Kritias: Różnice pomiędzy wersjami
(rekat.) |
|||
Linia 1: | Linia 1: | ||
{{SDU/wstawka|2020-03-13}} |
|||
'''Kritias''' to ostatni dialog/komedia [[Platon]]a. Urwany w połowie z powodów, które zostaną podane poniżej. |
'''Kritias''' to ostatni dialog/komedia [[Platon]]a. Urwany w połowie z powodów, które zostaną podane poniżej. |
||
Wersja z 17:46, 13 mar 2020
Ten artykuł został umieszczony na liście stron do usunięcia. Aby poznać dokładniejsze powody umieszczenia go na tej liście i ewentualnie podjąć dyskusję nad pozostawieniem go na Nonsensopedii, przejdź do tej strony. |
Kritias to ostatni dialog/komedia Platona. Urwany w połowie z powodów, które zostaną podane poniżej.
Spis osób występujących w komedii
- Kritias
- Sokrates
- Hermokrates
- sanitariusze (ukrywający się za kotarą)
Treść
Większość ignorantów sądzi, że Platon na starość zwariował i zajął się pisaniem komedii (to było bardzo popularne zajęcie wśród pacjentów szpitala psychiatrycznego w Tesalonikach). Taki charakter nosi jeden z ostatnich jego dialogów/komedii: Timajos.
„Kritias” jest jakby rozwinięciem jednego z wątków Timajosa – motywu Atlantydy. Po zabraniu przez personel szpitalny Timusia, zostaje już tylko trzech mędrców, gotowych dzielić się swoją mądrością. Wstaje zatem Kritias, który jest kuzynem Timusia i zaczyna nawijać o Atlantydzie. O tym, że było tam miasto, otoczone dziewięcioma okręgami, że ludzie tam mieszkający byli piękni, młodzi i bogaci i każdy miał dziesięć bryk w swoim garażu i dwa miliony na koncie w Szwajcarii (wersja podstawowa). Mówi, że wszyscy byli wegetarianami, kochali szczególnie dzieci śpiewające w chórze i zwierzęta.
Utwór urywa się w połowie zdania i dalej nic nie ma. Istnieją dwie hipotezy wyjaśniające ten fakt. Obie kończą się właściwie tak samo:
- pierwsza mówi o tym, że Platon pisząc „Kritias” umarł ze śmiechu (w końcu pisał komedię, nie?);
- druga mówi, że autor w trakcie pisania umarł z nudów (w końcu ile można pisać takie głupoty?).
W każdym razie planowana trzecia część („Hermokrates”) nie doszła do skutku, dzięki czemu autorzy Trylogii i Matrixu mogą odczuwać wyższość nad Platonem.