec okazuje się, że są to podszepty demona, a bohater umiera, bo autor nie miał pomysłu na dalszą akcję.

Następna postać to Daenerys „ta od cycków i tytułów” Targaryen robiąca za zapchajdziurę w Grze o tron. Zapewne, drodzy czytelnicy, podczas seansu nie zwróciliście uwagi na głębię tej postaci wyczuwalną tylko dla ryb głębinowych. Zajebistością przesłania słońce i zawstydza księżyc, a przez rzucenie czaru ułomności na Mądrych Panów z Astaporu, zdobywa armię niewolników, wzorem pewnego Austriaka zamyka swoje smoki w piwnicy, używa mazideł chroniących przed oparzeniami słonecznymi podczas wędrówki przez pustynie... I wciąż ma wszystkie kończyny!

Konkluzja

Przesłań artykułu jest tak wiele, że dwudziestoletni kalkulator wysiadł z wrażenia. Pierwsze z nich głosi, że jeśli przedmiot umieścimy przed zwierciadłem kulistym wklęsłym w odległości mniejszej od jego ogniskowej (x<f) to otrzymamy obraz pozorny, powiększony i prosty. A drugie, że nieważne, od której strony „Ogrodów Księżyca” zaczynamy – przez pierwsze dwieście dwadzieścia i jedną trzecią, nikt nie wie o co chodzi, włącznie z bohaterami.