Julian Tuwim: Różnice pomiędzy wersjami
(uzupełnienie biogramu) |
(dr. uzup.) |
||
| Linia 8: | Linia 8: | ||
Działając w zgodzie i porozumieniu z niejakim Antonim Słonimskim popełnił był tom ''W oparach absurdu'', do dziś wydawany i chętnie czytany. Godne wzmianki są też ''Czary i czarty polskie'' oraz (również wielokrotnie wznawiany) ''Polski słownik pijacki''. |
Działając w zgodzie i porozumieniu z niejakim Antonim Słonimskim popełnił był tom ''W oparach absurdu'', do dziś wydawany i chętnie czytany. Godne wzmianki są też ''Czary i czarty polskie'' oraz (również wielokrotnie wznawiany) ''Polski słownik pijacki''. |
||
W dojrzałym wieku, pozazdrościwszy sławy Hezjodowi (''Prace i dnie''), [[Katon]]owi (''De agri cultura''), [[Wergiliusz|Wergilemu]] (''Georgiki'') i [[Adam Mickiewicz|Mickiewiczowi]] (''[[Pan Tadeusz]]'', ks. I – ''Gospodarstwo'') w monografii ''Kwiaty Polskie'' zebrał swe doświadczenia na polu ogrodnictwa. |
W dojrzałym wieku, pozazdrościwszy sławy rolnika-poety Hezjodowi (''Prace i dnie''), [[Katon]]owi (''De agri cultura''), [[Wergiliusz|Wergilemu]] (''Georgiki''), wreszcie [[Mikołaj Rej|Rejowi]] (''Żywot człowieka poczciwego'') i [[Adam Mickiewicz|Mickiewiczowi]] (''[[Pan Tadeusz]]'', ks. I – ''Gospodarstwo'') w monumentalnej, pisanej mową wiązaną monografii ''Kwiaty Polskie'' zebrał swe doświadczenia na polu ogrodnictwa. |
||
{{cytaty}} |
{{cytaty}} |
||
{{stublit}} |
{{stublit}} |
||
Wersja z 22:59, 23 maj 2008
Julian Tuwim, właśc. Jan Wim (ur. 13 września 1894 w Łodzi, zm. 27 grudnia 1953 w Zakopanem) – polski poeta i ogrodnik.
Mistrz nonsensu. Z głównych nonsensownych dokonań Mistrza trzy zasługują na szczególną uwagę:
- urodził się w Łodzi,
- przeniósł się do Warszawy,
- ożenił się.
Działając w zgodzie i porozumieniu z niejakim Antonim Słonimskim popełnił był tom W oparach absurdu, do dziś wydawany i chętnie czytany. Godne wzmianki są też Czary i czarty polskie oraz (również wielokrotnie wznawiany) Polski słownik pijacki.
W dojrzałym wieku, pozazdrościwszy sławy rolnika-poety Hezjodowi (Prace i dnie), Katonowi (De agri cultura), Wergilemu (Georgiki), wreszcie Rejowi (Żywot człowieka poczciwego) i Mickiewiczowi (Pan Tadeusz, ks. I – Gospodarstwo) w monumentalnej, pisanej mową wiązaną monografii Kwiaty Polskie zebrał swe doświadczenia na polu ogrodnictwa.
